.

Sunday, March 20, 2011

Τhe Spiritual Christians (Dukhobors & Molokans):
Α Christian restorationistic movement
at Russia /

Οι Πνευματικοί Χριστιανοί (Ντουχόμποροι & Μολοκάνοι):
Ένα κίνημα αποκατάστασης του Πρωτοχριστιανισμού
στη Ρωσία


Nicholas Breyfogle,
Heretics and Colonizers: Forging Russia’s Empire in the South Caucasus
(Ithaca, N.Y.: Cornell University Press, 2005)


With its violent images of heavenly and earthly combat, the book of Revelation has been criticized for promoting a vengeful and distorted version of Christ’s teachings. Gerd Lüdemann, for example, has attacked the book as part of the “dark side of the Bible,” and Jonathan Kirsch believes that the pernicious influence of Revelation “can be detected in some of the worst atrocities and excesses of every age, including our own.” Yet, surprisingly, nonviolent pacifists have also drawn on the Apocalypse for encouragement and support. This was especially true for generations of Russian Spiritual Christians (dukhovnye khristiane), a significant religious minority whose roots trace at least as far back as the 1760s, when the first “spirituals” (dukhovnye) were arrested and tried in Russia’s southern provinces of Tambov and Voronezh. Although they drew upon apocalyptic martial imagery, the Spiritual Christians were pacifists, some of whom came to identify themselves with the Woman Clothed in the Sun of Revelation 12.

Spiritual Christians refused to recognize the sacraments, clergy, and icons of the state church; rather than kiss and bow to icons, they kissed and bowed to one another, and thus venerated human beings, who were the true image—or icon (ikona, obraz)—of God. Convinced that the world was coming to an end, these Spiritual Christians openly ridiculed the most sacred Orthodox rituals, and they looked forward to the return of Christ and God’s direct instruction by the Holy Spirit. Although they recognized the Bible, these Spiritual Christians—later labeled “spirit-wrestlers” (dukhobortsy or Dukhobors) by heresiologists after the (completely unrelated) fourth-century heresy of the pneumatomakhoi—believed that their own oral tradition and contemporary divine inspiration took precedence over the scriptures. [...]

Over the course of the nineteenth century, the most radical Dukhobors and Molokans also embraced an uncompromising pacifism, which was expressed most dramatically in 1895 when Dukhobors organized a mass burning of arms as a protest against war. Shortly afterward, in 1898 to 1899, some 7,500 Dukhobors emigrated to Canada, their voyage financed in part by the writer Leo Tolstoy (1828–1910), who devoted the profits from his last long novel, Resurrection, to the Dukhobor cause. The Molokans likewise began a mass emigration in 1904, in part to escape military service in the Russo–Japanese War. In their new home in the United States, the Spiritual Christian-Molokans called on the images of Revelation—especially the Woman Clothed in the Sun of Revelation 12—to express their conception of their community and to support their fierce opposition to registration for the draft in 1917.



Με τις εικόνες βίας ουράνιων και επίγειων συγκρούσεων, το βιβλίο της Αποκάλυψης έχει επικριθεί ότι προωθεί μια εκδικητική και διαστρεβλωμένη εκδοχή των διδασκαλιών του Χριστού. Ο Gerd Lüdemann, για παράδειγμα, έχει επιτεθεί στο βιβλίο υποστηρίζοντας ότι είναι μέρος της "σκοτεινής πλευράς της Βίβλου" και ο Jonathan Kirsch πιστεύει ότι η ολέθρια επίδραση της Αποκάλυψης "μπορεί να εντοπιστεί σε κάποιες από τις χειρότερες ωμότητες και υπερβολές κάθε εποχής, περιλαμβανομένης και της δικής μας". Εντούτοις, προς έκπληξη, οι μη βίαιοι ειρηνιστές στηρίχτηκαν επίσης στην Αποκάλυψη για ενθάρρυνση και υποστήριξη. Αυτό ήταν ιδιαίτερα αληθινό για τις γενιές των Ρώσων Πνευματικών Χριστιανών (ντουκχόβνιε κχριστιάνε), μιας σημαντικής θρησκευτικής μειονότητας της οποίας οι ρίζες ανάγονται προς το παρελθόν τουλάχιστον ως τη δεκαετία του 1760, τότε που οι πρώτοι "πνευματικοί" (ντουκχόβνιε) συνελήφθησαν και δικάστηκαν στις νότιες επαρχίες της Ρωσίας Ταμπόφ και Βορονέζ. Μολονότι στηρίζονταν σε ένα αποκαλυπτικιστικό σύνολο εικόνων πολέμου, οι Πνευματικοί Χριστιανοί ήταν ειρηνιστές, κάποιοι από τους οποίους κατέληξαν να ταυτίζονται με τη Γυναίκα που είναι Ντυμένη με τον Ήλιο της Αποκάλυψης κεφάλαιο 12.

Οι Πνευματικοί Χριστιανοί αρνούνταν να αναγνωρίσουν τα μυστήρια, τον κλήρο και τις εικόνες της κρατικής εκκλησίας· αντί να φιλούν και να προσκυνούν εικόνες, φιλούσαν και προσκυνούσαν ο ένας τον άλλον κι έτσι απέδιδαν τιμή σε ανθρώπινα όντα, τα οποία αποτελούσαν την πραγματική εικόνα (ομπράζ) του Θεού. Πεπεισμένοι ότι ο κόσμος οδηγούνταν στο τέλος του, αυτοί οι Πνευματικοί Αδελφοί διακωμωδούσαν τις πιο ιερές Ορθόδοξες τελετές και απέβλεπαν στην επιστροφή του Χριστού και στην άμεση καθοδήγηση του Θεού μέσω του Αγίου Πνεύματος. Μολονότι αναγνώριζαν τη Βίβλο, αυτοί οι Πνευματικοί Χριστιανοί—που αποκλήθηκαν αργότερα πνευματομάχοι (ντουκχόμπορστι ή Ντουχόμποροι) από τους αιρεσιολόγους με βάση την (παντελώς άσχετη) αίρεση του τέταρτου αιώνα των πνευματομάχων—πίστευαν ότι η δική τους προφορική παράδοση και η σύγχρονη θεϊκή έμπνευση είχαν αποκτήσει το προβάδισμα ως προς τις γραφές. [...]


Leo Toltsoy /
Λέων Τολστόι
Στη διάρκεια του δεκάτου εννάτου αιώνα, οι πιο ριζοσπαστικοί Ντουχόμποροι και Μολοκάνοι υιοθέτησαν επίσης έναν ασυμβίβαστο φιλειρηνισμό, ο οποίος εκδηλώθηκε με δραματικό τρόπο το 1895 οπότε οι Ντουχόμποροι οργάνωσαν μια μαζική καύση όπλων ως διαμαρτυρία κατά του πολέμου. Σύντομα μετά από αυτό, το 1898 προς 1899, περίπου 7.500 Ντουχόμποροι μετανάστευσαν στον Καναδά, το ταξίδι των οποίων χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από τον συγγραφέα Λέων Τολστόι (1828-1910), ο οποίος αφιέρωσε τα κέρδη από το τελευταίο μεγάλο μυθιστόρημά του, την Ανάσταση, στην υπόθεση των Ντουχομπόρων. Οι Μολοκάνοι παρόμοια ξεκίνησαν να μεταναστεύουν μαζικά το 1904, εν μέρει για να ξεφύγουν από την στρατιωτική υπηρεσία στον Ρωσοϊαπωνικό Πόλεμο. Στο νέο τους σπίτι στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι Πνευματικοί Χριστιανοί-Μολοκάνοι προσέφυγαν σε εικόνες της Αποκάλυψης—ειδικά της Γυναίκας που είναι Ντυμένη με τον Ήλιο της Αποκάλυψης κεφ. 12—για να εκφράσουν την αντίληψη που είχαν για την κοινότητά τους και να υποστηρίξουν την οξεία αντίθεσή τους στην εγγραφή τους στα στρατιωτικά μητρώα το 1917.


* Eugene Clay,
"The Woman Clothed in the Sun: Pacifism and Apocalyptic Discourse among Russian Spiritual Christian Molokan-Jumpers"
[Η Γυναίκα που είναι Ντυμένη με τον Ήλιο: Φιλειρηνισμός και Αποκαλυπτική Θεματική μεταξύ των Ρώσων Πνευματικών Χριστιανών Μολοκάνων-Αναπηδώντων]
Church History 80:1 (March/Μάρτιος 2011),
American Society of Church History, 2011,
doi:10.1017/S0009640710001587,
pp./σσ. 110-112.

2 comments:

Anonymous said...

Αγαπητέ φίλε, ποιο το νόημα να βάζεις μια ανάρτηση που δεν είναι προϊόν κριτικής μελέτης, αλλά απλώς μια άποψη; Δεν έχεις διαβάσει ποτέ διαφορετικές απόψεις από αυτήν; Και αν τις διάβασες, γιατί δεν τις αναρτάς και αφήνεις να πλανώνται τέτοια ιδεαλιστικά μυθιστορήματα;

Τι σχέση έχουν οι Μολοκάνοι με τους πρωτοχριστιανούς; Σέκτα του μανιχαϊσμού ήταν, απόγονοι παυλικιανών και βογόμιλων. Από που κι ως που ήταν Χριστιανοί και μάλιστα "επιστροφή στον πρωτοχριστιανισμό"; Η απαίτηση του ανθρώπου να εχθρεύεται ο Θεός την ύλη δεν έχει σχέση με τον Χριστιανισμό που διδάσκει τον Θεό ως πανταχού παρών. Αυτό είναι απαίτηση του μανιχαϊσμού που πέρασε στους παυλικιανούς και βογόμιλους και κατόπιν για ιστορικούς λόγους πέρασε στον προτεσταντισμό και στους μολοκάνους και δουχοβόρους.

Δεν ζούμε σήμερα στην εποχή του Διαφωτισμού, ούτε του Μαρξισμού. Από που προκύπτουν στο έτος 2013 τέτοιες ιδεολογικές αγκυλώσεις;

Για παράδειγμα, για να ταιριάξουμε με ένα σημερινό παράδειγμα, η άρνηση των παυλικιανών ή των Μολοκάνων να πληρώνουν φόρους, από που κι ως που είναι επιστροφή στον πρωτοχριστιανισμό; Από που κι ως που η άρνηση τους να στρατευτούν για να υπερασπίσουν τα σπίτια τους, απαιτώντας οι Ρώσοι να πεθαίνουν για να υπερασπιστούν τους Μολοκάνους, έχει σχέση με τον πρωτοχριστιανισμό;!

Άρνηση στράτευσης συλλογική είχαν μόνο οι Μανιχαίοι και ο γνωστός (μετέπειτα αιρετικός) Τερτυλλιανός. Από που προκύπτει συλλογικά διατυπωμένη άρνηση στράτευσης απο τους Πατέρες της Εκκλησίας ή και από την Κ.Δ. ακόμα;

Και είναι σαφές ότι οι Χριστιανοί συλλογικά δεν αρνούνταν την στράτευση, διότι ο πρωτοχριστιανισμός αναπτύχθηκε κατεξοχήν μέσα στο ρωμαϊκό στράτευμα γι' αυτό και ήταν δύσκολο να ξεριζωθεί. Και βεβαίως, αν οι πρωτοχριστιανοί αρνούνταν να στρατευτούν, τότε θα είχαν την κατάληξη των Μανιχαίων τους οποίους συνέτριψαν οι Ρωμαίοι διότι με την άρνηση στράτευσης γίνονταν αιτία σφαγής αθώων και απώλειας εδαφών.

Δεν θα είχε καμία τύχη ο Χριστιανισμός αν αρνείτο την στράτευση. Ούτε καν ο θαυμάσμός των ειδωλολατρών λογίων της εποχής για τους χριστιανούς μάρτυρες δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί, αν οι πρωτοχριστιανοί αρνούνταν την στράτευση.

Τι ιδεαλιστικές συνωμοσιολογικές περιγραφές είναι αυτές; Μου θυμίζει τις αντίστοιχες περιγραφές, προϊόν φαντασίας, για την χριστιανική καθαρότητα των αναβαπτιστών που είχαν πάρει τα όπλα και δεν είχαν αφήσει ρουθούνι ζωντανό που να διατυπώνει διαφορετική από αυτούς γνώμη!

Υπάρχει έστω και η παραμικρή πιθανότητα να μην υπάρχουν παρενέργειες παθογένειας σε τέτοιες ομάδες; Δεν καταλαβαίνεις ότι όπου υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχει η απαίτηση πειθαρχίας διότι ο κόσμος αυτός δεν είναι τέλειος;

Πώς νομίζεις επέβαλλαν την εσωτερική πειθαρχία οι Μολοκάνοι και οι Δουχοβόροι; Με τα λόγια, την πειθώ και την αγάπη;
Δεν γνωρίζεις ότι είχαν ειδική επιτροπή τους Αγγέλους του Θανάτου που τιμωρούσαν παραδειγματικά τους παραβάτες και είχε υπάρξει σωρεία σκανδάλων με πτώματα που βρέθηκαν στις περιοχές τους καθώς υπήρχε συνωμοσία σιωπής όπως και σε όλες τις σέκτες;!


Επίσης γιατί δεν αναφέρεις ότι όταν η φωτιά του πολέμου έφτασε στα σπίτια τους πήραν μόνοι τους τα όπλα αυτοί οι δήθεν φιλειρηνιστές;

Γιατί δεν αναφέρεις τον θαυμάσμό τους στον σφαγέα Ναπολέοντα; Κατά τα άλλα, τους πείραζε ο Τσάρος...

Γιατί δεν αναφέρεις την αφομοίωση τους από το σφαγιαστικό αθεϊστικό καθεστώς της Ρωσίας;

Καλό είναι να μην μας ενδιαφέρει μόνο το σοφιστικέ blog στιλ, αλλά να ασχολούμαστε και λιγάκι με την έρμη την ιστορική αλήθεια...

digiSapientia said...

Ευχαριστώ για τον σχολιασμό σας.

Θίγετε πολλά θέματα που δεν είναι δυνατόν να απαντηθούν.

Επίσης, το αξιακό σας σύστημα φαίνεται πως είναι πολύ διαφορετικό από αυτό του συγγραφέα του άρθρου και προφανώς δυσκολεύεστε να εκτιμήσετε τις πτυχές αυτών των κινημάτων τις οποίες φέρνει στο προσκήνιο.