“Why does Hebrews 1:10–12 cite Psalm 102:25–27?,”
Neotestamentica, vol. 58 (2024), nr. 2, p. 294.
Ενώ αρχικά υπήρχε η άποψη ότι η αντικατάσταση του Τετραγράμματου με τον όρο κύριος αποτελούσε χαρακτηριστικό της μετάφρασης των Εβδομήκοντα, πιο πρόσφατη ακαδημαϊκή έρευνα υποδεικνύει ότι η Παλαιά Ελληνική περιείχε είτε μια ελληνική μορφή του Τετραγράμματου είτε τα τέσσερα εβραϊκά γράμματα. Αυτή η αντικατάσταση έγινε από Χριστιανούς γραφείς τον δεύτερο αιώνα (Vasileiadis και Gordon 2021· αν και βλέπε Rösel 2007 για την αντίθετη άποψη.) Είναι ακόμη πιθανό η Καινή Διαθήκη να χρησιμοποιούσε αρχικά το Τετραγράμματο, και το οποίο πιο μεταγενέστερα αντικαταστάθηκε με το κύριος καθώς άλλαξαν οι απόψεις για τη χρήση του θείου ονόματος, αν και δεν υπάρχουν σωζόμενα αντίγραφα με αυτό το χαρακτηριστικό (Howard 1977, 77· Vasileiadis και Gordon 2021, 106). Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο συγγραφέας [ενν. της Προς Εβραίους επιστολής] γνώριζε μόνο την μετάφραση των Εβδομήκοντα σε κάποια έκδοση που χρησιμοποιούσε το κύριος, αντί για το Τετραγράμματο, δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι είχε σύγχυση όσον αφορά σε ποιον αναφέρεται το κύριος στην Παλαιά Διαθήκη.
Reference to:
Pavlos D Vasileiadis & Nehemia Gordon,
“Transmission of the Tetragrammaton
in Judeo-Greek and Christian Sources”
(«Η Μεταβίβαση του Τετραγράμματου
στις Ιουδαιο-Ελληνικές και Χριστιανικές Πηγές»),
Flavia Buzzetta (ed.), Accademia Cahier,
Nr. 12 (June 2021), pp. 85–126.