Стихи об испанце Мигуэле Сервете, еретике,
сожженном кальвинистами
|
A poem about the Spaniard Miguel Serveto, a heretic burned by the
Calvinists
|
Ποίημα
για τον Ισπανό Μιγκέλ Σερβέτο, έναν αιρετικό που έκαψαν στην πυρά οι Καλβινιστές
|
Истинные случаи иногда становятся
притчами.
Ты счел бы все это, вероятно, лишним.
Вероятно, сейчас
ты испытываешь безразличие.
________
Впрочем, он
не испытывает безразличия,
ибо от него осталась лишь горсть пепла,
смешавшегося с миром, с пыльной дорогой,
смешавшегося с ветром,
с большим небом,
в котором он не находил Бога.
Ибо не обращал свой взор к небу.
Земля — она была ему ближе.
И он изучал в Сарагоссе право Человека
и кровообращение Человека —
в Париже.
Да. Он никогда не созерцал
Бога
ни в себе,
ни в небе,
ни на иконе,
потому что не отрывал взгляда
от человека и дороги.
Потому что всю жизнь уходил
от погони.
Сын века — он уходил от своего
века,
заворачиваясь в плащ
от соглядатаев,
голода и снега.
Он, изучавший потребность
и возможность
человека,
Человек, изучавший Человека для Человека.
Он так и не обратил свой взор
к небу,
потому что в 1653 году,
в Женеве,
он сгорел между двумя полюсами века:
между ненавистью человека
и невежеством человека.
|
The
real incidents occasionally become parables.
Likely,
you would have considered that unnecessary.
Likely, now
You
only feel indifference.
________
However
he
does
not feel indifference,
for
all that remains of him is a handful of ashes,
mixed
with the world, with the dusty road,
mixed
with the wind,
with
the big sky,
where
he wasn’t finding God.
For
he never turned his gaze toward the sky.
The
earth, to him that was closer.
And
he studied the Human rights in Saragossa
and
the Human blood circulation – in Paris.
Yes.
He never beheld God
not
in himself,
not
in the sky,
not
on an icon,
because
he never took his eyes
off
the human and off the road.
Because
all his life he was getting away
from
persecution.
A
son of his century, he was getting away from his
century,
wrapping
himself up in a cloak,
from
eavesdroppers,
hunger,
and snow.
He,
studying the needs
and
potential
of
the human,
a
Human, studying the Human for the Human.
He
never turned his eyes up
toward
the sky,
Because
in the year 1653,
in
Geneva,
He
burned down between the two poles of his century:
between
the hatred of the human
and
the ignorance of the human.
|
Τα πραγματικά γεγονότα ενίοτε γίνονται παραβολές
Εσύ όλ’ αυτό, μάλλον θα το θεωρούσες περιττό.
Μάλλον τώρα
Νιώθεις αδιαφορία.
________
Μολαταύτα, αυτός
δεν νιώθει αδιαφορία,
επειδή απ’ αυτόν άλλο τίποτα δεν έχει απομείνει
παρά μια χούφτα στάχτης,
που έχει ανακατευτεί με τον κόσμο, με τη σκόνη του δρόμου,
που έχει ανακατευτεί με τον άνεμο,
με τον μεγάλο ουρανό,
όπου δεν βρήκε τον Θεό.
Επειδή δεν συνήθιζε να στρέφει το βλέμμα στον ουρανό.
Η γη – αυτή του ήταν πιο οικεία.
Μελέτησε στη Σαραγόσα το δίκαιο του Ανθρώπου
και την κυκλοφορία του αίματος του Ανθρώπου
στο Παρίσι.
Ναι. Ποτέ δεν είδε
τον Θεό,
ούτε μέσα του,
ούτε στον ουρανό,
ούτε σε καμιά αγιογραφία,
επειδή δεν ξεκολλούσε το βλέμμα
από τον άνθρωπο και απ’ τον δρόμο.
Επειδή όλη του τη ζωή δραπέτευε
κυνηγημένος.
Γιος του αιώνα, δραπέτευσε
απ’ τον αιώνα του,
τυλιγμένος σε έναν μανδύα
μακριά από τους ωτακουστές,
από την πείνα, και το χιόνι.
Αυτός, που είχε μελετήσει τις ανάγκες
και τις δυνατότητες
του ανθρώπου,
Ένας Άνθρωπος που είχε μελετήσει τον Άνθρωπο
Για τον Άνθρωπο.
Ποτέ δεν έστρεψε το βλέμμα του
στον ουρανό,
επειδή το 1653,
στη Γενεύη,
κάηκε ανάμεσα στους δυο πόλους του αιώνα:
ανάμεσα στο μίσος του ανθρώπου
και την άγνοια του ανθρώπου.
|
