Η βυζαντινιστική παράδοση καταστροφής των ιστορικών τεκμηρίων: Το κείμενο του αναθέματος κατά του Ελευθέριου Βενιζέλου λείπει από το αντίτυπο εφημερίδας της Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων /The Byzantinistc tradition of destroying historical evidence: The passage of the anathema against Eleftherios Venizelos is missing in the newswpaper copy of the Library of the Hellennic Parliament

 

Πηγή: Μηχανή του Χρόνου

 

Εφημερίδα Εστία, έτος 23ο, Αρ. 8244,
Εσπέρα Πέμπτης 6 Ιουλίου 1917, σ. 3.

 

Τι ανέφερε το τμήμα της εφημερίδας που έχει αφαιρεθεί από το αρχείο της εφημερίδας που διασώζεται κατά τα άλλα στη Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων;

 

 

 

«Ημείς  οι υπογεγραμμένοι Μητροπολίται εντολήν ελάβομεν παρά χιλιάδων εφέδρων και πολιτών να αναγνώσωμεν βαρύτατον αφορισμόν κατά του ενόχου εσχάτης προδοσίας Ελ. Βενιζέλου, του προδώσαντος το έθνος μας εις τους Αγγλογάλλους, τους ατίμως συνεννοηθέντος μετ’ αυτών ίνα στείλωσι την προχθεσινήν νόταν είς την Ελλάδα, μόνον και μόνον διά να πικρανθή ο λατρευτός μας Βασιλεύς και εκβιασθή όπως καλέση επί την αρχήν τον πουλημένον Σενεγαλέζον τράγον Βενιζελον, τον ηθικόν αυτουργόν της πυρπολήσεως του Τατοΐου, τον ηθικόν αυτουργόν των βασάνων άς υπέστησαν οι ανδραγαθήσαντες αξιωματικοί μας εις χείρας του ανάνδρου Σαράιγ. Κατ’ αυτού όθεν του προδότου Βενιζέλου ανεγνώσαμεν αφορισμόν όπως ενσκήψωσι: Τα εξανθήματα του Ιώβ : το κύτος του Ιωνά : η λέπρα του Ιεχωβά : ο μαρασμός των νεκρών : το τρεμούλιασμα των ψυχορραγούντων : οι κεραυνοί της Κολάσεως : και αι κατάραι και τα αναθέματα των ανθρώπων.
Τας ιδίας αράς θα αναγνώσωμεν και κατ’ εκείνων οίτινες κατά τας προσεχείς εκλογάς θέλουσι δώσει λευκήν ψήφον προς τον κατάπτυστον προδότην Βενιζέλον και θα παρακαλέσωμεν, συν τοις άλλοις, όπως μαρανθώσιν αυτών αι χείραις, τυφλωθώσιν οι οφθαλμοί και κωφανθώσι τα ώτα. Γένοιτο : Αμβρόσιος Μητροπολίτης, Νικηφόρος Αρχιεπίσκοπος».

Όπως αναπαράχθηκε στο: Χρ. Σ. Χουρμούζιου, Τα κατά την 18ην και 19ην Νοεμβρίου 1916 και επέκεινα : Μετά ιστορικής προεισαγωγής και επί τη βάσει των γενομένων εν τη Βουλή και δι' επισήμων εγγράφων αποκαλύψεων, Λονδίνο: Εκ των Τυπογραφείων της "Εσπερίας", 1919, σσ. 197, 198.

 

Ποιοι ήταν οι υπογράφοντες επίσκοποι/μητροπολίτες το έντυπο ανάθεμα το οποίο κυκλοφόρησε ευρέως στην Πελοπόννησο; 

(βλ. Θεοδοσίου Τσιρώνη, Ο πολιτικός λόγος και ρόλος της Εκκλησίας της Ελλάδος (1912-1940), ΑΠΘ: Διδακτορική διατριβή, 2007, σσ. 53, 54· contra η άποψη περί 'υπογραφών ανύπαρκτων Επισκόπων'.)

 

Μητροπολίτης Φωκίδος κυρός Αμβρόσιος (1864-1928)
(Εκκλησία της Ελλάδος).

Ο κατά κόσμον Σακελλάρης Τσάπος γεννήθηκε στην Κάλυμνο στις 28 Αυγούστου 1864 (ή 1863). Αποφοίτησε από τη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών το 1887 και από τη Θεολογική Σχολή Αθηνών το 1892. Διάκονος χειροτονήθηκε από τον συντοπίτη του Επίσκοπο Πλαταμώνος Αμβρόσιο. Υπηρέτησε ως Διάκονος στην Ελληνική Πρεσβεία Αγίας Πετρουπόλεως (1889-1890) και ως Πρεσβύτερος και Ιεροκήρυκας στον Νομό Τρικάλων (1890-1893). Το 1893 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος από τον Επίσκοπο Θαυμακού Μισαήλ. Το 1895 διορίστηκε Ιεροκήρυκας των Νομών Φθιώτιδος και Φωκίδος. στη συνέχεια υπηρέτησε ως Εφημέριος στην Ηγουμενίτσα και κατόπιν στην Ιερά Μονή Αγάθωνος. Το 1899 διορίστηκε Ιεροκήρυκας και Εφημέριος του Βασιλικού Ναυστάθμου. Στις 8 Ιουλίου 1901 χειροτονήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Καρύτση Επίσκοπος Φωκίδος. Στις 3 Οκτωβρίου 1917 καταδικάστηκε σε έκπτωση λόγω της συμμετοχής του στο ανάθεμα του Βενιζέλου. Επανήλθε στη θέση του με Β.Δ. στις 16 Νοεμβρίου 1920. Το 1922 προήχθη σε Μητροπολίτη μαζί με τους υπόλοιπους Επισκόπους της Εκκλησίας της Ελλάδος. Στις 3 Δεκεμβρίου 1922 επανήλθε σε ισχύ η απόφαση της εκπτώσεώς του από τον θρόνο πλην όμως αποκαταστάθηκε οριστικά με απόφαση Μείζονος Συνόδου στις 2 Ιανουαρίου 1923. Προσβληθείς από περιτονίτιδα εκοιμήθη αιφνιδίως στην Αθήνα στις 27 Ιανουαρίου 1928.

 

και πιθανόν ο: 

Μητροπολίτης Μεσημβρίας κυρός Νικηφόρος (1854-1931) (Οικουμενικό Πατριαρχείο)

Ο Νικηφόρος Λεβαντερίδης καταγόμενος από τη Μάδυτο της Καλλιουπόλεως γεννήθηκε το 1854. Αποφοίτησε από τη Θεολογική Σχολή της Χάλκης το 1881, αφού υπέβαλε διατριβή με τίτλο "Ότι ουκ άσπιλος η της Θεοτόκου σύλληψις". Υπηρέτησε ως Ιεροκήρυκας και Πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως Μυτιλήνης. Την 1 Αυγούστου 1892 εξελέγη Μητροπολίτης Νευροκοπίου έχοντας συνυποψηφίους τον Επίσκοπο π. Κίτρους Ιωαννίκιο και τον Αρχιμανδρίτη Γερμανό Θεοτοκά, Αρχιερατικώς Προϊστάμενο Γαλατά. Στις 30 Αυγούστου 1892 χειροτονήθηκε στον Πατριαρχικό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι Κωνσταντινουπόλεως Μητροπολίτης Νευροκοπίου. Τη χειροτονία τέλεσε ο Μητροπολίτης Ηρακλείας Γερμανός, συμπαραστατούμενος από τους Μητροπολίτες Κορυτσάς Φιλόθεο και Χαλδίας Γερβάσιο. Στις 3 Ιουνίου 1895 παραιτήθηκε. Διέμενε στη Μητρόπολη Κυζίκου. Τον Αύγουστο του 1896 εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1897 εξελέγη Μητροπολίτης Λιτίτσης έχοντας συνυποψηφίους τον Επίσκοπο Μυρέων Γερμανό και τον Πρωτοσύγκελο της Μητροπόλεως Χαλκηδόνος Αρχιμανδρίτη Γερμανό. Στις 8 Φεβρουαρίου 1907 εξελέγη Μητροπολίτης της νεοσύστατης Μητρόπολης Τυρολόης και Σερεντίου. Στις 15 Φεβρουαρίου 1911 εξελέγη Μητροπολίτης Μεσημβρίας. Δεν μπόρεσε ωστόσο να μεταβεί στην Επαρχία του και διέμενε έκτοτε στην Κωνσταντινούπολη. Εκοιμήθη στις 21 Μαρτίου 1931.

 

 

 Ένοπλη συμμετοχή κληρικών στις βιαιοπραγίες της περιόδου:

 

Εφημερίδα Σκριπ, Έτος 20ο, Περίοδος 7η, Αρ. φύλλου 7.980,
20 Νοεμβρίου 1916, σ. 2.

 

$

 

Theodore of Mopsuestia on John 20:28 /Ο Θεόδωρος Μοψουεστίας περί του Ιωάννης 20:28

 

 

Οὗτος δὲ καὶ τὴν ὁμολογίαν Θωμᾶ τὴν ἐπὶ τῇ ψηλαφήσει τῶν χειρῶν καὶ τῆς πλευρᾶς τοῦ κυρίου μετὰ τὴν ἀνάστασιν τό «ὁ κύριός μου καὶ ὁ θεός μου», εἶπε μὴ εἰρῆσθαι περὶ τοῦ Χριστοῦ παρὰ τοῦ Θωμᾶ (οὐδὲ γὰρ αὐτὸν εἶναι λέγει τὸν Χριστὸν θεόν), ἀλλ’ ἐπὶ τῷ παραδόξῳ τῆς ἀναστάσεως ἐκπλαγέντα τὸν Θωμᾶν ὑμνῆσαι τὸν θεὸν τὸν ἐγείραντα τὸν Χριστόν.

--Concilia Oecumenica (ACO), Concilium Lateranense a. 649 celebratum, act 4, p. 230.

 

"Similarly, that the confession of Thomas, on touching the hands and the side of the Lord after the resurrection, “My Lord and my God,” was not spoken concerning Christ by Thomas (and neither he says that Christ is god), but that, astonished at the miracle of the resurrection, Thomas praised God who raised Christ."

Vat. lat. 5704: The Johannine Comma missing in a sixth cent. Latin manuscript /Το Ιωάννειο Κόμμα απόν σε λατινικό χειρόγραφο του 6ου αιώνα

 

There is an old Latin manuscript in the Vatican Library dated to the sixth century A.D./C.E., which has a Commentary on "the Song of Solomon" (or "Canticles"), attributed to a man who was a companion of Jerome, and was the Bishop (or overseer) of Cyprus, Epiphanius of Salamis (circa. 310/320-403 A.D./C.E.).

The Commentary would have been written in Greek, but has been translated into Latin.

Vat. lat. 5704 (circa. 6^th century A.D./C.E.) Folios 11v-12r.

https://digi.vatlib.it/view/MSS_Vat.lat.5704

Here on Folio 4v, we have the title heading (or Incipit): "Incipit Expositio Epiphanii Episcopi Cyprii In Canticis Canticorum".

Then on Folio 96v, at the end of the Commentary, we have the end heading (or Explicit) "Expliciunt Commenta Epipha[nius]".

The Folio where the writer quotes 1 John 5:7-8 in Latin at the very bottom line of Folio 11v and into the top line of Folio 12r.

Here's the same images of the text of 1 John 5:7-8 highlighted in red.

There is no Comma (Parenthetical Text) in this quotation.

The Latin text of 1 John 5:7-8

“Quia tres sunt, qui testificantur, aqua et sanguis et Spiritus, et quia tres unum sunt.”

The Latin text was published in print form by Pietro Francesco Foggini in 1750.

Here's his text.

Sanctus Constantiae archiepiscopus Epiphanius · 1750

S. Epiphanius in Canticum Canticorum

Publication date 1750

Pietro Francesco Foggini

https://archive.org/details/bub_gb_01xqwhnhdioC

https://archive.org/details/bub_gb_01xqwhnhdioC/page/n61/mode/1up?view=theater

The beginning of the Commentary is on Page 5.

The relevant part (and context) of the Commentary begins on Page 8 and goes through to Page 11.

Page 9

Page 10

Here's the Page 10 footnote to 1 John 5:7-8 enlarged.

Page 11

It is possible that this commentary could be by Epiphanius' contemporary Philo of Carpathia (circa. 4th century A.D./C.E.) but this Latin version doesn't line up with what remains of Philo's Greek version.

It's textual value lies, not so much in it's author (whoever that might have been) but in it's age, a sixth century A.D./C.E. Latin manuscript.

That's what matters IMO.

The Latin text of 1 John 5:7-8, “Quia tres sunt, qui testificantur, aqua et sanguis et Spiritus, et quia tres unum sunt.”

 

*  Ρeproduced from: https://thefathersmonarchy.wordpress.com

 

Εκδοτική «αναθεώρηση» των Διδαχών του Ηλία Μηνιάτη περί της προπατορικής αμαρτωλότητας της Μαρίας /Editorial “revision” of Ilias Miniatis's Teachings about Mary's original sinfulness

 

Ηλίας Μηνιάτης / Ilias Miniatis

 

έκδοση 1738 

 

 

 

 

έκδοση 1763

 

 

έκδοση 1763 

 

έκδοση 1804 

 

έκδοση 1849