To think of God and history together is not as difficult for the Bible as it is for Western philosophy under Greek influence. In Greek metaphysics from the pre-Socratics to Plato and Aristotle and on to neo-Platonism, immutability, freedom from suffering and passion (apatheia) were always regarded as the supreme attributes of the divine. The God of the Old Testament on the other hand is known as God of the way and of guidance, as God of history. When Yahweh therefore reveals himself in Exodus 3.14 as ‘he who is’, this is not to be understood in the sense of the philosophical conception of being, as a reference to God’s aseity, but as an effective assurance and promise that God is the one who ‘is there’ effectively in the changing situations of the history of his people. The fact that Yahweh is a God of history of course does not mean, even for the Old Testament, that he is a God who comes to be. On the contrary, the Old Testament is clearly distinguished from myth by the fact that it contains no sort of theogony or divine genealogy. God in the Old Testament has no beginning and as a living God he is not subject to death. God’s eternity is something taken for granted in the Old Testament: it does not mean however immobility, unchangeability and timelessness; it means mastery over time, proving its identity, not in unrelated, abstract self-identity, but in actual, historical fidelity.
Η σκέψη που συσχετίζει τον Θεό με την ιστορία δεν είναι κάτι τόσο δύσκολο για την Αγία Γραφή όσο για τη δυτική φιλοσοφία υπό την ελληνική επίδραση. Στην ελληνική μεταφυσική από τους προσωκρατικούς μέχρι τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και μέχρι και τον νεοπλατωνισμό, η ατρεψία και η απάθεια
θεωρούνταν ανέκαθεν υπέρτατες ιδιότητες του θείου. Ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης από την άλλη πλευρά διακρίνεται ως Θεός πορείας και καθοδήγησης, ως Θεός ιστορίας. Κατά συνέπεια, όταν αποκαλύπτεται ο Γιαχβέ στο Έξοδος 3:14 ως "ο ων" δεν θα πρέπει να εννοηθεί με την έννοια της φιλοσοφικής αντίληψης του όντος, ως αναφορά στην αυτουσία του Θεού, αλλά ως έμπρακτη διαβεβαίωση και υπόσχεση ότι ο Θεός είναι εκείνος που "είναι εκεί" έμπρακτα ενόσω αλλάζουν οι συνθήκες στην ιστορία του λαού του. Το γεγονός ότι ο Γιαχβέ είναι Θεός ιστορίας φυσικά δεν σημαίνει, ούτε καν στην Παλαιά Διαθήκη, ότι είναι Θεός που μεταβάλλεται. Αντιθέτως, η Παλαιά Διαθήκη διακρίνεται σαφώς από τον μύθο καθώς δεν περιέχει κανενός είδους θεογονίες ή θεϊκές γενεαλογίες. Ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη δεν έχει αρχή και όντας ζωντανός Θεός δεν υπόκειται σε θάνατο. Η αϊδιότητα του Θεού θεωρείται δεδομένη στην Παλαιά Διαθήκη: εντούτοις, αυτή δεν σημαίνει ακινησία, ατρεψία και αχρονικότητα· σημαίνει την κυριαρχία επί του χρόνου, της οποίας η ταυτότητα αποδεικνύεται, όχι μέσω κάποιας μη σχετικής, αφαιρετικής ταυτολογίας, αλλά μέσω πραγματικής, ιστορικής αξιοπιστίας.
No comments:
Post a Comment