You Know Who I Am (1969)
“You know Who I am” speaks paradoxically of the unknowable knowability of God. In the refrain, God declares, “You know who I am”, and Cohen does know. “I AM”, the Tetragrammaton, is the name by which the one God revealed Himself through Moses to his people Israel. What is more, Cohen himself has “stared at the sun”, a reference to his experience of God while high on LSD. Yet as Cohen knows from Lurianic Kaballah, God is “nothing”, that is beyond definition, beyond human comprehension, beyond our attempts to describe the source of everything in words.
The source that fills everything, the I Am and the what is, God and creation, the unity of all things which we perceive as “one”, is ein sof. It is without end, pure light without differentiation, at once everything and hence “nothing”. Cohen recapitulates this teaching in God’s self-description: “I am the one who loves changing from nothing to one”. Pure, undifferentiated light withdrew to make room for creation to be filled with its light. As Freedman explains, the process of creation, which moves “from the infinite nothingness of ein sof to the unity of God in the world” is implicitly circular, from one to nothing and back to one again.
God declares in the first stanza, “I cannot follow you, my love, you cannot follow me.” According to Lurianic cosmology, we are separated from the pure light of God. As broken vessels, we cannot contain God’s pure light any more than that light could exist on our plane without blowing it all to smithereens. Thoughwe may be estranged from God, God did not leave us. In thewords Cohen puts in God’s mouth, it is we who fail to “track him down”, we who “put the distance between” us. In a startling paradox, this very distance which separates us is that which unites us. God declares, “I am the distance between all of the moments that we will be”. In between those moments when the veil is withdrawn and we experience union with God, God is still present. As Pally writes, “This ”I“ is the stuff “between” the discrete moments of our lives; it is their structure and ground.” Cohen suggests that existence and communion are possible because God stands behind the structure of our lives and of the very universe, connecting and mediating between all things. We may be estranged from the source, but we are never far from it, for if God were not present we would not merely be alone, we would in fact cease to exist.
In the second stanza, God tell us that he needs us, both “to carry my children in” (a reference to Moses and/or Noah), and to “kill a child” (the story of Abraham and Isaac). Like it or not, our lives have purpose and we have tasks to do, for good and for evil. But do we have any choice in the matter? The answer in the next stanza is a tentative “yes”. As Freedman argues, God needs us just as we need God. We find that despite the distance between us, a relationship, indeed a partnership with God, is still possible.
In Jeremiah 29:13 God told his people, “You will seek me and find me, when you seek me with all your heart.” In the final stanza, God tells us that ifwe succeed in “tracking him down”, he will “surrender” to us, he will make himself known to us. The task of “tracking down God” requires great perseverance. Cohen considers Moses, Jesus and Jacob to be among those who wrestled with God and who persevered. Yet, the cost of tracking down God is high. Jesus was broken on the cross, and Jacob walked the rest of his life with a limp. Nevertheless, we can learn from them to persevere in covenant and become healers, for that is what those in covenant do for each other. As Pally writes, “The broken man will be repaired by us because God will teach us to repair the broken among us.”
«Γνωρίζεις Ποιος Είμαι» (1969)
Το τραγούδι «Γνωρίζεις Ποιος Είμαι» μιλάει παραδόξως για την αγνωσία γνώσης του Θεού. Στο ρεφρέν, ο Θεός δηλώνει: «Γνωρίζεις Ποιος Είμαι», και ο Κοέν γνωρίζει. «Ο Ων», το Τετραγράμματο, είναι το όνομα με το οποίο ο ένας Θεός αποκάλυψε τον εαυτό του μέσω του Μωυσή στο λαό του Ισραήλ. Επιπλέον, ο ίδιος ο Κοέν έχει «κοιτάξει τον ήλιο», μια αναφορά στην εμπειρία του Θεού ενώ βρισκόταν υπό την επήρεια LSD. Ωστόσο, όπως γνωρίζει ο Κοέν από τη λουριανή Καββάλα, ο Θεός είναι το «τίποτα», δηλαδή δεν υπόκειται σε ορισμούς, βρίσκεται πέρα από την ανθρώπινη κατανόηση, πέρα από τις προσπάθειές μας να περιγράψουμε την πηγή των πάντων με λέξεις.
Η πηγή που πληροί τα πάντα, εκείνος που είναι ο Ων [ενν. ο Είναι] και το τι είναι, ο Θεός και η δημιουργία, η ενότητα όλων των πραγμάτων που αντιλαμβανόμαστε ως «ένα», είναι το ein sof. Είναι χωρίς τέλος, καθαρό φως χωρίς διαφοροποιήσεις, ταυτόχρονα τα πάντα και ως εκ τούτου το «τίποτα». Ο Κοέν ανακεφαλαιώνει αυτή τη διδασκαλία στην αυτοπεριγραφή του Θεού: «Εγώ είμαι αυτός που αγαπά να μεταβάλλεται από το τίποτα στο ένα». Το καθαρό, αδιαφοροποίητο φως αποσύρθηκε για να κάνει χώρο στη δημιουργία, ώστε να γεμίσει με το φως του. Όπως εξηγεί ο Freedman, η διαδικασία της δημιουργίας, η οποία κινείται «από το άπειρο μηδέν του ein sof στην ενότητα του Θεού στον κόσμο» είναι σιωπηρά κυκλική, από το ένα στο τίποτα και πάλι πίσω στο ένα.
Ο Θεός δηλώνει στην πρώτη στροφή: «Δεν μπορώ να σε ακολουθήσω, αγάπη μου, δεν μπορείς να με ακολουθήσεις». Σύμφωνα με τη λουριανή κοσμολογία, είμαστε χωρισμένοι από το καθαρό φως του Θεού. Ως σπασμένα δοχεία, δεν μπορούμε να συγκρατήσουμε το αγνό φως του Θεού, καθώς το φως αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρξει στο δικό μας επίπεδο χωρίς να διαλύσει τα πάντα. Αν και μπορεί να είμαστε αποξενωμένοι από τον Θεό, ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε. Σύμφωνα με τις λέξεις που βάζει ο Κοέν στο στόμα του Θεού, εμείς είμαστε αυτοί που αποτυγχάνουμε να τον «εντοπίσουμε», εμείς που «βάζουμε την απόσταση μεταξύ μας». Σε ένα εκπληκτικό παράδοξο, αυτή ακριβώς η απόσταση που μας χωρίζει είναι αυτή που μας ενώνει. Ο Θεός δηλώνει: «Εγώ είμαι η απόσταση ανάμεσα σε όλες τις στιγμές που θα είμαστε». Ανάμεσα σε αυτές τις στιγμές που το πέπλο αποσύρεται και βιώνουμε την ένωση με τον Θεό, ο Θεός εξακολουθεί να είναι παρών. Όπως γράφει ο Pally, «αυτό το "Εγώ" είναι το υλικό "ανάμεσα" στις διακριτές στιγμές της ζωής μας—είναι η δομή και το έδαφός τους». Ο Κοέν προτείνει ότι η ύπαρξη και η κοινωνία είναι δυνατές επειδή ο Θεός βρίσκεται πίσω από τη δομή της ζωής μας και του ίδιου του σύμπαντος, συνδέοντας και μεσολαβώντας μεταξύ όλων των πραγμάτων. Μπορεί να είμαστε αποξενωμένοι από την πηγή, αλλά ποτέ δεν είμαστε μακριά από αυτήν, διότι αν ο Θεός δεν ήταν παρών δεν θα ήμασταν απλώς μόνοι, αλλά στην πραγματικότητα θα παύαμε να υπάρχουμε.
Στη δεύτερη στροφή, ο Θεός μας λέει ότι μας χρειάζεται, τόσο ‘για να φέρουμε μέσα μας τα παιδιά [του]’ (αναφορά στον Μωυσή ή/και τον Νώε), όσο και για να «σκοτώσουμε ένα παιδί» (η ιστορία του Αβραάμ και του Ισαάκ). Είτε μας αρέσει είτε όχι, η ζωή μας έχει σκοπό και έχουμε καθήκοντα να κάνουμε, για καλό και για κακό. Αλλά έχουμε κάποια δυνατότητα επιλογής σε αυτό το θέμα; Η απάντηση στην επόμενη στροφή είναι ένα αβέβαιο «ναι». Όπως υποστηρίζει ο Freedman, ο Θεός μας χρειάζεται όπως τον χρειαζόμαστε κι εμείς. Διαπιστώνουμε ότι, παρά την απόσταση που μας χωρίζει, μια σχέση, πράγματι μια σχέση συνεργασίας με τον Θεό, είναι ακόμα δυνατή.
Στο Ιερεμίας 29:13 ο Θεός είπε στον λαό του: «Θα με αναζητήσετε και θα με βρείτε, όταν με αναζητήσετε με όλη σας την καρδιά». Στην τελευταία στροφή, ο Θεός μας λέει ότι αν καταφέρουμε να τον «εντοπίσουμε», θα μας «παραδοθεί», θα μας γνωστοποιήσει τον εαυτό του σε εμάς. Το έργο της «ανίχνευσης του Θεού» απαιτεί μεγάλη εγκαρτέρηση. Ο Κοέν θεωρεί ότι ο Μωυσής, ο Ιησούς και ο Ιακώβ είναι μεταξύ εκείνων που πάλεψαν με τον Θεό και που εγκαρτέρησαν. Ωστόσο, το κόστος εντοπισμού του Θεού είναι υψηλό. Ο Ιησούς συντρίφτηκε στον σταυρό και ο Ιακώβ περπατούσε το υπόλοιπο της ζωής του κουτσαίνοντας. Παρ’ όλα αυτά, μπορούμε να μάθουμε από αυτούς να εγκαρτερούμε στη σχέση διαθήκης και να γινόμαστε θεραπευτές, γιατί αυτό κάνουν οι άνθρωποι που βρίσκονται σε σχέση διαθήκης ο ένας προς τον άλλον. Όπως γράφει ο Pally, «ο συντετριμμένος άνθρωπος θα επιδιορθωθεί από εμάς, επειδή ο Θεός θα μας διδάξει να επιδιορθώνουμε τους συντετριμμένους ανάμεσά μας».* Joel Burnell,
“Touching the Perfect, embracing the Real: Leonard Cohen and Theodicy,”
Theologica Wratislaviensia, vol. 15 (2020), pp. 120-122.
No comments:
Post a Comment