Ἀκούσατέ μου, νῆσοι, καὶ προσέχετε, ἔθνη· διὰ χρόνου πολλοῦ στήσεται, λέγει κύριος. ἐκ κοιλίας μητρός μου ἐκάλεσεν τὸ ὄνομά μου. (Isaiah/Ησαΐας 49:1, LXX/Ο')
שִׁמְעוּ אִיִּים אֵלַי, וְהַקְשִׁיבוּ לְאֻמִּים מֵרָחוֹק; יְהוָה מִבֶּטֶן קְרָאָנִי, מִמְּעֵי אִמִּי הִזְכִּיר שְׁמִי (Isaiah/Ησαΐας 49:1, MT/ΜΚ)
«The discrepancy between the MT and LXX here need not be attributed to a different Vorlage or to freedom on the part of the translator. Thus, according to J. Ziegler (Untersuchungen zur Septuaginta des Buches Isaias [ATA 12.3; Münster: Aschendorffschen Verlagsbuchhandlung, 1934] 76), the Tetragrammaton יהוה (“Yhwh”) in the Vorlage of v. 1 was probably construed as יהיה (“it/he will be[come]”). I. L. Seeligmann (The Septuagint Version of Isaiah: A Discussion of Its Problems [Mededelingen en Verhandelingen No. 9 van het Vooraziatisch-Egyptisch Genootschap “Ex Oriente Lux”; Leiden: Brill, 1948] 66) cites two additional cases where the translator evidently misread the tetragrammaton and translated it as a finite verb: 4:5 and 28:21. In all three cases, the translator mistakenly translated the tetragrammaton as ἔσται (“he/it will be”) instead of κύριος or ὁ θεὸς. Why then in LXX Isa 49:1a did the translator also include the divine name κύριος? The translator may have been unable to determine whether the third letter of the word in question was a yod or a waw and so decided to “cover his bases” by translating the Hebrew word both as στήσεται and κύριος (cf. 8:18, where the tetragrammaton is translated as ὁ θεός καὶ ἔσται). The translator seems to have added a verb λέγει (“says”), which has no equivalent in MT 49:1.»
«Η ασυμφωνία μεταξύ του ΜΚ και της Ο' εδώ δεν χρειάζεται κατ' ανάγκη να αποδοθεί σε ένα διαφορετικό πρωτογενές κείμενο ή σε ελευθερία από μέρους του μεταφραστή. Έτσι, σύμφωνα με τον J. Ziegler (Untersuchungen zur Septuaginta des Buches Isaias [ATA 12.3; Münster: Aschendorffschen Verlagsbuchhandlung, 1934] 76), το Τετραγράμματο יהוה (“Ιχβχ”) στο πρωτογενές κείμενο του εδ. 1 αναλύθηκε πιθανότατα ως יהיה (“αυτό/αυτός θα είναι/γίνει”). Ο I. L. Seeligmann (The Septuagint Version of Isaiah: A Discussion of Its Problems [Mededelingen en Verhandelingen No. 9 van het Vooraziatisch-Egyptisch Genootschap “Ex Oriente Lux”; Leiden: Brill, 1948] 66) παραθέτει δύο επιπρόσθετες περιπτώσεις όπου ο μεταφραστής προφανώς παρανέγνωσε το τετραγράμματο και το μετέφρασε ως ελλειπτικό ρήμα: στο 4:5 και το 28:21. Και στις τρεις περιπτώσεις, ο μεταφραστής εσφαλμένα μετέφρασε το τετραγράμματο ως ἔσται (“θα είναι”) αντί του κύριος ή ὁ θεὸς. Γιατί λοιπόν στο Ησ 49:1α Ο' συμπεριέλαβε ο μεταφραστής επιπλέον και το θεϊκό όνομα κύριος; Ο μεταφραστής ίσως δεν είχε τη δυνατότητα να προσδιορίσει αν το τρίτο γράμμα στην εν λόγω λέξη ήταν ιώδ ή βαβ κι έτσι αποφάσισε να καλύψει κάθε περίπτωση μεταφράζοντας την εβραϊκή λέξη με τις λέξεις στήσεται και κύριος (πρβλ. 8:18, όπου το τετραγράμματο μεταφράζεται ως ὁ θεός καὶ ἔσται). Ο μεταφραστής φαίνεται να έχει προσθέσει το ρήμα λέγει, το οποίο δεν έχει το αντίστοιχό του στο 49:1 του ΜΚ».
* Paul Maillet,
«The Servant Songs of Deutero-Isaiah in the MT and the LXX: A Comparison of Their Portrayals of God»
[«Τα περί Δούλου Άσματα του Δευτεροησαΐα στο Μασοριτικό Κείμενο και στην Εβδομήκοντα: Μια Σύγκριση των Περιγραφών τους για τον Θεό»],
Dissertation at the Catholic University of America, 2010,
p./σ. 132.
[English/Αγγλικά, PDF]
No comments:
Post a Comment