Με αφορμή τις κωδωνοκρουσίες των Καλαβρύτων: Υπάρχει ορθόδοξος εθνικισμός; του Ευστάθιου Χ. Λιανού Λιάντη /Is there an Orthodox nationalism?

Ανιχνεύοντας την ιδεολογική παραφθορά
του χριστιανικού μηνύματος

 του Ευστάθιου Χ. Λιανού Λιάντη

και είπε Κύριος· τί πεποίηκας;
φωνή αίματος του αδελφού σου βοά προς με εκ της γης

Γεν. 4:10

Τζέικομπ Λώρενς,
από τη σειρά «Μετανάστευση», 1940-1941

Στην Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία υφίσταται ένα παραγνωρισμένο χαρακτηριστικό, το οποίο μπορεί να δώσει την απάντηση στην αποδοχή ή την απόρριψη του εθνικισμού από το σώμα της. Αυτό είναι η εκκλησιολογική τεκμηρίωση της αγιότητας των ονομαζόμενων «στρατιωτικών αγίων», μιας αγιολογικής κατηγορίας, η οποία, παρά τις προσπάθειες αλλοτρίωσης της ταυτότητάς της από τους κρατικούς θεσμούς, παραμένει η πλέον επαναστατική και αντιεξουσιαστική. Οι άγιοι Γεώργιος, Δημήτριος, Σεβαστιανός, για να αναφερθούμε μόνον στους επιφανέστερους, δεν ήταν στρατιωτικοί που έπεσαν υπερασπιζόμενοι τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία· ήταν αξιωματικοί που διακήρυξαν τη χριστιανική τους πίστη, αρνούμενοι την αυτοκρατορική/εθνική λατρεία και την κρατική θρησκευτική πολιτική. Έτσι, ήλθαν αντιμέτωποι με την εξουσία, που τους επέβαλε μαρτυρικό θάνατο. Την καθοριστική τους μάχη την έδωσαν μη μαχόμενοι, ενώ τη στιγμή του θανάτου στάθηκαν άοπλοι, «άδοξοι» για την εγκόσμια «εν όπλοις» δόξα.

Όταν η αυτοκρατορία έγινε χριστιανική, τέθηκε το ζήτημα της ιερότητας των πολέμων, που διεξήγαγε, και ζητήθηκε από την Εκκλησία η αναγνώριση ως αγίων των στρατιωτών οι οποίοι έχαναν τη ζωή τους πολεμώντας υπό τα λάβαρα του χριστιανού αυτοκράτορα. Όμως, η βυζαντινή θεολογία γνώριζε τα όρια των περιχωρήσεων των θεσμών. Η απάντηση της συνόδου του Πατριαρχείου στον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά, ήταν: «Πώς αυτοί που φονεύουν και φονεύονται στους πολέμους θα μπορούσαν να λογισθούν μάρτυρες ή εφάμιλλοι των μαρτύρων, όταν οι θείοι κανόνες τους επιβάλουν επιτίμιο, εμποδίζοντάς τους για τρία χρόνια από την ιερή μετάληψη;». Κανένας πόλεμος για τη βυζαντινή Εκκλησία δεν μπορούσε να είναι ιερός, διότι αυτό θα αλλοίωνε την καθαυτή υπόστασή της ως Εκκλησία του Χριστού. Ο πόλεμος, ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε έθνη και η αντιπαλότητά τους είναι χαρακτηριστικά του «κόσμου τούτου». Και οι ιεράρχες θεολόγοι της εποχής δεν λησμονούσαν ότι ακόμη κι αν βρίσκονταν εντός του κόσμου, και αναγκάζονταν σε συμβιβασμούς, δεν ανήκαν σ’ αυτόν· «εκ του κόσμου ουκ εισίν καθώς εγώ εκ του κόσμου ουκ ειμί» Ιω. 17:16.

Σήμερα οι ορθόδοξοι αρχιερείς φέρουν αμφίεση παρόμοια μ’ εκείνη του βυζαντινού αυτοκράτορα· ένα τυπολογικό ιδίωμα που διατηρείται προκειμένου να επισημανθεί η νοητή συνέχεια της Χριστιανικής Αυτοκρατορίας της Ανατολής. Παρότι ο τύπος εμμένει, η ουσία επιλανθάνεται. Και τούτο δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με τη θεολογία αλλά και με την «κοσμοθεωρία» της αυτοκρατορίας. Το Βυζάντιο ήταν πολυεθνικό και «υπερεθνικό» σε όλες τις κοινωνικές βαθμίδες. Αφομοίωνε και ενέτασσε λαούς όχι με εθνολογικούς αλλά με πολιτιστικούς όρους. Και οι «αλλοεθνείς» έφθαναν έως το ύπατο αξίωμα. Ο αρμενικής καταγωγής Ηράκλειος ήταν αυτός που θέσπισε ως επίσημη γλώσσα της αυτοκρατορίας την ελληνική. Τη δυναστεία του Ηρακλείου διαδέχθηκε η συριακή δυναστεία των Ισαύρων, για ν’ ακολουθήσουν οι Φρύγες του Αμορίου. Έναντι, λοιπόν, ποιας πολιτιστικής κληρονομιάς ή παράδοσης μπορεί ένας ιεράρχης να ιδεολογικοποιεί τον ρατσισμό, να προπηλακίζει τους μετανάστες ως ανεπιθύμητους, να μιλάει για εθνική καθαρότητα;

Ο μακαριστός Μητροπολίτης Κίτρους Βαρνάβας, ανάστημα κεφαλαιώδες για την Εκκλησία της Ελλάδος, αναρωτήθηκε κάποτε: «Πώς μπορούμε εγώ και ο αδελφός μου από την άλλη μεριά των συνόρων, ως ορθόδοξοι επίσκοποι, να ευλογούμε στρατεύματα, που αν χρειαστεί, θα διεξάγουν μια φονική μάχη μεταξύ τους;». Οι λόγοι αυτοί εκφράζουν την αναγκαία θεολογική ευαισθησία, το συνειδησιακό ενέργημα, του χριστιανού ποιμένα, ο οποίος αντιλαμβάνεται το σύνορο ως εμπόδιο της αδελφοσύνης. Εδώ έγκειται και η διαφορά, εκκλησιολογική και κανονική, της περιφεριοποίησης της εκκλησιαστικής διοίκησης, που υφίστατο από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες για την εξυπηρέτηση ποιμαντικών αναγκών με τον ψευδο-νεωτερικό εθνικό διαχωρισμό των Εκκλησιών.

Η πράξη του εθνικού διαχωρισμού συνιστά αίρεση για την Ορθόδοξη Εκκλησία σύμφωνα με τον Όρο της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου (Κωνσταντινούπολη, 1872). Το κείμενο του Όρου αποκόπτει από το εκκλησιαστικό σώμα όσους πρεσβεύουν ή εφαρμόζουν εθνοφυλετικές αντιλήψεις και πρακτικές: «Αποκηρύττουμε, επικρίνοντας και καταδικάζοντας, τον φυλετισμό, δηλαδή τις φυλετικές διακρίσεις και τις εθνικές έριδες και φθόνους και διαιρέσεις στην Εκκλησία του Χριστού […]. Εκείνους που αποδέχονται αυτόν τον φυλετισμό και πάνω του τολμούν να θεμελιώνουν καινοφανείς φυλετικές παρασυναγωγές, τούς κηρύττουμε, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, αποκομμένους από τη μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, και ως εκ τούτου σχισματικούς».

Η απάντηση, λοιπόν, στους ιερωμένους που σηκώνουν τα εθνικιστικά λάβαρα δεν είναι ότι δεν έχουν δικαίωμα να μιλούν γιατί είναι «εκκλησιαστικοί». Έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται, όπως κάθε κοινωνική τάξη σε μια δημοκρατική χώρα. Η απάντηση, που οφείλει να δοθεί από τους προοδευτικούς φορείς, είναι ότι αυτές οι θέσεις τους είναι απροκάλυπτα αντιχριστιανικές και τους καθιστούν υπόλογους στην ίδια την Εκκλησία. Ο Μέγας Βασίλειος χαρακτήριζε αυτούς τους επισκόπους «λύκους βαρείς, που διασπούν το ποίμνιο του Χριστού»· και είναι όντως «λύκοι βαρείς» όσοι εγκολπώνονται τον ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία και τον ναζισμό, ειδικά όταν οι ίδιοι φέρουν εγκόλπιο με τη μορφή του Χριστού.

Ο Ευστάθιος Χ. Λιανός Λιάντης είναι θεολόγος και επιμελητής εκδόσεων


* Πηγή: Ενθέματα, 26 Μαΐου 2013.

Γιατί μετέφρασε την ΚΔσε απλά Ελληνικά ο Μάξιμος Καλλιουπολίτης; /Why did Maximos Kallioupolites translate the NT in popular Greek?

Μάξιμος (Ρώδιος) Καλλιουπολίτης,
Η Καινή Διαθήκη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού,
Leyden/Λέιντεν (Lugdunum Batavorum/Λουγδούνον Βατάβιας):
apud Ellzevir, 1638,
τόμ. Α', Πρόλογος.

Ο Ανδρέας Καισαρείας (αρχές 7ου αιώνα) & η ερμηνεία των "εφτά βασιλιάδων" του Αποκάλυψη 17:9 / Andreas of Caesarea (early 7th century)& the interpretation of the 'seven kings' of Revelation 17:9

*

⁹ὧδε ὁ νοῦς ὁ ἔχων σοφίαν. Αἱ ἑπτὰ κεφαλαὶ ἑπτὰ ὄρη εἰσίν, ὅπου ἡ γυνὴ κάθηται ἐπ’ αὐτῶν. καὶ βασιλεῖς ἑπτά εἰσιν· ¹⁰οἱ πέντε ἔπεσαν, ὁ εἷς ἔστιν, ὁ ἄλλος οὔπω ἦλθεν, καὶ ὅταν ἔλθῃ ὀλίγον αὐτὸν δεῖ μεῖναι. ¹¹καὶ τὸ θηρίον ὃ ἦν καὶ οὐκ ἔστιν καὶ αὐτὸς ὄγδοός ἐστιν καὶ ἐκ τῶν ἑπτά ἐστιν, καὶ εἰς ἀπώλειαν ὑπάγει.

Αποκάλυψη / Revelation 17:9-11

Josef Schmid,
Der Apokalypse-Kommentar des Andreas von Kaisareia,
Karl Zink Verlag Munchen, 1955,
p./σ. 186.

The seventh "king" or âge, had not yet come at the time of the Apocalypse, nor at the time of Hippolytus, but Andrew believes himself to be living in that âge. He is about to explain why the earth did not end when it had completed 6,000 years, as Hippolytus believed it would. Andrew has concluded that the year 6,000 is the beginning of the seventh âge, the final "day," which Hippolytus had conceived of as the afterlife. Andrew sees this verse as indicating yet another earthly âge beyond the sixth, but it will probably not last very long since "it must remain a little while." Andrew does not accept Hippolytus' interprétation of the "kings" as periods of one thousand years but instead believes they represent a succession of kingdoms, each of which had world-wide domination, with each individual king representing the entire period of domination of that kingdom. Hippolytus lived in the sixth âge, because he lived prior to Constantine, who inaugurated the seventh kingdom and the reign of "Christ-loving kings."


Οι "βασιλιάδες" [...] αντιπροσωπεύουν τη διαδοχή βασιλείων, καθένα από τα οποία είχε παγκόσμια κυριαρχία, με καθένα βασιλιά να αντιπροσωπεύει ολόκληρη την περίοδο της κυριαρχίας του εκάστοτε βασιλείου.

* Presvytera Eugenia Constantinou,
Andrew of Caesarea and the Apocalypse
in the Ancient Church of the East:
Studies and Translation
[Ο Ανδρέας Καισαρείας και η Αποκάλυψη
στην Αρχαία Εκκλησία της Ανατολής:
Μελέτες και Μετάφραση],

2008, PhD at Université Laval.

[English/Αγγλικά, PDF]

Ποιος και γιατί ενοχλείται και μπλοκάρει στην πραγματικότητα τον αντιρατσιστικό νόμο;

«Όλοι οι ιερείς είμεθα αντίθετοι και σαφώς καταδικάζουμε οποιαδήποτε μορφή ρατσισμού, η οποία στρέφεται κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία.

»Ωστόσο, το σχετικό Νομοσχέδιο κατά του ρατσισμού, όπως είναι μέχρι αυτή τη στιγμή διατυπωμένο, επιχειρεί στο όνομα του πολέμου κατά του ρατσισμού να φιμώσει την ελευθερία της σκέψεως και του λόγου.

»Απαγορεύει σε οποιονδήποτε Έλληνα πολίτη να εκφράσει ελεύθερα και δημόσια την άποψή του προκειμένου να στηλιτεύσει εκφυλιστικά κοινωνικά, όπως η πορνεία, η ομοφυλοφιλία, η εμπορία ναρκωτικών, θρησκευτικά, όπως είναι η αίρεση του Χιλιασμού, η Μασωνία, ο ισλαμικός νόμος της σαρία, στο όνομα του οποίου κατασφάζονται σήμερα οι αραβικοί χριστιανικοί πληθυσμοί της Μέσης Ανατολής, καθώς και πολιτικά φαινόμενα που έχουν άμεση σχέση με την ηθική και την απονομή του δικαίου, ενοχοποιώντας το νομοσχέδιο αυτό ακόμα και την πρόθεση κάποιου να εκφέρει μία απλή γνώμη για τα ανωτέρω φαινόμενα εναντίον ομάδων ή ατόμων που με την στάση τους προσβάλλουν την δημοσία αιδώ. Με αποτέλεσμα αφ ενός μεν, να παραβιάζεται η ελευθερία του λόγου, που σαφώς προβλέπεται από το Σύνταγμα, και αφετέρου να νομιμοποιούνται σαφώς τα ανωτέρω παθολογικά φαινόμενα, που ουσιαστικά εκμηδενίζουν και αφανίζουν την ηθική, εθνική και θρησκευτική υπόσταση του έθνους μας.

»Έχουμε την γνώμη, ότι απ' εδώ και πέρα ό,τι στραβό κι αν συμβαίνει ολόγυρά μας, θα είναι υπό την προστασία του Νόμου, αφού δηλ. εμείς δεν θα μπορούμε να εκφράσουμε την γνώμη μας δημοσίως, Δηλαδή:

»Ο γυμνισμός θα είναι ελεύθερος!
»Η ομοφυλοφιλία, η πορνεία και κάθε είδους διαστροφή θα κυριαρχήσουν ολόγυρά μας ανεμποδίστως, παρασύροντας τους νέους μας στην ηθική πτώση και την εξαθλίωση!
»Οι έμποροι ναρκωτικών καθώς και τα "βαποράκια" τους θα κινούνται ελεύθερα!

»Κανείς, μα κανείς, δεν θα μπορεί να αρθρώσει ένα λόγο εναντίον τους, μόνο και μόνο επειδή θα χαρακτηρίζεται "ρατσιστής"».

[...]

«Το μέτρο αυτό θα έχει σοβαρές επιπτώσεις για την Εκκλησία! Μεταξύ των άλλων θα φιμώνουν και τον ιερόν άμβωνα! Μια πιο προσεκτική ανάγνωση του Νομοσχεδίου μας οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι:

»Απαγορεύεται στον Επίσκοπο να διδάσκει τους πιστούς του!
»Απαγορεύεται στον ιεροκήρυκα να αναπτύσσει τον Ευαγγελικό Νόμο!
»Απαγορεύεται στον Εφημέριο να ενημερώνει τους Ενορίτες του για τα διάφορα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής, για τις αιρέσεις κλπ. και να εφιστά την προσοχή τους.

»Εάν π.χ. τολμήσει να κηρύξει κατά των Χιλιαστών, θα συλλαμβάνεται!

»Έτσι λοιπόν:

»Οι Χιλιαστές ελεύθερα θα χτυπάνε την πόρτα μας!
»Οι έμποροι της σάρκας ανεμπόδιστοι θα παρενοχλούν τα παιδιά μας!
»Οι έμποροι των ναρκωτικών θα στήνωνται έξω από τα σχολεία, για να πωλούν την πραμάτειά τους!

»Κανείς από αύριο δεν θα μπορεί να πει κάτι εναντίον τους, αφού ο Νόμος μας το απαγορεύει!»

»Ο Εφημέριος, που θα βλέπει τους Χιλιαστές να αλωνίζουν στην Ενορία τους, δέν θα μπορεί να συστήσει στους χριστιανούς την απλή αυτή σύσταση: "μή τους ανοίγετε τήν πόρτα του σπιτιού σας! Μη δέχεσθε τα βιβλία τους και τα περιοδικά τους Είναι αιρετικοί!"

»Αν το τολμήσει, θα χαρακτηρίζεται ρατσιστής! Θα του προσάπτεται η κατηγορία, ότι "προκαλεί ή διεγείρει σε.......μίσος, κατά προσώπου ή ομάδας προσώπων" !!!!!!!!

»Και όχι μόνον αυτό! Αλλά ενώ θα τρώμε και ξύλο από τους ξένους, θα πληρώνουμε εμείς τα σπασμένα!»

* Τα Νέα,
«Πένθιμα θα χτυπήσουν οι καμπάνες της Αιγιάλειας για το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο»,
20 Μαΐου 2013.

*

Η τραγική καρικατούρα & το ιστορικό αίσχος του «εγκλήματος» του προσηλυτισμού: Το εκτρωματικό απομεινάρι της βυζαντινίστικης συνεύρεσης του Καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και της Εκκλησίας της Ελλάδος, που δεν τόλμησε να αγγίξει επί 75 χρόνια η εγχώρια νομολογία /The 75-years disgraceful dictatorial-religious orientingGreek law about proselytism

Νεολαία του Καθεστώτος Μεταξά /
Metaxa's regime youths

Προσηλυτισμός. Το Σύνταγμα ρητά προβλέπει ότι ο προσηλυτισμός απαγορεύεται (άρθ. 13 § 2 εδ. γ' Συντ.), υπέρ ή κατά οποιασδήποτε θρησκείας. Σύμφωνα με την ειδική ποινική νομοθεσία (άρθ. 4 § 2 Α.Ν. 1363/1938, όπως αντικαταστάθηκε με το άρθ. 2 Α.Ν. 1672/1939), προσηλυτισμός είναι η άμεση ή έμμεση προσπάθεια διεισδύσεως στη θρησκευτική συνείδηση του άλλου και με σκοπό τη μεταβολή της, 'ιδίως' όταν τούτο γίνεται με τη χρήση κάθε μορφής παροχών ή υποσχέσεων, με μέσα απατηλά ή με κατάχρηση της απειρίας ή εμπιστοσύνης του άλλου, ή με εκμετάλλευση της ανάγκης και της πνευματικής του αδυναμίας.

Ως προσηλυτισμός δεν μπορεί να θεωρηθεί η διάδοση των θρησκευτικών πεποιθήσεων με συναθροίσεις, κηρύγματα ή ιεραποστολή, ούτε η πώληση, αποστολή ή η απλή διανομή εντύπων και διαφημιστικών φυλλαδίων, εφόσον τα ανωτέρω δεν επιχειρούνται με τα πιο πάνω αθέμιτα μέσα.

Το έγκλημα του προσηλυτισμού τιμωρείται με φυλάκιση και χρηματική ποινή. Επιπλέον, επιβάλλονται ως παρεπόμενες κυρώσεις η αστυνομική επιτήρηση, αν ο δράστης είναι Έλληνας, και η απέλαση, εάν ο δράστης είναι αλλοδαπός. Για την στοιχειοθέτηση του εγκλήματος του προσηλυτισμού δεν απαιτείται να επιτεύχθηκε πράγματι ο επιδιωκόμενος σκοπός του δράστη ή να ήταν πρόσφορα τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν για την επίτευξη του εγκληματικού σκοπού (έγκλημα τυπικό).

* Κωνσταντίνος Γ. Παπαγεωργίου,
Εκκλησιαστικό δίκαιο: Θεωρία και νομολογία,
εκδ. Μπαρμπουνάκη, 2013,
σσ. 155-157.

Nationalistic school force & compulsion: A way for the nation's unity? /Εθνικιστική σχολική πίεση και καταναγκασμός: Τρόπος για την ενότητα του έθνους;

Perhaps the most famous instance of incumbent justices changing their mind on a high-profile issue occurred in the 1940s. The question was whether school children with religious objections to pledging allegiance to the flag could be required to do so, on pain of expulsion from school. Jehovah’s Witnesses, for whom saluting the flag is unacceptable, challenged the requirement as a violation of the First Amendment right to free exercise of religion. In 1940, the court ruled in Minersville School District v. Gobitis that the First Amendment did not prevent public school districts from expelling the Jehovah’s Witness children. The vote was 8 to 1, with only Chief Justice Harlan F. Stone dissenting.

The reaction by a country caught up in wartime patriotic fervor appalled the justices. Taking the Supreme Court’s decision as proof that Jehovah’s Witnesses were not good citizens, mobs attacked and burned the Witnesses’ places of worship. Members of the faith were fired from their jobs and some 2,000 Jehovah’s Witness children were expelled from school. When another case reached the court after only three years, three justices who had been in the earlier majority changed their votes. With the addition of two new justices to the court, the vote to affirm the religious rights of the Jehovah’s Witnesses was 6 to 3. The decision, West Virginia State Board of Education v. Barnette, with a majority opinion by the recently appointed Robert H. Jackson, remains a star in the First Amendment firmament.

Two of the three justices who changed their minds, Hugo L. Black and William O. Douglas, explained themselves in a concurring opinion. “Neither our domestic tranquility in peace nor our martial effort in war depend on compelling little children to participate in a ceremony which ends in nothing for them but a fear of spiritual condemnation,” the two wrote. The third justice to change his mind was Frank Murphy. It was in “freedom and the example of persuasion,” Justice Murphy wrote, “not in force and compulsion, that the real unity of America lies.”

* Linda Greenhouse,
"Who’s Sorry Now"
["Ποιος Λυπάται Τώρα"],
The New York Times,
May 1, 2013/1 Μαΐου 2013.

The "Lord" meaning Jehovah in the Letter of James /Ο "Κύριος" εννοώντας τον Ιεχωβά στην Επιστολή του Ιακώβου

In contrast to the relatively little explicit attention paid to Jesus, James has a rich set of statements concerning God. The term θεός occurs fifteen times (1:1, 5, 13, 20, 27; 2:5, 19, 23 (2); 3:9; 4:4(2), 6, 7, 8). James places the term “Father” (πατήρ) in apposition to θεός in 1:17, 27, and 3:9. Notably, he never calls God “Father of Jesus Christ.” In addition to θεός, at least some of James’s references to “Lord” (κύριος) refer to God rather than to Jesus (see 1:7; 3:9; 4:10, 15; 5:4, 11). In 108 verses, then, James mentions God some twenty-four times. This is properly designated a theocentric composition.


Σε αντιδιαστολή με την σχετικά μικρότερη εκπεφρασμένη προσοχή που δίνεται στον Ιησού, ο Ιάκωβος έχει ένα πλούσιο σύνολο δηλώσεων σχετικά με τον Θεό. Ο όρος θεός εμφανίζεται δεκαπέντε φορές. (1:1, 5, 13, 20, 27· 2:5, 19, 23 (2)· 3:9· 4:4(2), 6, 7, 8) Ο Ιάκωβος θέτει τον όρο πατήρ παραθετικά με τον όρο θεός στα εδ. 1:17, 27 και 3:9. Είναι αξιοσημείωτο ότι ποτέ δεν αποκαλεί τον Θεό "Πατέρα του Ιησού Χριστού". Επιπρόσθετα στον όρο θεός, τουλάχιστον ορισμένες από τις αναφορές του όρου κύριος από τον Ιάκωβο αναφέρονται στον Θεό μάλλον παρά στον Ιησού. (βλέπε Ιακώβου 1:7· 3:9· 4:10, 15· 5:4, 11) Συνεπώς, σε 108 εδάφια ο Ιάκωβος αναφέρει τον Θεό περίπου εικοσιτέσσερις φορές. Κατάλληλα προσδιορίζεται ως θεοκεντρικό σύγγραμμα.

* Luke T. Johnson,
Contested Issues in Christian Origins and the New Testament: Collected Essays (Supplements to Novum Testamentum vol. 146),
Brill, 2013,
p./σ. 457.

(James 1:7, NWT) In fact, let not that man suppose that he will receive anything from Jehovah;
(James 3:9) With it we bless Jehovah, even [the] Father, and yet with it we curse men who have come into existence “in the likeness of God.”
(James 4:10) Humble yourselves in the eyes of Jehovah, and he will exalt YOU.
(James 4:15) Instead, YOU ought to say: “If Jehovah wills, we shall live and also do this or that.”
(James 5:4) Look! The wages due the workers who harvested YOUR fields but which are held up by YOU, keep crying out, and the calls for help on the part of the reapers have entered into the ears of Jehovah of armies.
(James 5:11) Look! We pronounce happy those who have endured. YOU have heard of the endurance of Job and have seen the outcome Jehovah gave, that Jehovah is very tender in affection and merciful.



(Ιακώβου 1:7, ΜΝΚ) Μάλιστα ας μη νομίζει εκείνος ο άνθρωπος ότι θα λάβει κάτι από τον Ιεχωβά·
(Ιακώβου 3:9) Με αυτήν ευλογούμε τον Ιεχωβά, ναι, τον Πατέρα, και εντούτοις με αυτήν καταριόμαστε ανθρώπους που έχουν έρθει σε ύπαρξη «κατά την ομοίωση του Θεού».
(Ιακώβου 4:10) Ταπεινωθείτε στα μάτια του Ιεχωβά, και αυτός θα σας εξυψώσει.
(Ιακώβου 4:15) Αντίθετα, θα έπρεπε να λέτε: «Αν ο Ιεχωβά θέλει, θα ζήσουμε και θα κάνουμε αυτό ή εκείνο».
(Ιακώβου 5:4) Ορίστε! Ο μισθός των εργατών που θέρισαν τους αγρούς σας, ο οποίος όμως κατακρατείται από εσάς, κραυγάζει και οι επικλήσεις για βοήθεια από μέρους των θεριστών έχουν φτάσει στα αφτιά του Ιεχωβά των στρατευμάτων.
(Ιακώβου 5:11) Δείτε! Αποκαλούμε ευτυχισμένους εκείνους που έχουν υπομείνει. Έχετε ακούσει για την υπομονή του Ιώβ και έχετε δει την έκβαση που έφερε ο Ιεχωβά, ότι ο Ιεχωβά είναι πολύ τρυφερός σε στοργή και ελεήμων.

Thomas Bartholin (1616–1680)on blood transfusions & the Apostolic decree about blood / Ο Τόμας Μπάρθολιν (1616–1680)για τις μεταγγίσεις αίματος & το Αποστολικό διάταγμα σχετικά με το αίμα

“Transfusion surgery by novices has exceeded limits in recent years, since it has infused through an opened vein into the heart of a sick man not only invigorating liquids, but warm blood of animals or [blood] from one man into another . . . Indeed the learned man Elsholtz (in chap. 7 of the Clysmatica Nova [New Clyster]) pleads as an excuse that the Apostolic decree must in fact be understood with regard to the eating of blood done through the mouth, not at all with regard to infusion by the veins, but either manner of taking [blood] accords with one and the same purpose, that by this blood a sick body be nourished or restored [to health].”


«Οι εγχειρήσεις μεταγγίσεων που γίνονται από αρχάριους, έχουν ξεπεράσει τα όρια στα πρόσφατα χρόνια, επειδή έχουν αρχίσει να εισάγονται μέσω μιας ανοιχτής φλέβας, μέσα στην καρδιά του αρρώστου όχι μόνο τονωτικά υγρά αλλά και ζεστό αίμα ζώων ή [αίμα] από τον έναν άνθρωπο στις φλέβες του άλλου . . . Είναι αλήθεια ότι, ο πολυμαθής Έλσχολτζ (στο κεφ. 7 του Clysmatica Nova) επικαλείται σαν δικαιολογία, ότι το Αποστολικό διάταγμα θα πρέπει στην πραγματικότητα, να κατανοηθεί σε σχέση με τη βρώση αίματος που γίνεται από το στόμα και καθόλου σε σχέση με την εισαγωγή από τις φλέβες· αλλά είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον τρόπο ληφθεί [αίμα], αυτό εναρμονίζεται με τον ένα και τον αυτό σκοπό, δηλαδή ότι με αυτό το αίμα ένα άρρωστο σώμα θα τραφεί ή θα αποκατασταθεί [σε υγεία]». 

Thomas Bartholin,
De sanguine vetito disquisitio medica cum Cl. Salmasii,
iudicis Francofurtum 1673,
p./σ. 11.

[Λατινικά/Latin, PDF]

*

Ο Αρεταίος ο Καππαδόκης (αρχές 2ου αι. Κ.Χ.) περί της πόσης ανθρωπίνου αίματος ως ιατρικού για τη θεραπεία της επιληψίας /Aretaeus of Cappadocia (early 2nd cent. CE)on drinking human blood as a remedy for curing epilepsy

ἐθεασάμην δὲ ἀνθρώπου γε νεοσφαγέος ὑποθέντας φιάλην τῷ τρώματι καὶ ἀρυσαμένους τοῦ αἵματος πίνοντας. ὢ τῆς παρεούσης μεγάλης ἀνάγκης, τλῆναι κακὸν ἀκέσασθαι μιάσματι κακῷ· εἰ δὲ καὶ ὑγιέες ἐκ τούτου ἐγένοντο, ἀτρεκὲς οὐδεὶς ἔχει μοι λέγειν· ἄλλη δέ τις γραφὴ ἔφραζεν, ἧπαρ ἀνθρώπου φαγεῖν. ἀλλὰ τάδε μὲν γεγράφθω τοῖσι μέχρι τῶνδε τλήμοσι.

Αρεταίος ο Καππαδόκης * ,
Χρονίων νούσων θεραπευτικόν 1:4.


I have seen persons holding a cup below the wound of a man recently slaughtered, and drinking a draught of the blood! O the present, the mighty necessity, which compels one to remedy the evil by such a wicked abomination! And whether even they recovered by this means no one could tell me for certain. There is another story of the liver of a man having been eaten. However, I leave these things to be described by those who would bear to try such means.


Aretaeus of Cappadocia,
Treatment of Chronic Diseases 1:4.

(Transl. Fr. Adams [Ελληνικά/Greek-English/Αγγλικά, PDF])

The Morning Prayer in Greek Kindergartens as a Field of Exercising Multiculturalism / Η Πρωινή Προσευχή στα Ελληνικά Νηπιαγωγεία ως Χώρος Άσκησης της Πολυπολιτισμικότητας

Morning prayer at a Greek elementary school

The morning prayer in all Greek schools is a custom and an obligation for the Greek teachers and is held everyday in all schools of the country. Students can be excepted from the prayer after a request of their parents or guardians. This option satisfies the constitutional claim.

A current trued for Greek educational policy is to associate religion with cultural events following (Efstathiou et al., 2008). Coulby’s (2008) position according which religious teaching can be more effective through cultural events than explicit teaching.

It can be said that the full exercise of social and cultural rights and the religious freedom of other religious groups such as Catholic Christians or Jehovah’s Witnesses, is not enough provided. Religion is an in strict part of the Greek culture and the collective morning prayer is a part of this reality. Only a small part of the Greek society seems to support the view for a division between church and state.

* K. Tsioumis, A. Kyridis & Z. Konstantinidou,
"The Morning Prayer in Greek Kindergartens as a Field of Exercising Multiculturalism"
["Η Πρωινή Προσευχή στα Ελληνικά Νηπιαγωγεία ως Χώρος Άσκησης της Πολυπολιτισμικότητας"],
Journal of Educational and Social Research,
Vol. 3 (2) May 2013,
p./σ. 67 [65-74].

*

Andrei Rublev's, the Holy Trinity icon (1410) / Ο Αντρέι Ρουμπλιόφ & η τριαδολογική χρήση της εικόνας του των τριών αγγέλων στη Μαμβρή

Andrei Rublev,
The Holy Trinity (1410)

El Greco,
The Holy Trinity (1577)

Andrei Rublev's Trinity Icon

Christopher Evan Longhurst

---

Russian Orthodox Trinitarian theology in its most famous artistic expression


The doctrine of the Holy Trinity is commonly expressed in Christian art, particularly in the Western tradition, as God the Father with a grey beard, Jesus the Son in his bosom and a dove hovering overhead. El Greco's mannerist version [1577, Prado Museum, Spain] is among the finest examples. Besides this figurative personification there is a complex theology that renders the Trinity in a rare iconography seen superlatively in Andrei Rublev's icon Trinity [c. 1400 Tretyakov Gallery, Moscow]. In addition to being one of the highest achievements of Russian art, Rublev's icon — also known as "Old Testament Trinity"— portrays a profound theological meaning of the unity of Persons in the Trinity along with the spiritual nature of God's Divine Essence by depicting the Triune God as simply three angels.


Many outside the Russian Orthodox tradition wonder what it is about this image that represents the Trinity. Rublev's subject matter is certainly uncharacteristic of Western Trinity representations. Rather than depicting the classic Father, Son and Holy Spirit breakdown as old bearded man, Jesus and the dove, Rublev's Trinity displays a rare arrangement of three angels symbolizing a solemn visual Trinitarian theology that conforms to the Russian Orthodox tradition. The Russian Orthodox Church never fully resolved the iconoclastic controversy until 1667. Although debates regarding the legitimacy of representing God in art were more or less settled by the Second Council of Nicaea (787), the Russian Orthodox still found portraying the Father as problematic. Although the Council declared that since the Son became incarnate, depicting Jesus was allowed, the Russian situation regarding the Father remained unclear due to other underlying theological issues. Debates continued among the Orthodox Churches and divergent views emerged with the Coptics prohibiting figurative portrayals of the Father though allowing His conceptual image through abstract illustration. The Syrians, Armenians and Indians followed suit while the Ethiopians allowed the depiction of the Holy Trinity as three distinct Persons. Figurative representation of the Father remained controversial among the Russians until after nearly nine hundred years of debates the Great Synod of Moscow (1667) finally made up the Russians' minds and outlawed all illustrations of the Father in human form. The Synod held that since only God the Son assumed visible human form, the rationale behind sanctioning icons would be limited to depicting figuratively the Second Person of the Trinity only:

It is most absurd and improper to depict in icons God the Father with a grey beard and the Only-Begotten Son in His bosom with a dove between them, because no-one has seen the Father according to His Divinity, and the Father has no flesh [...] and the Holy Spirit is not in essence a dove, but in essence God. (2 § 44)

The Russian Fathers proclaimed: "Those who have intelligence will not depict the Holy Spirit in the likeness of a dove, for on Mount Tabor, He appeared as a cloud and, at another time, in other ways" (ibid.).


The Synod stressed that the function of all sacred art would be spiritual mediation through holy and venerated images created only under divine inspiration. Consequently the Russians chose to focus on the so-called "Old Testament Trinity" as the standard representation of the Triune God. Rublev's Trinity icon is a product of this tradition and it became the preferred style replacing all anthropomorphic artistic representations of the Trinity common in Russia at that time.


Rublev's masterpiece attests to the Russian Synod's position by portraying three quasi-identical angels at Abraham's house by the oak of Mamre (cf. Gen 18:1-15). The theological finesse of the work draws attention to the unity of the three Divine Persons in One God. By using the same figures to represent each Divine Person Rublev has emphasized their equality while symbolizing the tri-unity of all three Persons and underscoring the undifferentiated Divine Essence. He has effectively illustrated that God is One Divine Being comprising Three Divine Persons — not one Person with three attributes.


The similitude among the angels recalls the doctrine of the Trinitarian Perichoresis which aids in understanding the Christian notion of three Persons in one another. This circumincession as the Latin Fathers call it, augments the Church's teaching on the notion of Divine Unity and Oneness. In fact, the fundamental basis of the Trinitarian Perichoresis is that there is one God Who is altogether Father, Son and Holy Spirit while distinctions between the Persons and the Divine Essence exist only virtually — a doctrine in the foreground of the Christian faith.


The suitability of Rublev's image for the Russian Orthodox is heightened by the fact that angels are spiritual substances. The entire iconoclastic controversy revolved around God's Divine Nature as an uncreated non-corporeal substance, hence non-representable.


Given its profound theological significances Rublev's Trinity is not only an unsurpassed work of Russian iconography, it is also a first-class figurative "theology of the Trinity". It instructs the faithful and nonbelievers alike that the revelation of the triune God is one of unity in Divine Essence and trinity in Divine Personhood. Given its rich theological symbolism it is not surprising that the Roman Church has established this image as the model for explaining Trinitarian doctrine and inspiring devotion towards the mystery of the inner life of God.


The depiction of the Trinity as three identical figures remains rare in Christian art given that theology ascribes to each Divine Person distinct attributes, namely, to the Father, creation; to the Son, redemption, and to the Holy Spirit, sanctification. Rublev's icon is, however, more precise in expressing the concept of a God who is in Essence one and in Persons three. It illustrates the Church's term for the numerical Unity of God's Essence — (cf. Nicaea I, 325 AD) which seeks to explain the doctrine of the Trinity and reaffirm the principle of the Father and Son as "of one being" (or consubstantialem). This is the essence of Trinitarian theology and also the mystery of the internal life of God.


While the representation of God the Father remains a sensitive issue in the art of Eastern Orthodoxy, Rublev's icon is the unparalleled expression of Trinitarian theology for all Christian Churches throughout the world. It is, in fact, the axial image of Christian unity in theology concerning the doctrine of the Holy Trinity and this is what the Church's feast of 3 June seeks to commemorate.



* L'Osservatore Romano,
Weekly Edition in English,
6 June 2012,
p./σ. 20.

The non-Biblical dogma of the Hellenistic Judaism of the immortality of the soul /Το μη Βιβλικό δόγμα του ελληνιστικού ιουδαϊσμού της αθανασίας της ψυχής

Luca Signorelli,
Resurrection of the Flesh (1499-1502),
Chapel of San Brizio, Duomo, Orvieto.

Από τους προγενέστερούς τους, λοιπόν, οι ταλμουδιστές ραβίνοι κληρονόμησαν δύο δόγματα σχετικά με την μετά θάνατον ζωή: Το πρώτο δίδασκε ότι κάποια στιγμή μετά τον θάνατο, ο Θεός πρόκειται να εγείρει το σώμα από τον τάφο. Το δεύτερο δίδασκε ότι, κατά τον θάνατο, το σώμα αποσυντίθεται και επιστρέφει στο χώμα, αλλά η ψυχή αφήνει το σώμα και ζει αιώνια. Το πρώτο, αγνώστου προελεύσεως, στοιχειοθετείται με τρία βιβλικά αποσπάσματα. Το δεύτερο, το οποίο προήλθε από την ελληνική σκέψη, δεν υφίσταται στην Αγία Γραφή.

Neil Gillman,
The Death of Death:
Resurrection and Immortality in Jewish Thought,
[O Θάνατος του Θανάτου:
Η Ανάσταση και η Αθανασία στην Ιουδαϊκή Σκέψη]
Woodstock, VA: Jewish Lights, 1997,
pp./σσ. 134, 135.



The “three biblical texts” are
Dan 12:1–3; Isa 26:19; and Ezek 37:1–14. /

Τα “τρία βιβλικά αποσπάσματα” είναι
τα εδ. Δανιήλ 12:1–3, Ησαΐας 26:19 και Ιεζεκιήλ 37:1–14.

*

Κικής Δημουλά, Γραμματείς και πρεσβύτεροι αιώνες

Ιδού η μικροτάτη Παρασκευή πάλι
σε βαφή Μεγάλης βουτηγμένη.

Μέτωπο αιμάτινο σου πλέκουν τ’ ακανθώδη
έθιμα
και επί τον ιματισμόν σου έβαλαν κλήρο
η νηστεία ο Μπαχ τα βαρελότα και η μέθοδος
να φτάνει με καρφιά στα άκρα του ο πόνος.

Τι κι αν εσχίσθη το καταπέτασμα των χαμομηλιών
τι κι αν χρωμάτων στρατιαί εξεπλήττοντο
σταύρωσον σταύρωσον αλαλάζουν
τα κρεοπωλεία οι ψησταριές κι οι φούρνοι.

Δε μ’ άκουσες.
Αφησες ανύμφευτη την κόμη της Μαγδαληνής
και σπατάλησες το σπάνιο Νυμφίο άρωμά σου
για να κάνεις τεστ αληθείας στην αγάπη, στον πλησίον.
Σου φώναζα να τους αφήσεις όπως είναι

όπως τους παραλάβαμε από την υπαρξιακή παράδοση
όπως περιγράφτηκαν από στόμα σε στόμα
από πικρό ποτήριον σε πικρότερο. Δε γλίτωσε
σταυρώθηκε όποιος διανοήθηκε να τους επαληθεύσει.

Προσκυνώ το οικείον προσφιλές μου σφάλμα σου.
Εν συντριβή περιστρέφω τη σούβλα
αδημονώντας σε αμνέ μας.

What is the identity of the “spirits in prison” of 1 Peter 3:19, 20? /Ποια είναι η ταυτότητα των “πνευμάτων στη φυλακή” των εδ. 1 Πέτρου 3:19, 20;

¹⁹ἐν ᾧ καὶ τοῖς ἐν φυλακῇ πνεύμασιν πορευθεὶς ἐκήρυξεν ²⁰ἀπειθήσασίν ποτε, ὅτε ἀπεξεδέχετο ἡ τοῦ θεοῦ μακροθυμία ἐν ἡμέραις Νῶε κατασκευαζομένης κιβωτοῦ εἰς ἣν ὀλίγοι, τοῦτ’ ἔστιν ὀκτὼ ψυχαί, διεσώθησαν δι’ ὕδατος. (²⁸NA)

¹⁹in which also he went and preached unto the spirits in prison, ²⁰which aforetime were disobedient, when the longsuffering of God waited in the days of Noah, while the ark was a preparing, wherein few, that is, eight souls, were saved through water. (ERV)

¹⁹Σε αυτή την κατάσταση επίσης πήγε και κήρυξε στα πνεύματα στη φυλακή, ²⁰τα οποία κάποτε είχαν γίνει ανυπάκουα όταν η υπομονή του Θεού περίμενε στις ημέρες του Νώε, ενώ κατασκευαζόταν η κιβωτός, μέσα στην οποία λίγοι άνθρωποι, συγκεκριμένα, οχτώ ψυχές, πέρασαν με ασφάλεια μέσα από το νερό. (ΜΝΚ)


— 1 Peter / 1 Πέτρου 3:19, 20.

The identification of the πνεύμασιν, along with the timing and purpose of the proclamation to them, are key interpretative issues in this difficult passage. Dalton (1989, 25–66) summarizes the history of interpretation, identifying the three major views: (1) The spirits are souls of human beings who died during the days of Noah to whom Christ made proclamation during the period between his death and resurrection in the realm of the dead, either (a) to convert them, (b) to announce good news to those who had been converted before their death, or (c) to condemn them; (2) The spirits are sinful human beings from the days of Noah to whom, when they were alive, the preincarnate Christ made proclamation through the person of Noah; or (3) The spirits are demonic spirits to whom Christ proclaimed his victory either (a) between his death and resurrection, or (b) during his ascension to heaven. Option (3b), argued persuasively by Dalton (1989), has approached the status of a near consensus among recent commentators and is the view also adopted here. Πνεῦμα is seldom used in the plural of human spirits, and never so without additional modification (Heb 12:23; perhaps also 1 Cor 14:32; Rev 22:6). Rather, the over thirty plural uses of πνεῦμα in the NT typically refer to angelic (usually demonic) beings (e.g., Matt 8:16; 12:45; Luke 10:20). An especially helpful starting point to this challenging text is the essay by France. For a summary of the history of interpretation and recent scholarly literature, see further Dubis (2006, 220–21).


(3) Τα πνεύματα είναι δαιμονικά πνεύματα στα οποία ο Χριστός διακήρυξε τον θρίαμβό του είτε (α) μεταξύ του θανάτου και της ανάστασής του, είτε (β) κατά την ανάληψή του στον ουρανό. Η περίπτωση (3β), την οποία υποστήριξε πειστικά ο Dalton (1989), έχει φτάσει να είναι σχεδόν ομόφωνα αποδεκτή μεταξύ των νεότερων σχολιολόγων και αποτελεί επίσης τη θέση που υιοθετείται εδώ.


* 1 Peter: A Handbook on the Greek Text
(Baylor Handbook on the Greek New Testament),
Martin M. Culy (gen. ed.), Mark Dubis (ed.),
Baylor University Press, 2010,
p./σ. 118.

Apocryphal NT literature: / Απόκρυφη γραμματεία της ΚΔ:

³⁸ἰδόντες οὖν οἱ στρατιῶται ἐκεῖνοι ἐξύπνισαν τὸν κεντυρίωνα καὶ τοὺς πρεσβυτέρους, (παρῆσαν γὰρ καὶ αὐτοὶ φυλάσσοντες)· ³⁹καὶ ἐξηγουμένων αὐτῶν ἃ εἶδον, πάλιν ὁρῶσιν ἐξελθόντες ἀπὸ τοῦ τάφου τρεῖς ἄνδρας, καὶ τοὺς δύο τὸν ἕνα ὑπορθοῦντας, καὶ σταυρὸν ἀκολουθοῦντα αὐτοῖς· ⁴⁰καὶ τῶν μὲν δύο τὴν κεφαλὴν χωροῦσαν μέχρι τοῦ οὐρανοῦ, τοῦ δὲ χειραγωγουμένου ὑπ᾿ αὐτῶν ὑπερβαίνουσαν τοὺς οὐρανούς. ⁴¹καὶ φωνῆς ἤκουον ἐκ τῶν οὐρανῶν λεγούσης· Ἐκήρυξας τοῖς κοιμωμένοις· ⁴²καὶ ὑπακοὴ ἠκούετο ἀπὸ τοῦ σταυροῦ ὅτι Ναί.

³⁸And so those soldiers, having seen, awakened the centurion and the elders (for they too were present, safeguarding). ³⁹And while they were relating what they had seen, again they see three males who have come out from they sepulcher, with the two supporting the other one, and a cross following them, ⁴⁰and the head of the two reaching unto heaven, but that of the one being led out by a hand by them going beyond the heavens. ⁴¹And they were hearing a voice from the heavens saying, 'Have you made proclamation to the fallen-asleep?' ⁴²And an obeisance was heard from the cross, 'Yes.'
(Transl. by Raymond Brown)

³⁸Όταν λοιπόν οι στρατιώτες τα είδαν αυτά, ξύπνησαν τον εκατόνταρχο και τους πρεσβυτέρους· γιατί κι αυτοί επίσης φύλαγαν τον τάφο. ³⁹Και ενώ αφηγούνταν αυτά που είδαν, βλέπουν πάλι να βγαίνουν από τον τάφο τρεις άνδρες· οι δύο από αυτούς υποβαστούσαν τον ένα και τους ακολουθούσε ένας σταυρός. ⁴⁰Των μεν δύο το κεφάλι έφτανε ως τον ουρανό, ενώ του άλλου που τον οδηγούσαν το κεφάλι ξεπερνούσε τους ουρανούς. ⁴¹Άκουσαν και μια φωνή από τον ουρανό να λέει: “Κήρυξες στους κοιμωμένους;” ⁴²Και από το σταυρό ακούστηκε η απάντηση: “Ναι”.
(Μετάφρ. Ιωάννης Καραβιδόπουλος)

— Gospel of Peter [non-canonical Gospel, 2nd cent. CE] /
Ευαγγέλιο Πέτρου [μη κανονικό Ευαγγέλιο, 2ος αι. Κ.Χ.] 10:38–42.

Βασίλειος Στογιάννος,
Πρώτη Επιστολή Πέτρου (2003),
σ. 350.

C. H. Dodd on 1 John 5:20: Who is “the true God”? / Ο C. H. Dodd περί του 1 Ιωάννη 5:20: Ποιος είναι «ὁ ἀληθινὸς θεὸς»;

¹⁸Οἴδαμεν ὅτι πᾶς ὁ γεγεννημένος ἐκ τοῦ θεοῦ οὐχ ἁμαρτάνει, ἀλλ’ ὁ γεννηθεὶς ἐκ τοῦ θεοῦ τηρεῖ ἑαυτὸν καὶ ὁ πονηρὸς οὐχ ἅπτεται αὐτοῦ. ¹⁹οἴδαμεν ὅτι ἐκ τοῦ θεοῦ ἐσμεν καὶ ὁ κόσμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται. ²⁰οἴδαμεν δὲ ὅτι ὁ υἱὸς τοῦ θεοῦ ἥκει καὶ δέδωκεν ἡμῖν διάνοιαν, ἵνα γινώσκωμεν τὸν ἀληθινόν, καὶ ἐσμὲν ἐν τῷ ἀληθινῷ, ἐν τῷ υἱῷ αὐτοῦ Ἰησοῦ Χριστῷ. οὗτός ἐστιν ὁ ἀληθινὸς θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος.

— 1 John / 1 Ιωάννη 5:20.

This, he adds, is the real God. In strict grammar, the word 'this' should refer to the last person named. Some commentators accordingly take the sentence we are considering to mean, 'This Person, namely Jesus Christ, is the real God.' It is more likely that the word 'this' has a wider and vaguer reference. The writer is gathering together in his mind all that he has been saying about God--how He is light, and love, how He is revealed as the Father through His Son Jesus Christ; how He is faithful and just to forgive our sins; how He remains in us--and this, he adds, is the real God, the one eternal Reality of which the mystics talk, though they do not know Him as He is known through Christ. And this, he also adds (meaning now the knowledge of the Real God of which he has just spoken) is eternal life. For illustration of this we need only recall John xvii. 3: This is life eternal, that they know Thee, the only real God, and Him whom Thou hast sent, even Jesus Christ. But it is also worth while to recall that the maxim that eternal life comes by knowledge of God, or of the Real, was a religious commonplace of the time. The new thing distinctive of Christianity is the revelation of God in a human life, with all that that involves.

* Charles Harold Dodd,
The Johannine Epistles
[Οι Ιωάννειες Επιστολές],
Hodder and Stoughton, 1966,
pp./σσ. 140, 141.

οὗτος

Ιωάννης/John 1:40, 41· 1 Ιωάννη/John 2:22· 2 Ιωάννη/John 7·

Πράξεις/Acts 4:10, 11· 7:18, 19.

Ludwig Reinhardt-Goetz on Luke 23:43 / Ο Λούντβιχ Ράινχαρτ-Γκετς περί του Λουκάς 23:43

Wie muß Lukas 23, 43 gelesen werden?
(1915)

Und Jesus sprach zu ihm:
Wahrlich, ich sage dir heute:
Mit mir wirst du im Paradiese sein.

Καὶ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς αὐτῷ:
Ἀμήν, σοι λέγω σήμερον:
Μετ’ ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ.

— Luke / Lukas / Λουκάς 23:43.

Footnote on Luke 23:43: / Fußnote zu Lukas 23:43: / Υποσημείωση στο εδ. Λουκάς 23:43:

Die jetzt übliche Interpunktion dieser Stell ist ohne Zweifel falsch und widerspricht der ganzen Denkweise Christi und des Schächers. Sie konnte nur deshalb aufkommen und später zur allgemeinen Herrschaft gelangen, weil die Griechen und Römer kein rechtes Verständnis für die israelitische Messiashoffnung hatten und der ägyptisch = platonischen Lehre von der "Unsterblichkeit der Seele" und dem jenseitigen "Götterhimmel" huldigten. So machte man aus dem Paradies das mittelalterliche "Himmelreich" im Tode oder eine Unterabteilung desselben. Christus (der Messias) hat aber unter dem Paradies sicher nicht eine Unterabteilung des Totenreiches, sondern nur die Wiederherstellung des Paradieses auf Erden, oder das Messiasreich verstanden. Auch der Schächer kann nur an dieses gedacht haben, wie er ja auch ausdrücklich gebeten hatte: "Erinnere dich meiner, wenn du in deiner (messianischen) Königsherrschaft kommst." Es ist darum ganz undenkbar, daß Jesus dem Schächer gesagt haben soll: Laß deine messianischen Hoffnungen fahren; du wirst nicht erst später mit mir im Messiasreich, sondern noch heute mit mir in einer Unterabteilung des Totenreiches, das ich Paradies nenne sein. Er hätte damit den Schächer nur verwirrt und ihm gar keine direkte Antwort auf seine Bitte gegeben. Der Ausdruck: "ich sage dir heute" entspricht auch ganz der hebräischen Sprechweise, wie viele Stellen des Alten Testamentes beweisen. Er war besonders passend am Kreuz und am Todestag Jesu, weil er so die Verheißung Jesu in einzigartiger Weise bekräftigte. Da Jesus zu dem allem sogar am dritten Tage nach seinem Tode noch der Maria Magdalena erklärt: "denn ich bin noch nicht aufgefahren zu meinem Vater" (Jh 20,17), so kann und darf das "heute" nicht in der üblichen Weise verstanden werden. Das "heute" fehlt sogar in vielen alten Handschriften und Übersetzungen; ein Beweis, daß man ihm nicht die ausschlaggebende Bedeutung beimaß. Überdies beweisen aber auch noch viele Zeugen aller Jahrhunderte, das unsere Interpunktion bekämpft und verfochten wurde. Die inneren und äußeren Gründe sprechen also für die von uns angenommene Interpunktion und Auffassung.

Ludwig Reinhardt-Goetz,

Das Neue Testament vom Standpunkte der Urgemeinde ganz neu aufgefaßt, wortgetreu übersetzt; mit Einleitungen und Anmerkungen versehen,

München: Verlag von Ernst Reinhardt.

¹1878, ²1910/1923.

“The punctuation presently used in this verse is undoubtedly false and contradictory to the entire way of thinking of Christ and the evildoer. [...] Christ (the Messiah) certainly did not understand paradise to be a subdivision of the realm of the dead, but rather the restoration of a paradise on earth, that is the Messianic kingdom.”


«Η στίξη που χρησιμοποιείται σήμερα σε αυτό το εδάφιο είναι χωρίς αμφιβολία λάθος και αντιβαίνει σε ολόκληρο τον τρόπο σκέψης του Χριστού και του κακοποιού. [...] Είναι βέβαιο ότι ο Χριστός (ο Μεσσίας) δεν εννοούσε με τη λέξη παράδεισος μια υποδιαίρεση του κόσμου των νεκρών, αλλά μάλλον την αποκατάσταση του παραδείσου στη γη, δηλαδή τη μεσσιανική βασιλεία».

Ludwig Reinhardt-Goetz

*      -    #    -     *

Βρείτε τις διαφορές: Ποια θέση της που υπάρχει στα Αγγλικάαποκρύπτει η Χρυσή Αυγή στην ελληνική έκδοση του πολιτικού της προγράμματος / Find the differences: Which of the Golden Age positions in English is hidden in the Greek version of her political program

*

*

*

See: / Βλέπε:

Η θέση της Εκκλησίας της Ελλάδος
σύμφωνα με το πρόγραμμα
της Χρυσής Αυγής /

The position of the Church of Greece
according to the program
of the Golden Dawn