Traditional Roman religion was a public cult, not private mysticism, and was upheld because it was the received way of keeping heaven friendly. To refuse participation was thought to be an expression of disloyalty. Jews were granted exemption for their refusal because their monotheism was an ancestral national tradition. The Christians, however, did everything in their power to dissuade people from following the customs of their fathers, whether Gentiles or Jews, and thereby seemed to threaten the cohesion of society and the principle that each group was entitled to follow its national customs in religion.
If ancient religion was tolerant, the philosophical schools were seldom so. Platonists, Aristotelians, Stoics, Epicureans, and Skeptics tended to be very critical of one another. By the 1st century BC, an eclecticism emerged—that is, doctrines were selected from different systems of thoughts without adopting the whole parent system for each doctrine—and by the 2nd century AD, there developed a common stock of philosophy shared by most educated people and by some professional philosophers, which derived metaphysics (the philosophical study whose object is to determine the real nature of things and determine their meaning, structure, and principles) involving theories on the nature of Being from Plato, ethics from the Stoics, and logic from Aristotle. This eclectic Platonism provided an important background and springboard for early Christian apologetics (defences of the faith). Its main outlines appear already in Philo of Alexandria, whose thought influenced not only perhaps the writer of the anonymous letter to the Hebrews, traditionally held to be Paul, in the New Testament but also the great Christian thinkers Clement of Alexandria, Origen, and Ambrose of Milan. Because of this widespread philosophical tendency in ancient society, the Christian could generally assume some belief in Providence and assent to high moral imperatives among his pagan contemporaries. Platonism in particular provided a metaphysical framework within which the Christians could interpret the entire pattern of creation, the Fall of humanity, the incarnation, redemption, the church, sacraments, and last things.
Η παραδοσιακή ρωμαϊκή θρησκεία αποτελούσε δημόσια λατρεία, όχι ιδιωτικό μυστικισμό, και την προασπίζονταν επειδή ήταν ο παραδεκτός τρόπος για να παραμένει φιλικός ο ουρανός. Η άρνηση συμμετοχής σε αυτήν θεωρούνταν έκφραση ανοσιότητας. Η άρνηση των Ιουδαίων εξαιρούνταν επειδή ο μονοθεϊσμός τους ήταν προγονική εθνική παράδοση. Οι Χριστιανοί, όμως, έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να μεταπείσουν το λαό ώστε να μην ακολουθεί τα έθιμα των πατέρων τους, είτε εκείνοι ήταν Εθνικοί είτε Ιουδαίοι, και συνεπώς φαίνονταν να απειλούν τη συνοχή της κοινωνίας και την αρχή σύμφωνα με την οποία κάθε ομάδα είχε το δικαίωμα να ακολουθεί τα εθνικά της έθιμα ως προς τη θρησκεία.
Αν η αρχαία θρησκεία ήταν ανεκτική, σπάνια ίσχυε το ίδιο για τις φιλοσοφικές σχολές. Οι Πλατωνιστές, οι Αριστοτελικοί, οι Στωικοί, οι Επικούριοι και οι Σκεπτικοί έτειναν να είναι πολύ επικριτικοί προς αλλήλους. Κατά τον 1ο αιώνα π.Χ., εμφανίστηκε ένας εκλεκτικισμός—δηλαδή, επιλέγονταν δόγματα από διαφορετικά συστήματα σκέψης χωρίς να υιοθετείται το σύνολο του γονικού συστήματος για καθένα από τα δόγματα—και κατά τον 2ο αιώνα μ.Χ., αναπύχθηκε τότε ένα κοινό απόθεμα φιλοσοφίας στο οποίο συμμετείχαν οι περισσότεροι από τους μορφωμένους ανθρώπους και κάποιοι επαγγελματίες φιλόσοφοι, το οποίο αντλούσε από τη μεταφυσική (τη φιλοσοφική μελέτη που έχει ως αντικείμενο τον καθορισμό της πραγματικής φύσης των πραγμάτων και το να καθορίσει το νόημα, τη δομή και τις αρχές τους) αναμειγνύοντας θεωρίες περί της φύσης του Όντος από τον Πλάτωνα, την ηθική από τους Στωικούς και τη λογική από τον Αριστοτέλη. Ο εκλεκτικιστικός Πλατωνισμός παρείχε ένα σημαντικό υπόβαθρο και εφαλτήριο για την πρωτοχριστιανική απολογητική (υπερασπίσεις της πίστης). Οι βασικές γραμμές εμφανίζονται ήδη στον Φίλωνα τον Αλεξανδρέα, του οποίου η σκέψη επηρέασε όχι μόνο πιθανώς τον συγγραφέα της ανώνυμης επιστολής προς Εβραίους, ο οποίος παραδοσιακά θεωρείται ότι είναι ο Παύλος, στην Καινή Διαθήκη αλλά επίσης τους μεγάλους Χριστιανούς στοχαστές Κλήμη Αλεξανδρείας, Ωριγένη και Αμβρόσιο Μεδιολάνων. Εξαιτίας αυτής της διαδεδομένης φιλοσοφικής τάσης στην αρχαία κοινωνία, ο Χριστιανός μπορούσε γενικά να θέτει ως κάποιο βαθμό πίστη στην Πρόνοια και να συναινεί στις υψηλές ηθικές επιταγές μεταξύ των παγανιστών συγχρόνων του. Ο Πλατωνισμός συγκεκριμένα παρείχε ένα μεταφυσικό πλαίσιο εντός του οποίου οι Χριστιανοί μπορούσαν να ερμηνεύσουν όλο το σχέδιο της δημιουργίας, την Πτώση της ανθρωπότητας, την ενσάρκωση, την απολύτρωση, την εκκλησία, τα ιερά μυστήρια και τα έσχατα.
* Matt Stefon (ed.),
Christianity: History, Bible and Practice (The Britannica Guide to Religion)
[Χριστιανισμός: Ιστορία, Βίβλος και Πρακτικές (Οδηγός για τη Θρησκεία της Britannica)],
Britannica Educational Publishing 2012,
p./σ. 24 (also, pp. 33, 34 / επίσης, σσ. 33, 34).
No comments:
Post a Comment