Thirdly, the stylistic criteria and assumed mode of composition-by-conflation are illusory. For, worst of all, the documentary theory in its many variations has throughout been elaborated in a vacuum, without any proper reference to other Ancient Oriental literatures to find out whether they had been created in this singular manner. In the eighteenth and earlier part of the nineteenth centuries, of course, no comparative data were available from the Ancient Near East; but from the late nineteenth century onward, Egyptian, Mesopotamian and even West-Semitic material became increasingly available, and the failure of Wellhausen and almost all of his earlier and later contemporaries to heed this material is inexcusable. It is a most serious omission, because -in the forms actually preserved to us in the extant Old Testament- Hebrew literature shows very close external stylistic similarities to the other Ancient Oriental literatures among which (and as part of which) it grew up. Now, nowhere in the Ancient Orient is there anything which is definitely known to parallel the elaborate history of fragmentary composition and conflation of Hebrew literature (or marked by just such criteria) as the documentary hypotheses would postulate. And conversely, any attempt to apply the criteria of the documentary theorists to Ancient Oriental compositions that have known histories but exhibit the same literary phenomena results in manifest absurdities.
Τρίτον, τα υφολογικά κριτήρια και η υποτιθέμενη σύνθεση μέσω σύμμιξης αποτελούν προϊόν φαντασίας. Διότι, το χειρότερο από όλα, η θεωρία των πηγών με τις διάφορες παραλλαγές της έχει εξολοκλήρου παραχθεί στο κενό, χωρίς οποιαδήποτε ανάλογη αναφορά σε άλλες λογοτεχνίες της Αρχαίας Ανατολής για να εξεταστεί το αν παράχθηκαν με αυτό τον συγκεκριμένο τρόπο. Τον δέκατο όγδοο και στο πρώτο μέρος του δεκάτου ενάτου αιώνα, φυσικά, δεν υπήρχαν καθόλου διαθέσιμα δεδομένα από την Αρχαία Μέση Ανατολή· αλλά από τα τέλη του δεκάτου ενάτου αιώνα και έπειτα, άρχισε να γίνεται όλο και περισσότερο διαθέσιμο αιγυπτιακό, μεσοποταμιακό ακόμη και δυτικοσημιτικό υλικό και η αποτυχία του Wellhausen και σχεδόν όλων των προγενέστερων και μεταγενέστερων συγχρόνων του να στρέψουν την προσοχή τους σε αυτό το υλικό τούς καθιστά αδικαιολόγητους. Αποτελεί σοβαρότατη παράλειψη, επειδή -με τις μορφές που ουσιαστικά διατηρούνται ως σήμερα στην Παλαιά Διαθήκη όπως αυτή διασώζεται- η εβραϊκή λογοτεχνία φανερώνει πάρα πολύ στενές ομοιότητες στο εξωτερικό ύφος της με τις άλλες λογοτεχνίες της Αρχαίας Ανατολής μεταξύ των οποίων (και ως μέρος των οποίων) αναπτύχθηκε. Εντούτοις, πουθενά στην Αρχαία Ανατολή δεν υπάρχει κάτι το οποίο να παραλληλίζεται κατηγορηματικά με την περίτεχνη ιστορία περί αποσπασματικής σύνθεσης και σύμμιξης της εβραϊκής λογοτεχνίας (ή που να χαρακτηρίζεται από τέτοια κριτήρια) όπως αξιώνουν οι υποθέσεις της θεωρίας των πηγών. Και αντίστροφα, οποιαδήποτε απόπειρα για εφαρμογή των κριτηρίων που θέτουν οι οπαδοί της θεωρίας των πηγών σε συνθέσεις της Αρχαίας Ανατολής, οι οποίες πραγματεύονται γνωστές ιστορίες αλλά παρουσιάζουν τα ίδια λογοτεχνικά φαινόμενα, καταλήγει σε καθαρούς παραλογισμούς.
[Αρχαία Ανατολή και Παλαιά Διαθήκη],Inter-Varsity Press, 1968,pp./σσ. 114, 115.[English/Αγγλικά, PDF]
No comments:
Post a Comment