 |
Naomi Janowitz, "Theories of Divine Names in Origen and Pseudo-Dionysius" [Θεωρίες περί Θείων Ονομάτων στον Ωριγένη και στον Ψευδο-Διονύσιο],  History of Religions, p./σ. 367 [359-372]. |
Σε αυτό το σύστημα των κοσμικών απορροών, ο Θεός είναι δυνατόν να είναι ανώνυμος αλλά τα θεϊκά ονόματα δεν είναι αυθαίρετα ή χωρίς νόημα. Η πραγματεία [ενν. η Περί Θείων Ονομάτων] εξηγεί τη σημασία καθενός από τα ονόματα της θεότητας, ξεκινώντας από το Αγαθός, το Φως, κλπ. Κάθε όνομα, όπως εξηγεί πολύ αναλυτικά, αποτελεί ένα μικρό σύγγραμμα που αποκαλύπτει τη σχέση της θεότητας με τον κόσμο και εξηγεί τη φύση της [ενν. της θεότητας]. Κάθε όνομα βοηθάει τους κατοίκους αυτού του κόσμου να κατανοήσουν τη θεότητα. [...]
Η γλωσσολογική μονάδα "όνομα" προσφέρει μια συγκεκριμένη πλούσια εξηγητική ευκαιρία σε αυτόν ώστε να τη χρησιμοποιήσει για να ξεδιπλώσει την απορροϊκή θεωρία του. Καθένας έχει την αίσθηση ότι με κάποιον τρόπο το όνομα του/της είναι συγκεκριμένα στενά συνδεδεμένα με αυτόν/αυτήν. [...]
Και πάλι, αξιοποιεί αυτόν ακριβώς τον συγκεκριμένο ρόλο του "ονόματος". Τα ονόματα του Θεού έχουν περιεχόμενο (π.χ. το όνομα "Αγαθός") αλλά πρωτίστως αποτελούν αναφορές: δηλαδή, αναφέρονται στην ονομαζόμενη θεότητα. Αυτή η διπλή αναφορά/περιεχόμενο είναι που ενθουσιάζει και ικανοποιεί τον Ψευδο-Διονύσιο. Ο Θεός δεν είναι το όνομά του, και καθένας που συγχέει το όνομα του [ενν. του Θεού] με τον ίδιο [ενν. τον Θεό] είναι φανερά παροδηγημένος (πρόκειται για κάτι μαγικό). Αλλά ο Θεός στην πραγματικότητα είναι το όνομά του· καθένα από αυτά [ενν. τα ονόματα] αποτελεί μια φανέρωση, μια αποκάλυψη, μια αναπαράσταση των ανωτέρων επιπέδων που είναι πλέον παρόντα στη γη.
Κατά την ανάγνωση της πραγματείας του Ψευδο-Διονύσιου, που εξηγεί το ένα όνομα μετά το άλλο, θα πρέπει να συλλάβουμε όχι το συγκεκριμένο περιεχόμενο κάθε ονόματος που εξετάζει αλλά μάλλον τη σύνδεση μεταξύ του θεϊκού ονόματος και της ονομαζόμενης θεότητας.
No comments:
Post a Comment