The Tetragrammaton in the New Testament? /Το Τετραγράμματο στην Καινή Διαθήκη;

Papyrus Fouad 266

Another fact worth noting is that as late as the third century some scribes who copied the Greek manuscripts did not use the Greek word κύριος for the Tetragram, but transcribed the Aramaic characters יהוה (Yahweh) into Greek as ΠΙΠΙ (PIPI). It is possible that they did not recognize the peculiar-looking Aramaic letters in the Old Testament exemplar they were using. For at the beginning of the fifth century Jerome tells us that "certain ignorant ones, because of the similarity of the [Aramaic and Greek] characters, when they would find [יהוה] in Greek books, were accustomed to pronounce PIPI." On the other hand, this could have been a means of simply assigning these unique Aramaic characters a special Greek form in order to perpetuate their distinctiveness for Christians. It has been suggested that Origen in the third century or Eusebius in the fourth may have made the change into Greek.

This whole issue becomes even more intriguing when we consider the possibility that the New Testament autographs, written almost entirely by Jewish Christians (the possible exception being Luke-Acts), may have preserved the Jewish custom and retained the divine name in Aramaic script in quotations from the Old Testament. Thus they may have followed the lead of some Jewish authors who used one script for the divine name when they quoted Scripture and another when they themselves referred to God. Similarly, it was customary at Qumran to use the Tetragram freely when one was either copying or introducing Scripture quotations into a commentary, but to use El ("God") in original material written for a commentary.

Having references to Yahweh clearly indicated would be of enormous help, for any verses that refer to "the Lord" are unclear as to whether Christ or God (Yahweh) is meant. For example, Peter's quotation (in Acts 2:34) of David, "The Lord said to my Lord," is unclear until the Hebrew original (Ps. 110:1) is read: "Yahweh says to my Adonai." Such verses that quote the Old Testament would be clearer if YHWH (the Tetragram) were used in the New Testament.

Ένα άλλο αξιοπρόσεκτο γεγονός είναι ότι μέχρι και τον τρίτο αιώνα κάποιοι γραμματείς που αντέγραφαν τα ελληνικά χειρόγραφα δεν χρησιμοποιούσαν την ελληνική λέξη κύριος για το Τετραγράμματο, αλλά μετέγραφαν τους αραμαϊκούς χαρακτήρες יהוה (Ιαχβέ) στα Ελληνικά ως ΠΙΠΙ. Πιθανόν δεν αναγνώριζαν την ιδιαίτερη μορφή των αραμαϊκών γραμμάτων στα υποδείγματα της Παλαιάς Διαθήκης που χρησιμοποιούσαν. Διότι στις αρχές του πέμπτου αιώνα ο Ιερώνυμος αναφέρει ότι "κάποιοι αδαείς, εξαιτίας της ομοιότητας των [αραμαϊκών και ελληνικών] χαρακτήρων, όταν βρουν [το יהוה] στα ελληνικά βιβλία, συνηθίζουν να το προφέρουν ΠΙΠΙ". Από την άλλη πλευρά, αυτό θα μπορούσε να αποτελεί απλώς μέσο για να προσδίδεται ελληνική μορφή σε αυτούς τους μοναδικούς αραμαϊκούς χαρακτήρες έτσι ώστε να διαιωνιστεί ο ιδιαίτερος χαρακτήρας τους για τους χριστιανούς. Έχει προταθεί ότι ο Ωριγένης τον τρίτο αιώνα ή ο Ευσέβιος τον τέταρτο αιώνα μπορεί να έκαναν τη μετατροπή στα Ελληνικά.

Όλο αυτό το ζήτημα γίνεται ακόμη πιο συναρπαστικό όταν εξετάσουμε την πιθανότητα σύμφωνα με την οποία τα αυτόγραφα της Καινής Διαθήκης, γραμμένα εξολοκλήρου από Ιουδαιοχριστιανούς (με πιθανή εξαίρεση τον Λουκά και τις Πράξεις), μπορεί να διαφύλαξαν το ιουδαϊκό έθιμο και να διατήρησαν το θεϊκό όνομα στην αραμαϊκή γραφή σε παραθέσεις από την Παλαιά Διαθήκη. Έτσι μπορεί να ακολούθησαν το υπόδειγμα ορισμένων ιουδαίων συγγραφέων που χρησιμοποιούσαν το ένα είδος γραφής για το θεϊκό όνομα όταν παρέθεταν από τις Γραφές και το άλλο είδος όταν οι ίδιοι τους αναφέρονταν στον Θεό. Παρόμοια, ήταν συνηθισμένο στο Κουμράν να χρησιμοποιούν το Τετραγράμματο ελεύθερα είτε όταν κάποιος αντέγραφε είτε όταν εισήγαγε γραφικές περικοπές σε ένα σχολιολόγιο, αλλά να χρησιμοποιούν το Ελ ("Θεός") στο πρωτότυπο υλικό που έγραφαν σε ένα σχολιολόγιο.

Παραπομπές στις οποίες ο Ιαχβέ δηλώνεται ξεκάθαρα θα αποτελούσαν τεράστια βοήθεια, διότι όσα εδάφια αναφέρονται στον "Κύριο" είναι ασαφές ως προς το αν εννοείται ο Χριστός ή ο Θεός (Ιαχβέ). Για παράδειγμα, η παράθεση από τον Πέτρο (στις Πράξεις 2:34) του Δαβίδ: "Είπε ο Κύριος στον Κύριό μου", είναι ασαφής μέχρι να διαβαστεί το εβραϊκό πρωτότυπο (Ψαλ. 110:1): "Ο Ιαχβέ είπε στον Αδονάι μου". Τέτοια εδάφια που παραθέτουν από την Παλαιά Διαθήκη θα ήταν πιο σαφή αν το ΙΧΒΧ (το Τετραγράμματο) χρησιμοποιούνταν στην Καινή Διαθήκη.

* John McRay,
Archaeology and the New Testament
[Η Αρχαιολογία και η Καινή Διαθήκη],
Baker Book House, 1991/2008,
p./σ. 371.