«Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κληρονόμησε τον ελληνιστικό πολιτισμό (γλώσσα, ήθη, έθιμα), που όμως πλέον είχε συμβιβαστεί με την ιδέα ότι πολιτικά η αυτοκρατορία αισθάνεται ρωμαϊκή. Το νέο κράτος υπήρχε γιατί ήταν θέλημα Θεού να αποτελέσει την κοιτίδα διάδοσης της χριστιανικής θρησκείας, είχε καταστεί "...σκεύος εκλογής προς την εξάπλωση της χριστιανικής ευαγγελίας και της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους...", καθώς και ηγέτης όλων των άλλων λαών. Αυτό σημαίνει πως όλοι οι λαοί όφειλαν σεβασμό στα παραπάνω συστατικά στοιχεία, όφειλαν να αναγνωρίσουν το "Μεσαιωνικό Σχήμα της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" και να ασπασθούν τον Χριστιανισμό, αν ήθελαν να είχαν θέση στη νέα τάξη πραγμάτων».
* Αριστείδης Μπότας,
«Τα Δόγματα της Bυζαντινής Εξωτερικής Πολιτικής»,
ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΝ: Ιστοριογραφικά, Τόμ. 3, Ιούνιος 2003.
No comments:
Post a Comment