Early Christians
& the pagan world /
Οι πρώτοι χριστιανοί
& ο παγανιστικός κόσμος
Αποτελεί κοινή ιστορική παραδοχή, ότι, τους πρώτους τρεις αιώνες της ύπαρξής της, η χριστιανοσύνη αντιμετώπισε ακατάπαυστο και, συχνά, σφοδρό διωγμό ο οποίος έφτασε σε κρεσέντο στις αρχές του τέταρτου αιώνα, αλλά αυτό την εξάπλωσε, παρά την εναντίωση, και μάλιστα την ενίσχυσε. [...] Με πιθανή εξαίρεση τον ιουδαϊσμό, η χριστιανοσύνη είχε τα περισσότερα θύματα μαρτυρίου από κάθε άλλη θρησκεία. Ο Ιησούς προειδοποίησε όσους θα τον ακολουθούσαν ότι τους περίμενε διωγμός, ότι θα αποτελούσε ο ίδιος αιτία διαίρεσης και συγκρούσεων, και τα λόγια του εκπληρώθηκαν πλήρως. Αυτό δεν είναι παράξενο. Τόσο ριζοσπαστικές είναι οι δηλώσεις του Ευαγγελίου, τόσο σαρωτικές είναι οι απαιτήσεις από τον πιστό, τόσο ασυμβίβαστους τούς καθιστά εκείνους που υποτάσσονται σε αυτό, ώστε η εναντίωση, ακόμη και ο διωγμός, είναι αναμενόμενα. [...]
Οι χριστιανοί ήταν αντιμέτωποι με την απαρέσκεια και την ενεργή εναντίωση του παγανιστικού πληθυσμού προς αυτούς. Οι κριτικές αφορούσαν διάφορα ζητήματα αλλά προκαλούνταν ιδιαίτερα από τη μια πλευρά από το το γεγονός ότι δεν συμβιβάζονταν με τον παγανισμό, αλλά διαχώριζαν τον εαυτό τους από αυτόν και κάνοντας το αυτό απομακρύνονταν από ένα μεγάλο μέρος της ενεργούς κοινωνίας, και από την άλλη πλευρά επειδή κέρδιζαν μεταστραφέντες από την κοινωνία και έτσι δεν μπορούσαν παρά να γίνουν αντιληπτοί. Για να αποφύγουν την περιττή δημοσιότητα και για να διαφύγουν κατά το δυνατό από την προσοχή των κρατικών αξιωματούχων, οι χριστιανοί διεξήγαγαν τις λατρευτικές συνάξεις τους είτε μυστικά είτε χωρίς δημόσια ανακοίνωση. Με μια ευρύτερη και βαθύτερη έννοια η απαρέσκεια και, ως αποτέλεσμα, ο διωγμός που αναπτύχθηκε και τη συνόδεψε αποτελούσαν τεκμήρια ότι, όπως είχε πει ο Ιησούς, στο Ευαγγέλιο κάτι είχε εμφανιστεί στον κόσμο με το οποίο ο κόσμος βρισκόταν σε έχθρα μαζί του.
Οι κατηγορίες ποίκιλλαν. Οι Χριστιανοί δεν δέχονταν να συμμετέχουν σε παγανιστικές τελετές και γι’ αυτό τους αποκαλούσαν άθεους. Εξαιτίας της αποχής τους από πολλές πλευρές της δημόσιας ζωής—τις ειδωλολατρικές γιορτές, τις κοσμικές διασκεδάσεις οι οποίες για τους Χριστιανούς ήταν διαποτισμένες πέρα για πέρα από παγανιστικές δοξασίες, συνήθειες και ανήθικες πράξεις—τους περιφρονούσαν θεωρώντας τους μισανθρώπους. Ήταν κάτι το συνηθισμένο να θεωρούν ότι διέπρατταν τις πιο αισχρές ανήθικες πράξεις στις συνάξεις τους. [...]
Πιο λογικά άτομα πιθανόν να απέρριπταν αυτές τις αναφορές αλλά ενοχλούνταν από τη συνεχή αύξηση μια αδελφότητας που απλωνόταν σε ολόκληρη την αυτοκρατορία γεγονός το οποίο, σε μια εποχή που η πολιτική και οικονομική τάξη βρισκόταν σε ολοφάνερη αστάθεια, απειλούσε τη δομή της κοινωνίας, διότι όχι μόνο απομακρύνονταν από πολλά από τα έθιμα τα οποία διατηρούσαν την ενότητά της, αλλά τα αποκήρυτταν ως ανόητα και πονηρά. [...]
Οι μη χριστιανοί αντιλήφθηκαν ότι λόγω της επαναστατικής της φύσης, του ασυμβίβαστου χαρακτήρα της, και της αξίωσής της για την υποταγή όλης της ανθρωπότητας, θα έπρεπε η καθεστικυία τάξη να φοβάται τη χριστιανοσύνη περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο μεταξύ των ανταγωνιστών της, χωρίς μάλιστα να εξαιρείται ούτε και ο ιουδαϊσμός.
No comments:
Post a Comment