«Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι ευρωπαϊκοί εκκλησιαστικοί κύκλοι, λίγο όψιμα βέβαια, χρησιμοποιούν κάποιες θεωρίες που επιδιώκουν να δείξουν ότι ξεπεράστηκε το μοντέρνο και ότι ήρθε μια «μεταμοντέρνα εποχή», η οποία διευκόλυνε την «επιστροφή» των θρησκευτικών θεσμών. Αλλά στην περίπτωση αυτή αναλύουν την πραγματικότητα όπως θέλουν και επιλεκτικά αποφεύγοντας να κατανοήσουν βασικά δεδομένα της σύγχρονης πραγματικότητας. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι η λεγόμενη «μεταμοντέρνα εποχή» (δεκαετίες '70 και '80) πρόβαλε μεταξύ άλλων τρία βασικά στοιχεία: Το τέλος της αυθεντίας, το δικαίωμα στη διαφορά και εμμέσως τη σπουδαιότητα των θεμελιωδών δικαιωμάτων, συμβάλλοντας έτσι στην εμπέδωσή τους. Αυτά συνήθως τα παραβλέπουν. Με βάση όμως αυτά κάθε λόγος που εκφράζεται στο δημόσιο χώρο δεν μπορεί να επιβληθεί, επειδή ο φορέας εκφοράς του λόγου υποστηρίζει ότι έχει αυθεντία, αλλά μπορεί να συζητηθεί και να γίνει δεκτός επειδή θα δείξει τη λογικότητα και τη χρηστικότητά του. Άρα δεν μπορεί να διεκδικήσει μια apriori αυθεντία. Δεύτερο, οι άνθρωποι διεκδικούν και δεν απεμπολούν το δικαίωμά τους να προσδιορίζουν την προσωπικότητά τους όπως επιθυμούν. Αυτό κατοχυρώνεται μέσα από τα θεμελιώδη δικαιώματα. Γι' αυτό, όχι μόνο η λεγόμενη «μεταμοντέρνα» εποχή ανήκει στο παρελθόν, αλλά και η ίδια δεν κατοχύρωσε τις αξιώσεις των εκκλησιαστικών ή θρησκευτικών φορέων, όπως προσπαθούν να παρουσιάσουν με τον τρόπο που την περιγράφουν. Στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Οι ιδέες του μεταμοντερνισμού συνέβαλαν στην περαιτέρω αμφισβήτηση του ρόλου της αυθεντίας. Καθένας με τις απόψεις του έχει θέση στο δημόσιο χώρο, αλλά δεν μπορεί να τις επιβάλει στους άλλους».
* Ιωάννης Σ. Πέτρου,«Ανθρώπινα δικαιώματα, θρησκευτική ελευθερία και σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας»
Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ Τμ. Θεολογίας (Νέα Σειρά),
2007-2008, Τόμ. 17ος, Τιμητικό αφιέρωμα στον Ιωάννη Ταρνανίδη,
p./σ. 272.
[Ελληνικά/Greek, PDF]
No comments:
Post a Comment