«Κυβέρνησις στρατιωτική και δεσποτική, έκλυσις ηθών και άσωτος πολυτέλεια, τοιούτοι είναι οι κυριώτεροι χαρακτήρες του Βυζαντινού Κράτους μετά την εποχήν ταύτην, και σχεδόν μέχρι της καταστροφής του. [...]
Ο [δυτικός] Κλήρος απετέλει τότε κοινωνίαν αυτοτελή, ιεραρχικήν και πολυμήχανον· και απανταχού μεν επικρατούσης παραλυσίας, αυτός μόνος ήτο ευρύθμως συντεταγμένος· γενικής δε ούσης της αμαθείας, αυτός μόνο ήτο πεφωτισμένος. Τοσαύτα δ' έχων πλεονεκτήματα, αναγκαίως έμελλε να καταλάβη μετ' ολίγον και την Κοσμικήν εξουσίαν. Αφ' ετέρου, η Εκκλησία, ωφελουμένη επιτηδείως από την αταξίαν και την βίαν της κοσμικής αρχής, υπερασπιζομένη τον λαόν κατά των βασιλέων και γενομένη προστάτις τού μεν και αντίζηλος των δε, φυσικώ τω λόγω ήρξεν αμφοτέρων. [...]
Ο χριστιανικός κόσμος [περί τα τέλη του 10ου αι.] αναγνωρίζει δύω Άρχοντας, τον Πατριάρχην της Κωνσταντινουπόλεως, κυβερνώντα τους χριστιανούς της Ανατολής, και τον Αρχιερέα της Ρώμης, διέποντα αυτογνωμόνως τα των Χριστιανών της Δύσεως· αμφότεροι δε λησμονούντες την θείαν αυτών αποστολήν, παρεκτρέπονται εις μεγάλα ατοπήματα».
* Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος / Constantine Paparrigopoulos,
Στοιχεία της γενικής ιστορίας : κατά το σύστημα του Γάλλου Λευϊ, προς χρήσιν της απανταχού φιλίστορος νεολαίας,
Aθήνα 1845,
σσ. 247, 248, 268, 296.
[Ελληνικά/Greek, PDF]
No comments:
Post a Comment