Ο Wellhausen σημείωσε τέσσερις κύριες περιόδους της ιστορίας: την εποχή του Αδάμ, του Νώε, του Αβραάμ και του Μωυσή, καθεμιά από τις οποίες χαρακτηρίζεται από μια διαθήκη. [...]
Οι διαθήκες που συνάφθηκαν με τον Νώε, τον Αβραάμ και τον Μωυσή όλες τους σήμαναν τη δυνατότητα επιστροφής στην ιδανική κατάσταση της δημιουργίας. Ένα σημείο συνόδευε την κάθε διαθήκη: αυτά ήταν το ουράνιο τόξο, η περιτομή και η τήρηση του Σαββάτου αντίστοιχα. Ο Cross σημειώνει επίσης ότι η κάθε εποχή μετά τον Αδάμ χωρίζεται από την επόμενή της με κάποιου είδους αναταραχή: ο κατακλυσμός χωρίζει την εποχή του Νώε από τον Αδάμ, η μετοίκηση του Θάρα και του Αβραάμ χωρίζει τον Αβραάμ από τον Νώε και η έξοδος χωρίζει τον Μωυσή από τους πατριάρχες. Αυτές περιλαμβάνουν τη φυγή από κάποια γη και την επανεγκατάσταση σε κάποια άλλη. Ακόμη και η αναταραχή του Νώε συμπεριλαμβάνει τη φυγή από τη γη και την επακόλουθη επανεγκατάσταση σε αυτήν. Η στερεότυπη μορφή της ευλογίας, που δίνει εντολή στους αποδέκτες της να είναι καρποφόροι και να πολλαπλασιαστούν στην νεοκατοίκητη γη, τονίζει αυτό το σημείο.
Κάθε διαθήκη σε κάθε επακόλουθη εποχή γίνεται "βαθύτερη και στενότερη", καθώς περισσότερα πράγματα αποκαλύπτονται σε λιγότερους ανθρώπους. [...] Καθώς οι διαθήκες γίνονταν πιο στενές, από τη δίκαιη ανθρωπότητα ως σύνολο ως τον Μωυσή που ήταν ηγέτης του λαού Ισραήλ, τόσο πιο πολύ αποκαλυπτόταν η φύση του Θεού. [...] Αυτοί [οι κανόνες], κατά τον Cross, ήταν τα μέσα που χρησιμοποιούσε ο υπερβατικός και άγιος Θεός ώστε να μπορεί να περπατάει ανάμεσα σε αμαρτωλούς ανθρώπους.
* Paula Gooder,
No comments:
Post a Comment