Εἷς θεὸς ἔν τε θεοῖσι καὶ ἀνθρώποισι μέγιστος, οὔ τι δέμας θνητοῖσιν ὁμοίιος οὐδὲ νόημα. Οὖλος ὁρᾷ, οὖλος δὲ νοεῖ, οὖλος δέ τ΄ ἀκούει. Ἀλλ΄ ἀπάνευθε πόνοιο νόου φρενὶ πάντα κραδαίνει. Αἰεὶ δ΄ ἐν ταὐτῷ μίμνει κινεύμενος οὐδέν, οὐδὲ μετέρχεσθαί μιν ἐπιπρέπει ἄλλοτε ἄλλῃ.
Ένας θεός μεταξύ θεών και ανθρώπων είναι ο μέγιστος, ούτε στη μορφή είναι όπως οι θνητοί ούτε στο νου. Τα βλέπει όλα, κατανοεί τα πάντα και τα ακούει όλα. Αλλά άκοπα κραδαίνει τα πάντα με τη δύναμη του νου του. Και παραμένει στο ίδιο ακριβώς μέρος χωρίς να κινείται καθόλου, ούτε του αρμόζει να περιέρχεται πότε εδώ και πότε εκεί.
There is only one god among gods and men that he is the greatest, neither in form like mortals nor in thought. He sees all over, and thinks all over, and hears all over. But without pains he sways all things by the power of his mind. And he remains ever in the selfsame place without moving at all, nor does it befit him to wander sometimes here, sometimes there.
Ξενοφάνης / Xenophanes,
Περί Φύσεως 23-26 *.
Hermann Diels & Walther Kranz,
Die fragmente der Vorsokratiker * ,
Weidmannsche Verlagsbuchhandlung 1960,
vol./τόμ. 1, p./σ. 135.
No comments:
Post a Comment