Μέσα από αυτό το πρίσμα, ο τρόπος θανάτου του Ακίβα συνιστούσε για τον ίδιο ευλογία, αφού όχι μόνο εννόησε ό,τι είχε παραμείνει κρυφό για όλη του τη ζωή, αλλά εξήλθε ενώ εκπλήρωνε την Εντολή για την απαγγελία του Σιεμά, επίσης. Στο πρόσωπό του και στη συγκεκριμένη συγκυρία η θεωρία και η πράξη μοιάζει να απορροφώνται η μία εντός της άλλης με τον σοφό ραββίνο να εκπνέει εν ευλογία και εκστάσει - μια σαφής ένδειξη για την αποδοχή της αυτοθυσιαστικής του προσφοράς από την πλευρά του Ουρανού.
Εφόσον, όμως, ο Ακίβα θεωρούνταν ως μεγάλος ερμηνευτής της Τορά, επίσης, αυτό το τελευταίο στοιχείο της ‘εισόδου’ στο αληθινό περιεχόμενο και νόημα της Εντολής αποτελεί σαφές δείγμα συναρμογής, ή και ένωσης, της ερμηνευτικής και της μυστικής οδού, ή της περιχώρησης ποιοτήτων της μιας στην άλλη. Ως εκ τούτου, στο πρόσωπο του Ακίβα ενώνεται ο μυστικός με τον ερμηνευτή σε ένα είδος ‘εξηγητικής έκστασης’ εξόδου από τη ζωή. Άρα, το αληθινό νόημα της Εντολής «αγάπα τον Κύριο τον Θεό σου …» είναι πως ο ευσεβής θα πρέπει να αγαπά τον Θεό με όλη του την ψυχή ή τη ζωή· δηλαδή, ακόμη και εάν (ke’ilu) εκείνος του πάρει την ψυχή/ζωή. Παρομοίως, στα Sifrei του Δευτερονομίου (32) αναφέρεται: «ακόμη και αν σου πάρει τη ζωή». Ως μια τελεία έκφραση της απόλυτης αφοσίωσής του στον Θεό, θα πρέπει να είναι κάθε μέρα αποφασισμένος να πεθάνει. Έτσι, η κατά την απαγγελία του Σιεμά ορθή διάθεση μοιάζει με την προετοιμασία για τον θάνατο του αγίου, ως μια έκφραση της ζωντανής αγάπης για τον Θεό. Με αυτόν τον τρόπο πιστευόταν ότι ο αληθινός χασίντ ήταν ήδη ένας εν ζωή πνευματικός μάρτυρας.
* Κωνσταντίνος Θ. Ζάρρας,
«Τελευτή, Ταφικά Έθιμα, το «φιλί του Θεού» και ο «διαρκής θάνατος» του μυστικού στον αρχαίο Ιουδαϊσμό»,
Εισήγηση στο Θ΄ Πανελλήνιο Λειτουργικό Συμπόσιο, Βόλος,
Νοέμβριος 2007.
[Ελληνικά/Greek, PDF]
No comments:
Post a Comment