«When Jesus came into Galilee, "spreading the gospel of the Kingdom of God and saying the time is fulfiled and the kingdom of God is at hand," he was voicing the opinion universally held that the year 5000 in the Creation calendar, which is to usher in the sixth millennium —the age of the Kingdom of God— was at hand. It was this chronologic fact which inflamed the Messianic hope of the people rather than Roman persecutions. There is no evidence anywhere to show that the political fortunes of the people in the second quarter of the first century of the common era —the period of many Messianic movements— were in any degree lower than those in the first quarter, in which no Messianic movements are recorded. [...]
Be it remembered that it is not the Messiah who brings about the Millennium; it is the inevitable advent of the Millennium which carries along with it the Messiah and his appointed activities. The Messiah was expected around the second quarter of the first century C.E., because the Millennium was at hand. Prior to that time he was not expected, because according to the chronology of the day the Millennium was still considerably removed.
The central theme of the preachment of Jesus and of John the Baptist, whom Jesus hailed as the Elijah who was to announce the advent of the Millennium, as well as of the disciples of Jesus, was repentance. The day of repentance will precede the actual Millennium. Thus The Assumption of Moses, which was probably written during the very lifetime of Jesus, states: "And receive thou this writing that thou mayest know how to preserve the books... until the day of repentance in the visitation wherewith the Lord will visit them in the consummation of the end of the days." (1.17-18). Only those who would repent would be spared the purging and cleansing process antecedent to the Millennium —"the wrath that is to come."
Jesus' essential mission was apocalyptic, not prophetic. He was more of the mystic than the moralist. His impassioned concern was not to reconstruct society but to save it from the winnowing and retributive judgment which was imminent in the van of the approaching Millennium. He sought to save men from the birth-throes of the Messianic times. The ethical counsel which he gave to his followers was for a world in extremis. It was to help them survive the terrors to come and to be worthy of the perfect Kingdom, the new order of existence which the Millennium would usher in. The Kingdom will be not the moral achievement of men but the pre-ordained act of divinity. The whole epic of Jesus must be read in the light of this millenarian chronology of his day, or it remains unintelligible.»
[«Όταν ο Ιησούς ήρθε στη Γαλιλαία, "κηρύττοντας το ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού και λέγοντας ότι ο καιρός έχει συμπληρωθεί και η βασιλεία του Θεού έχει πλησιάσει", άρθρωνε την επικρατούσα άποψη ότι το έτος 5000 στο ημερολόγιο της Δημιουργίας, το οποίο θα εισήγαγε την έκτη χιλιετία —την εποχή της Βασιλείας του Θεού— είχε πλησιάσει. Αυτό το χρονολογικό γεγονός ήταν που αναζωπύρωσε τη Μεσσιανική ελπίδα του λαού παρά οι διωγμοί από τους Ρωμαίους. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη που να δείχνει ότι οι πολιτικές συνθήκες στις οποίες βρισκόταν ο λαός κατά το δεύτερο τέταρτο του πρώτου αιώνα της κοινής χρονολογίας —η περίοδος των πολλών Μεσσιανικών κινημάτων— ήταν σε κάποιο βαθμό χειρότερες από εκείνες του πρώτου τετάρτου κατά το οποίο κανένα Μεσσιανικό κίνημα δεν καταγράφεται. [...]
Θα πρέπει να μνημονευθεί ότι δεν είναι ο Μεσσίας που επιφέρει τη Χιλιετία· είναι η αναπόφευκτη έλευση της Χιλιετίας που φέρει μαζί της τον Μεσσία και τις προσδιορισμένες ενέργειές του. Ο Μεσσίας αναμενόταν γύρω στο δεύτερο μισό του του πρώτου αιώνα Κ.Χ., επειδή η Χιλιετία είχε πλησιάσει. Πριν από εκείνο τον καιρό αυτός δεν αναμενόταν, επειδή σύμφωνα με τη χρονολόγηση των ημερών του η Χιλιετία ήταν ήταν ακόμη σημαντικά μετατεθειμένη στο μέλλον.
Το κεντρικό θέμα του κηρύγματος του Ιησού και του Ιωάννη του Βαπτιστή, ο οποίος χαιρετίσθηκε από τον Ιησού ως ο Ηλίας που επρόκειτο να ανακοινώσει την έλευση της Χιλιετίας, όπως επίσης και των μαθητών του Ιησού, ήταν η μετάνοια. Η μέρα μετάνοιας θα προηγούνταν από την πραγματική Χιλιετία. Έτσι, η Ανάληψη Μωυσή, η οποία πιθανώς γράφτηκε κατά τη διάρκεια της ζωής του Ιησού, δηλώνει: "Και λάβε αυτή τη γραφή ώστε να μπορείς να γνωρίζεις πώς να διατηρήσεις τα βιβλία... μέχρι τη μέρα μετάνοιας κατά την επιθεώρηση μέσω της οποίας ο Κύριος θα τους επισκεφθεί στη συντέλεια των ημερών". (1:17, 18) Μόνο εκείνοι που θα μετανοούσαν θα γλίτωναν από τη διαδικασία εκκαθάρισης και εξαγνισμού που προηγείται της Χιλιετίας —"του επερχόμενου θυμού".
Η ουσιαστική αποστολή του Ιησού ήταν αποκαλυπτική, όχι προφητική. Ήταν περισσότερο μυστικιστής παρά ηθικολόγος. Η έντονη ανησυχία του δεν ήταν για την αναδόμηση της κοινωνίας αλλά για τη σωτηρία της από το λίχνισμα και την κρίση ανταπόδοσης που επίκειτο στο κόσκινο της επερχόμενης Χιλιετίας. Επιζητούσε να σώσει ανθρώπους από τις οδύνες των Μεσσιανικών καιρών. Οι ηθικές συμβουλές που έδωσε στους ακολούθους του ήταν για ένα κόσμο που θα βρισκόταν σε οριακές καταστάσεις. Ήταν για να τους βοηθήσουν να επιβιώσουν από τους επικείμενους τρόμους και να αποδειχτούν άξιοι για την τέλεια Βασιλεία, τη νέα τάξη ύπαρξης την οποία θα εισήγαγε η Χιλιετία. Η Βασιλεία δεν θα ήταν ένα ηθικό κατόρθωμα των ανθρώπων αλλά η διευθετημένη εκ των προτέρων πράξη της θεότητας. Το σύνολο τού έπους του Ιησού θα πρέπει να αναγνωστεί υπό το φως αυτής της χιλιαστικής χρονολόγησης των ημερών του, ειδάλλως θα παραμένει ακατανόητο.»]
A history of Messianic speculation in Israel: from the first through the seventeenth centuries
[Ιστορία των Μεσσιανικών εικασιών στον Ισραήλ: από τον πρώτο ως τον δέκατο έβδομο αιώνα],
The Macmillan company, 1927 [Kessinger Publishing, 2003],
pp./σσ. 6, 7.
Photo/Φωτο: clevelandjewishhistory.net
No comments:
Post a Comment