«Δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηριχθεί ότι σε μεγάλο βαθμό η βυζαντινή ιστοριογραφία του 19ου και μέρους του 20ού αιώνα, μάλιστα δε η ελληνική, γεννήθηκε σε καθαρώς αμυντικά, αντιρρητικά και αναπτύχθηκε σε κυρίως συμπλεγματικά πλαίσια. Πρόκειται για μια ιστοριογραφία τέκνον οργής και ανάγκης και εν πολλοίς απόπαιδο για όλες τις δουλειές, του οποίου η σύλληψη, η γέννηση ή η υιοθεσία υπαγορεύτηκαν από τις επιδιωκόμενες υπηρεσίες του στην αρχαιογνωσία, την εθνοϊστορία ή τον αφηγηματικό εξωτισμό που προκαλούσαν οι λαοί της Ανατολής. Πολύ δύσκολα και μάλιστα σε προχωρημένη ηλικία κατάφερε να απογαλακτιστεί. Κατά συνέπεια υπήρξε αναγκαία και χρήσιμη ως υπηρέτις στη συσσώρευση τεκμηρίων και σπανίως «γνώσεων», πάντα προς αλλότρια χρήση (αρχαιογνωστική, εθνοϊστορική, θρησκειολογική, εκκλησιαστική, καλλιτεχνική)».
«Συναίνεση με τη βυζαντινή ιστοριογραφία: Η ειρωνεία»,
Αρχαιολογία και Τέχνες, τεύχος 88, Σεπτέμβριος 2003,
p./σ. 8.
[Greek/Ελληνικά PDF]
No comments:
Post a Comment