Τερτυλλιανός: Τα Ονόματα του Πατρός & ο Υιός/Tertullian: The Names of the Father & the Son

CAP. 17. [1] Facilius existimaverunt patrem in filii nomine egisse quam filium in patris, dicente ipso domino, Ego veni in patris mei nomine; item ad ipsum patrem, Nomen tuum manifestavi hominibus; condicente etiam scriptura, Benedictus qui venit in nomine domini -utique filius in patris nomine. [2] et nomen patris Deus omnipotens, Altissimus, Dominus virtutum, Rex Israelis, Qui est. quatenus ita scripturae docent, haec dicimus et in filium compatisse, et in his filium venisse et in his semper egisse et sic ea in se hominibus manifestasse. [3] Omnia, inquit, patris mea sunt: cur non et nomina? cum ergo legis Deum omnipotentem et Altissimum et Deum virtutum et Regem Israelis et Qui est, vide ne per haec filius etiam demonstretur suo iure Deus qua sermo Dei omnipotentis quaque omnium accepit potestatem, Altissimus qua dextera dei exaltatus sicut Petrus in Actis contionatur, Dominus virtutum quia omnia subiecta sunt illi a patre, Rex Israelis quia illi proprie excidit sors gentis istius, item Qui est quoniam multi filii dicuntur et non sunt. [4] si autem volunt et Christi nomen patris esse, audient suo loco. interim hic mihi promptum sit responsum adversus id quod et de Apocalypsi Ioannis proferunt, Ego dominus qui est et qui fuit et venit, omnipotens, et sicubi alibi dei omnipotentis appellationem non putant etiam filio convenire: quasi qui venturus sit omnipotens, cum et filius omnipotentis tam omnipotens sit quam deus dei filius.

CHAP. 17. [1] They have found it easier to think that the Father has acted in the Son's name than the Son in the Father's though the Lord himself says, I am come in my Father's name: and again, to the Father himself [he says], I have manifested thy name to men: and the scripture also agrees, Blessed is he that cometh in the name of the Lord -evidently the Son in the name of the Father. [2] And the Father's name is God Almighty, the Most High, the Lord of hosts, the King of Israel, I am. In as much as the scriptures so teach, we say that these also have applied to the Son, and that in these the Son came, and in these always acted, and thus in himself manifested them to men. [3] All things that the Father hath, he says, are mine: and why not also the names? When therefore you read of God Almighty, and the Most High, and the God of hosts, and the King of Israel, and I am, beware  lest by these the Son also is shown to be of his own right God Almighty as, being the Word of God Almighty and as having received power over all; and the Most High as having been by the right hand of God exalted, as Peter preached in the Acts; and the Lord of Hosts because all things are subjected to him by the Father; and the King of Israel because to him especially, has fallen the lot of that nation; and also "I am" because there are many that are called sons and art not. [4] But if they will have it that Christ's name also is the Father's, they will hear [my answer] in its proper place. Meantime let this be my ready response against that which they allege from the Revelation of John, I am the Lord, who is and who was and is to come, the Almighty, and wherever else they think the designation "Almighty" not appropriate to the Son: as if he who is to come were not the Almighty, when the Son of the Almighty is no less almighty than the Son of God is God.

 

ΚΕΦ. 17. [1] Το βρήκαν ευκολότερο να σκεφτούν μάλλον ότι ο Πατέρας ενήργησε εξ ονόματος του Γιου παρά ότι ο Γιος εξ ονόματος του Πατέρα αν και αυτός ο Κύριος λέει: "Εγώ έχω έρθει εξ ονόματος του Πατέρα μου"· και πάλι, προς αυτόν τον Πατέρα [λέει]: "Φανέρωσα το όνομά σου στους ανθρώπους"· και η Γραφή επίσης συμφωνεί: "Ευλογημένος αυτός που έρχεται στο όνομα του Κυρίου" -έτσι ακριβώς και ο Γιος στο όνομα του Πατέρα. [2] Και το όνομα του Πατέρα είναι Θεός Παντοκράτορας, ο Ύψιστος, ο Κύριος των δυνάμεων, ο Βασιλιάς του Ισραήλ, ο Ων. Καθόσον αυτό διδάσκουν οι Γραφές, εμείς λέμε ότι αυτά επίσης συμπίπτουν και με τον Γιο, και φέροντάς τα ήρθε ο Γιος, και με αυτά πάντοτε ενεργούσε και με αυτόν τον τρόπο τα φανέρωσε στους ανθρώπους. [3] "Όλα όσα έχει ο Πατέρας", λέει ο ίδιος, "είναι δικά μου"· και γιατί όχι και τα ονόματα; Συνεπώς, όταν διαβάζεις σχετικά με τον Θεό τον Παντοκράτορα, και τον Ύψιστο, και τον Θεό των δυνάμεων, και τον Βασιλιά του Ισραήλ, και τον Όντα, προόσεξε μήπως ο Γιος εξαιτίας αυτών αποδειχτεί θεός αυτοδικαίως ως λόγος του Θεού του Παντοκράτορα και εφόσον έχει αποδεχτεί κάθε εξουσία· και ύψιστος εφόσον "εξυψώθηκε στα δεξιά του Θεού", όπως κήρυξε ο Πέτρος στις Πράξεις· και κύριος των δυνάμεων επειδή όλα έχουν υποταχθεί σε αυτόν από τον Πατέρα· και βασιλιάς του Ισραήλ επειδή σε αυτόν συγκεκριμένα έπεσε ο κλήρος αυτού του έθνους· και επίσης "ων" επειδή υπάρχουν πολλοί που αποκαλούνται γιοι και δεν είναι. [4] Αλλά αν κατανοήσουν ότι το όνομα του Χριστού είναι επίσης και του Πατέρα, θα ακούσουν [ενν. την απάντησή μου] στην κατάλληλη θέση της. Εν τω μεταξύ αυτή ας είναι η προετοιμασμένη απόκρισή μου κατά εκείνων που ισχυρίζονται από την Αποκάλυψη του Ιωάννη: "Εγώ είμαι ο Κύριος, εκείνος που είναι και που ήταν και που έρχεται, ο Παντοκράτορας", και από οπουδήποτε αλλού όπου νομίζουν ότι ο χαρακτηρισμός "παντοκράτορας" δεν είναι αρμόζων για τον Γιο· σαν να μην ήταν εκείνος που έρχεται παντοκράτορας, καθώς ο Γιος του Παντοκράτορα δεν είναι λιγότερο παντοκράτορας απ' ό,τι ο Γιος του Θεού είναι θεός.

* Τερτυλλιανός, Κατά Πραξέα κεφ. 17.
Tertullian, Against Praxeas [Adversus Praxean] chap. 17.