Όταν ομιλούμεν σήμερον περί χριστιανικής αγωγής, ενοούμεν συνήθως την διείσδυσιν των χριστιανικών αντιλήψεων εις το σύνολον του περιεχομένου της μορφώσεως του παιδός, κατά πρώτον δε λόγον εις την σχολικήν του διδασκαλίαν. Πρέπει να προσέξωμεν, ότι δια την αρχαίαν Εκκλησίαν ο όρος ούτος έχει βαθυτέραν και σταθερωτέραν έννοιαν. Πρόκειται ουσιαστικώς περί της θρησκευτικής εκπαιδεύσεως, ήτοι αφ' ενός μεν περί της δογματικής μυήσεως, περί του ποίαι είναι αι αλήθειαι, τας οποίας πρέπει να πιστεύη τις δια να σωθή, αφ' ετέρου δε περί της ηθικής μορφώσεως, περί του ποία δηλαδή πρέπει να είναι η συμπεριφορά η αρμόζουσα εις τον Χριστιανόν. Αναγνωρίζει τις εν τούτω το σχήμα των Επιστολών του Παύλου. Όλη η αρχαία Εκκλησία ηκολούθησε την οδόν, την εγκαινιασθείσαν υπό του μεγάλου αποστόλου. Υπό την ιεράν και υψηλήν αυτής έννοιαν, η χριστιανική αύτη εκπαίδευσις δεν ήτο δυνατόν να παρέχεται, ως η ειδωλολατρική αγωγή, εις το σχολείον, αλλά εντός της Εκκλησίας και παρ' αυτής αφ' ενός και εντός των κόλπων της οικογενείας αφ' ετέρου.
Ιστορία της Εκπαίδευσης στην Αρχαιότητα
[Histoire de l'éducation dans l'Antiquité (1948)],
µτφρ. Θ. Φωτεινόπουλου, εκδ. Κυριακίδη, 1961 [2003], σ. 428.
No comments:
Post a Comment