About the Phoenician originof the Greek vowels /Σχετικά με την Φοινικική καταγωγήτων Ελληνικών φωνηέντων

Semitic and Greek alphabetical order and numerical values /
Σημιτική και ελληνική αλφαβητική σειρά και αριθμητικές αξίες

«The Greeks correctly assumed that the Phoenician letters were acrophonic: the first sound of the name provided the sound value of the letter. In the case of the very first Phoenician letter, called *ʔalp ‘ox,’ this led the Greeks, who lacked a phoneme /ʔ/, to assume that the sound value of the letter was /a/. Greek also did not have a phoneme /j/ ([j] was merely an allophone of /i/), so the letter *yɔːd ‘hand’ was taken as acrophonic for /i/. The vowel /u/ was provided by Phoenician *waw ‘hook’ (although a doublet letter had to be created for the Greek phoneme /w/). Of the two Phoenician h-like sounds, Greek chose the more marked one (*ħɛːt) to stand for the Greek rough breathing, which made Phoenician *heː ‘hey!’ (= Greek ᾒ /έː/ ‘hey!’) available for the vowel /e/. For the final vowel, /o/, no obvious Phoenician model was available, and the Greeks adopted the remaining letter that to them sounded as if it was vowel-initial, [*]ʕɛːn ‘eye,’ perhaps by default, perhaps because the Greek word for ‘eye’ (ὀφθαλμός /op^ht^halmós/) starts with an o-.»

«Οι Έλληνες ορθά θεώρησαν ότι τα φοινικικά γράμματα ήταν ακροφωνικά: ο πρώτος ήχος του ονόματος παρείχε την ηχητική αξία του γράμματος. Στην περίπτωση του πρώτου-πρώτου φοινικικού γράμματος, που ονομαζόταν *ʔalp "βόδι", αυτό οδήγησε τους Έλληνες, οι οποίοι δεν είχαν φώνημα /ʔ/, να θεωρήσουν ότι η ηχητική αξία του γράμματος ήταν /a/. Η Ελληνική δεν είχε επίσης φώνημα /j/ (το [j] ήταν απλώς αλλόφωνο του /i/), κι έτσι το γράμμα *yɔːd "χέρι" εκλήφθη ως ακροφωνικό για το /i/. Το φωνήεν /u/ προήλθε από το φοινικικό *waw "άγκιστρο, γάντζος" (καίτοι αντίστοιχο γράμμα θα έπρεπε να δημιουργηθεί για το ελληνικό φώνημα /w/). Από τους δύο φοινικικούς ήχους του /h/, η Ελληνική επέλεξε τον πιο χαρακτηρισμένο (*ħɛːt) για να δηλώσει την ελληνική δασεία [δασύ πνεύμα], καθιστώντας έτσι το φοινικικό *heː "χέι!" (= ελληνικό ᾒ /έː/ "χέι!") διαθέσιμο για το φωνήεν /e/. Για το τελικό φωνήεν, το /o/, δεν υπήρχε διαθέσιμο κανένα εμφανές φοινικικό πρότυπο και οι Έλληνες υιοθέτησαν το γράμμα που απέμεινε το οποίο τους ηχούσε σαν να άρχιζε με φωνήεν, [*]ʕɛːn "μάτι", πιθανώς εξ ορισμού, πιθανώς επειδή η αρχαιοελληνική λέξη για το "μάτι", (ὀφθαλμός /op^ht^halmós/) αρχίζει με o-».

 * Encyclopedia of Language and Linguistics,
2nd Edition, Elsevier Pergamon, 2006,
Vol./Τόμ. 4, pp./σσ. 270, 271 ("Europe Alphabets, Ancient Classical").