In Hebrew theology the idea that the eschatological Messiah was called ‘the son of God’ had a long tradition but it did not suggest literarily the divine origin of the Messiah. The Hebrew monotheism does not allow seeing any kind of ‘division’ within God and it put strong limits on the anthropomorphic image of YAHWE. Therefore all references to the idea of ‘sonship’, either particular individual or the whole nation, were read in the context of their symbolical and pedagogical function and their place within the rhetoric of Hebrew theology. Christian theologians, however, crossed over this boundary. The important transition from the title ‘the son of God’ to the new epithet ‘God the Son’ took place at the end of the first and during the early second century, and was later ultimately confirmed and proclaimed by the Creed of Nicaea (325 CE).
Στην εβραϊκή θεολογία η ιδέα ότι ο εσχατολογικός Μεσσίας αποκαλούνταν "ο γιος του Θεού" είχε μακρά παράδοση αλλά δεν σήμαινε κυριολεκτικά τη θεϊκή προέλευση του Μεσσία. Ο εβραϊκός μονοθεϊσμός δεν επιτρέπει τη θεώρηση οποιασδήποτε 'διαίρεσης' εντός του Θεού και έθετε αυστηρά όρια στην ανθρωπομορφική εικόνα του ΙΑΧΒΕ. Συνεπώς όλες οι αναφορές στην ιδέα της 'υιότητας', είτε ενός συγκεκριμένου ατόμου είτε του έθνους συνολικά, αναγιγνώσκονταν στην συνάφεια της συμβολικής και παιδαγωγικής τους λειτουργίας και της θέσης τους εντός της ρητορικής της εβραϊκής θεολογίας. Οι χριστιανοί θεολόγοι, όμως, ξεπέρασαν αυτά τα όρια. Η σημαντική μετάβαση από τον τίτλο 'ο γιος του Θεού' στο νέο επίθετο 'Θεός ο Γιος' έλαβε χώρα στα τέλη του πρώτου και στη διάρκεια του δεύτερου αιώνα και αργότερα επικυρώθηκε και επιβεβαιώθηκε ολοκληρωτικά από το Σύμβολο Πίστης της Νίκαιας (325 Κ.Χ.).
No comments:
Post a Comment