Απουλήιος, Μεταμορφώσεις / Apuleius, Metamorphoses

Ύστερα από τόσα βάσανα και τόσες μεγάλες δυσκολίες που σου φόρτωσε η μοίρα, βρίσκεσαι τώρα στο λιμάνι της ανάπαυσης, στο βωμό της  ευσπλαχνίας. Ούτε η καταγωγή σου, ούτε η προσωπική σου αξία δεν σε βοήθησαν· σπρωγμένος, από την ακολασία της νεότητας, από άνομες διασκεδάσεις, τιμωρήθηκες για την περιέργειά σου. Μα επειδή η τυφλή κακία της τύχης που σε βύθισε στους κινδύνους, σε οδήγησε και στην αγκαλιά της θρησκείας, ας πάει τώρα να ξεθυμάνει σε άλλους. Δεν μπορεί να βάλει χέρι στο κεφάλι εκείνου που τον προστατεύει η παντοδύναμη θεά. Ο ζυγός εκείνος, οι ληστές, τα άγρια θηρία έτοιμα να σε καταβροχθίσουν, οι τραχείς εκείνοι δρόμοι που τους πέρασες χίλιες φορές, όλες αυτές οι πονηρίες και οι κατατρεγμοί της μοίρας, τι αποτέλεσμα είχαν; Στο εξής μια σοφή Τύχη, που η λαμπρότητά της φορτίζει ακόμη και τους άλλους θεούς, σε σκεπάζει με την αιγίδα της. Πάρε λοιπόν μιαν όψη πιο χαρωπή, πιο ταιριαχτή στη λευκότητα της φορεσιάς σου, και με θριαμβευτικό βήμα συνόδεψε την πομπή της ελευθερώτριας θεάς. Ας δούνε οι ασεβείς, κι ας αναγνωρίσουν την πλάνη τους. Ω, Μεγάλη Ίσιδα, με την πρόνοιά σου, ο ευτυχής Λούκιος, λυτρωμένος από τις παλιές δυστυχίες θριαμβεύει ενάντια στη μοίρα του. Ωστόσο, για περισσότερη ασφάλεια και προστασία, εγγράψου στον άγιο κλάδο μας, και γρήγορα θα καμαρώνεις που ανήκεις σ' αυτόν· από σήμερα αφιέρωσε αποτελεσματικά τη ζωή σου στη θρησκεία μας, στο διακόνημά μας· γιατί μόλις υπηρετήσεις τη θεά, θα δοκιμάσεις καλύτερα τους καρπούς της ελευθερίας σου.

Λούκιος Απουλήιος,
Μεταμορφώσεις 11:15.

Multis et variis exanclatis laboribus magnisque Fortunae tempestatibus et maximis actus procellis ad portum Quietis et aram Misericordiae tandem, Luci, venisti. Nec tibi natales ac ne dignitas quidem, vel ipsa, qua flores, usquam doctrina profuit, sed lubrico virentis aetatulae ad serviles delapsus voluptates curiositatis inprosperae sinistrum praemium reportasti. Sed utcumque Fortunae caecitas, dum te pessimis periculis discruciat, ad religiosam istam beatitudinem inprovida produxit malitia. Eat nunc et summo furore saeviat et crudelitati suae materiem quaerat aliam; nam in eos, quorum sibi vitas servitium deae nostrae maiestas vindicavit, non habet locum casus infestus. Quid latrones, quid ferae, quid servitium, quid asperrimorum itinerum ambages reciprocae, quid metus mortis cotidianae nefariae Fortunae profuit? In tutelam iam receptus es Fortunae, sed videntis, quae suae lucis splendore ceteros etiam deos illuminat. Sume iam vultum laetiorem candido isto habitu tuo congruentem, comitare pompam deae sospitatricis inovanti gradu. Videant inreligiosi, videant et errorem suum recognoscant: en ecce pristinis aerumnis absolutus Isidis magnae providentia gaudens Lucius de sua Fortuna triumphat. Quo tamen tutior sis atque munitior, da nomen sanctae huic militiae, cuius non olim sacramento etiam rogabaris, teque iam nunc obsequio religionis nostrae dedica et ministerii iugum subi voluntarium. Nam cum coeperis deae servire, tunc magis senties fructum tuae libertatis.

Lucius Apuleius,
Metamorphoses XI, 15.