Επέμεινα στην καταγραφή της νέας αυτής φωνής των Καθολικών αδελφών μας, με την ελπίδα πως η νέα, ακριβώς, αυτή φωνή χαράζει τη μόνη διέξοδο και για κάποιους άλλους. Πρέπει η ίδια η Εκκλησία να μάθει το νόημα αυτών των δικαιωμάτων, που, είτε τα απέκρουσε κάποτε κατά την πορεία της ιστορίας είτε τα παραμέλησε, όπως κι αν έγινε, σήμερα έχουν γίνει δεκτά και διακηρύσσονται ως γνήσια κληρονομιά, ριζωμένη στη θεόδοτη αξιοπρέπεια που συνιστά την οντολογική μας υπόσταση. Κι όλοι οι ειδικοί που ασχολήθηκαν μ' αυτό το θέμα, Καθολικοί και Προτεστάντες, τονίζουν εν ενί στόματι πως αυτό το μάθημα για την Εκκλησία δεν είναι καθόλου εύκολο.
Το Κεφάλαιο αυτό, που αφορά τον Χριστιανικό κόσμο, δεν μπορεί να τελειώσει χωρίς να αναφερθούμε στους διωγμούς των Εβραίων από τους Χριστιανούς όλων των κατηγοριών και όλων των εποχών. Επειδή μιλάμε περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μέσα στο Χριστιανικό κόσμο, το θέμα της δίωξης των Εβραίων ως «σταυρωτών του Ιησού Χριστού», με τις πιο τραγικές συνέπειες για το έθνος αυτό, πρέπει ο αναγνώστης να το διατηρεί ζωντανό συνεχώς μπροστά του. Όπως δεν μιλάμε για τις ωμότητες των Θρησκευτικών Πολέμων στο επόμενο Κεφάλαιο, δεν κάναμε ειδικό λόγο σ' αυτό εδώ — είτε εκ μέρους των Βυζαντινών είτε εκ μέρους των Δυτικών. (Βλ. ωστόσο έργα όπως του Salomon Grayzel, A History of the Jews, From the Babylonian Exile to the Present, New York 1968, ή του Sato Wittmayer Baron —μνημονεύεται εδώ επειδή είναι το κλασικότερο στο είδος του—, A Social and Religious History of the Jews, 17 ττ., New York 1952-1980, ενώ, για τον Μεσαίωνα ειδικότερα, βλ. Friedrich Heer, The Medieval World, Europe 1100-1350, New York 1961.)
Ο «λίβελλος του αίματος», δηλαδή το ότι Εβραίοι δεν σταύρωσαν μόνο τον Ιησού Χριστό αλλά πίνουν το αίμα νεαρών αγοριών και κοριτσιών (!), ή ότι «βεβηλώνουν στη Συναγωγή τους την όστια», έφτασε και μέχρι τις ημέρες μας — μόνο που τον Μεσαίωνα στοίχιζε πολλές ζωές. Δε χρειάζεται καν να μνημονευθεί η εικόνα του άρπαγα και άπληστου Εβραίου τοκογλύφου. Τον 12° αιώνα απελάθηκαν από τη Γαλλία, τον 13° από την Αγγλία και τον 15° από την Ισπανία. Η Θρησκευτική Μεταρρύθμιση τους είδε φιλικά, ως αντιπάλους του Παπισμού, αργότερα όμως ο Λούθηρος αγρίως τους εδίωξε, όταν είδε ότι δεν προσχώρησαν στη Μεταρρύθμιση. Το 1516, εξάλλου, έγινε στη Βενετία το πρώτο γκέτο — ένας νέος μηχανισμός καταδίωξης μιας εθνότητας. Στην Ανατολή, οι Εβραίοι έμειναν, κατά την Ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδος, «λαός δυσεβής και παράνομος», που «μελετά κενά». Ακόμα και για αθωότερες ψυχές, όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός, οι Εβραίοι ενσαρκώνουν, και στην Ανατολή, τον κόσμο του εγκλήματος και του κακού. Στη Δύση γινόταν —θα 'λεγε κανείς— ανταγωνισμός μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών σε εφευρετικότητα διωγμών εναντίον των Εβραίων. Μπορούμε να πούμε πως ο 16ος και ο 17ος αιώνας, που οι Χριστιανοί στη Δύση τρώγονταν αφόρητα μεταξύ τους, υπήρξαν κάπως καλύτεροι για τους Εβραίους;
* Σάββας Αγουρίδης,
Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στο Δυτικό Κόσμο: Ιστορική και Κοινωνική ανασκόπηση,
εκδ. Φιλίστωρ, 1998,
σσ. 34-36.
ΑΡΘΡΑ
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
 | ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ | |
| ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ | |
| ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ | |
| ΟΙ ΣΑΗΕΝΤΟΛΟΓΟΙ (ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΔΙΑΝΟΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΑΗΕΝΤΟΛΟΓΙΑΣ) | |
| ΝΕΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ |
* Πηγή: www.greekhelsinki.gr 1 2
No comments:
Post a Comment