«To fail to speak to the utter moral corruption of the mass destruction of civilians was to fail as a Christian and a priest as I see it. Hiroshima and Nagasaki happened in and to a world and a Christian Church that had asked for it – that had prepared the moral consciousness of humanity to do and to justify the unthinkable. I am sure there are Church documents around someplace bemoaning civilian deaths in modern war, and I am sure those in power in the church will drag them out to show that it was giving moral leadership during World War II to its membership.
Well, I was there, and I’ll tell you that the operational moral atmosphere in the Church in relation to mass bombing of enemy civilians was totally indifferent, silent, and corrupt at best – at worst it was religiously supportive of these activities by blessing those who did them.
I say all this not to pass judgment on others, for I do not know their souls then or now. I say all this as one who was part of the so-called Christian leadership of the time. So you see, that is why I am not going to the day of judgment looking for justice in this matter. Mercy is my salvation.
[...] For the first three centuries, the three centuries closest to Christ, the Church was a pacifist Church. With Constantine the church accepted the pagan Roman ethic of a just war and slowly began to involve its membership in mass slaughter, first for the state and later for the faith.
Catholics, Orthodox, and Protestants, whatever other differences they may have had on theological esoterica, all agreed that Jesus’ clear and unambiguous teaching on the rejection of violence and on love of enemies was not to be taken seriously. And so each of the major branches of Christianity by different theological methods modified our Lord’s teaching in these matters until all three were able to do what Jesus rejected, that is, take an eye for an eye, slaughter, maim, torture.
It seems a "sign" to me that seventeen hundred years of Christian terror and slaughter should arrive at August 9, 1945 when Catholics dropped the A-Bomb on top of the largest and first Catholic city in Japan. One would have thought that I, as a Catholic priest, would have spoken out against the atomic bombing of nuns. (Three orders of Catholic sisters were destroyed in Nagasaki that day.) One would have thought that I would have suggested that as a minimal standard of Catholic morality, Catholics shouldn’t bomb Catholic children. I didn’t.I, like that Catholic pilot of the Nagasaki plane, was heir to a Christianity that had for seventeen hundred years engaged in revenge, murder, torture, the pursuit of power and prerogative and violence, all in the name of our Lord.
I walked through the ruins of Nagasaki right after the war and visited the place where once stood the Urakami Cathedral. I picked up a piece of a censer from the rubble. When I look at it today I pray God forgives us for how we have distorted Christ’s teaching and destroyed His world by the distortion of that teaching. I was the Catholic chaplain who was there when this grotesque process, which began with Constantine, reached its lowest point – so far».
[«Η αποτυχία να μιλήσω για την υπέρτατη ηθική διαφθορά του μαζικού αφανισμού πολιτών ήταν αποτυχία ως Χριστιανού και ως ιερέα κατά την άποψή μου. Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν εντός και προς έναν κόσμο και μια χριστιανική Εκκλησία η οποία το είχε επιζητήσει – η οποία είχε προετοιμάσει την ηθική συνειδητοποίηση της ανθρωπότητας ώστε να πράξει και να δικαιολογήσει το αδιανόητο. Είμαι βέβαιος ότι κυκλοφορούν εκκλησιαστικά έγγραφα που θρηνούν για το θάνατο πολιτών στους σύγχρονους πολέμους, και είμαι βέβαιος ότι οι έχοντες θέση εξουσίας στην εκκλησία θα τα ανασύρουν για να δείξουν ότι έδινε ηθική καθοδήγηση κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στα μέλη της.
Εγώ, όμως, ήμουν εκεί, και θα σας πω ότι η επιχειρησιακή ηθική ατμόσφαιρα στην Εκκλησία σε σχέση με το μαζικό βομβαρδισμό των πολιτών του εχθρού ήταν παντελώς αδιάφορη, σιωπηλή, και στην καλύτερη περίπτωση διεφθαρμένη – στη χειρότερη περίπτωση υποστήριζε θρησκευτικά αυτές τις δραστηριότητες ευλογώντας αυτούς που τις έπρατταν.
Τα λέω όλα αυτά όχι για να μετακυλήσω την κριτική σε άλλους, διότι δεν γνωρίζω τις ψυχές τους τότε ή τώρα. Τα λέω όλα αυτά ως ένας από εκείνους που συμμετείχαν στη λεγόμενη χριστιανική ηγεσία της εποχής. Βλέπετε έτσι, ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν πηγαίνω στην ημέρα της κρίσης αποβλέπωντας για δικαιοσύνη στο ζήτημα αυτό. Το έλεος είναι η σωτηρία μου.
Εγώ, όμως, ήμουν εκεί, και θα σας πω ότι η επιχειρησιακή ηθική ατμόσφαιρα στην Εκκλησία σε σχέση με το μαζικό βομβαρδισμό των πολιτών του εχθρού ήταν παντελώς αδιάφορη, σιωπηλή, και στην καλύτερη περίπτωση διεφθαρμένη – στη χειρότερη περίπτωση υποστήριζε θρησκευτικά αυτές τις δραστηριότητες ευλογώντας αυτούς που τις έπρατταν.
Τα λέω όλα αυτά όχι για να μετακυλήσω την κριτική σε άλλους, διότι δεν γνωρίζω τις ψυχές τους τότε ή τώρα. Τα λέω όλα αυτά ως ένας από εκείνους που συμμετείχαν στη λεγόμενη χριστιανική ηγεσία της εποχής. Βλέπετε έτσι, ότι αυτός είναι ο λόγος που δεν πηγαίνω στην ημέρα της κρίσης αποβλέπωντας για δικαιοσύνη στο ζήτημα αυτό. Το έλεος είναι η σωτηρία μου.
[...] Κατά τους πρώτους τρεις αιώνες, τους τρεις αιώνες που ήταν πιο κοντά στον Χριστό, η Εκκλησία ήταν μια φιλειρηνική Εκκλησία. Με τον Κωνσταντίνο η εκκλησία αποδέχτηκε το παγανιστικό ρωμαϊκό ήθος του δίκαιου πολέμου και σιγά-σιγά άρχισαν τα μέλη της να αναμιγνύονται σε μαζικές σφαγές, αρχικά για το κράτος και αργότερα για την πίστη.
Καθολικοί, Ορθόδοξοι και Προτεστάντες, όποιες κι αν είναι οι διαφορές τους σε θεολογικά ζητήματα εσωτερικής φύσης, όλοι συμφώνησαν ότι δεν θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη στα σοβαρά η ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη διδασκαλία του Ιησού σχετικά με την απόρριψη της βίας και την αγάπη για τους εχθρούς. Και έτσι οι κύριοι κλάδοι του Χριστιανισμού μέσω διαφορετικών θεολογικών μεθόδων τροποποίησαν τη διδασκαλία του Κυρίου μας σε αυτά τα θέματα μέχρι και οι τρεις τους να μπορούν να κάνουν όσα απέρριψε ο Ιησούς, δηλαδή, να πράττουν το οφθαλμόν αντί οφθαλμού, να σφαγιάζουν, να ακρωτηριάζουν, να βασανίζουν.
Αποτελεί για εμένα "σημείο" ότι χίλια εφτακόσια χρόνια χριστιανικού τρόμου και σφαγών θα κατέληγαν στις 9 Αυγούστου 1945 στην ρίψη από Καθολικούς της ατομικής βόμβας πάνω από τη μεγαλύτερη και την πρώτη Καθολική πόλη της Ιαπωνίας. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι εγώ, ως Καθολικός ιερέας, θα είχα καταδικάσει τον ατομικό βομβαρδισμό των μοναχών. (Τρία τάγματα Καθολικών γυναικών μοναχών αφανίστηκαν στο Ναγκασάκι εκείνη την ημέρα.) Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι θα είχα προτείνει ως κατώτατο όριο Καθολικής ηθικής το να μην βομβαρδίζουν Καθολικοί τα Καθολικά παιδιά. Δεν το έκανα.
Εγώ, όπως εκείνος ο Καθολικός πιλότος στο αεροπλάνο στο Ναγκασάκι, ήμουν κληρονόμος ενός Χριστιανισμού ο οποίος για χίλια εφτακόσια χρόνια ενεπλάκη σε εκδίκηση, σε δολοφονία, σε βασανιστήρια, στην επιδίωξη της εξουσίας, των προνομίων και της βίας, όλα στο όνομα του Κυρίου μας.
Περπάτησα ανάμεσα στα ερείπια του Ναγκασάκι μετά τον πόλεμο και επισκέφτηκα το σημείο όπου κάποτε στεκόταν ο Καθεδρικός ναός του Ουρακάμι. Πήρα μέσα από τα ερείπια ένα κομάτι ενός θυμιατηρίου. Όταν το κοιτάζω σήμερα προσεύχομαι στον Θεό να μας συγχωρήσει για το βαθμό στον οποίο διαστρέψαμε τη διδασκαλία του Χριστού και καταστρέψαμε τον κόσμο Του διαστρέφοντας αυτή τη διδασκαλία. Ήμουν ο Καθολικός στρατιωτικός ιερέας ο οποίος βρισκόταν εκεί όταν αυτή η αλλόκοτη διαδικασία, η οποία ξεκίνησε με τον Κωνσταντίνο, έφτασε στο κατώτατό της σημείο –ως τώρα».]
* George Zabelka,
«I was told It was Necessary»
[«Μου είπαν ότι Ήταν Αναγκαίο»],
Sojourners 9/8 1980, pp./σσ. 12-15.
«I was told It was Necessary»
[«Μου είπαν ότι Ήταν Αναγκαίο»],
Sojourners 9/8 1980, pp./σσ. 12-15.
In
August of 1945 Rev. George B. Zabelka, a Catholic chaplain
with
the U.S. Army Air Force, was stationed on Tinian Island in
the South
Pacific. He was assigned to serve the Catholics of the
509th Composite
Group. The 509th Composite Group was the Atomic Bomb
Group. He served
as a priest for those who dropped the atomic bombs on
Hiroshima
and Nagasaki. After 22 years as a military chaplain he
retired as
a Lieutenant Colonel
Τον Αύγουστο του 1945 ο Αιδ. Τζορτζ Μπ. Ζαμπέλκα, Καθολικός στρατιωτικός ιερέας της Στρατιωτικής Αεροπορίας των ΗΠΑ, υπηρετούσε στη Νήσο Τίνιαν στον Νότιο Ειρηνικό. Διορίστηκε για να λειτουργεί τους Καθολικούς της 509ης Μονάδας της Πολεμικής Αεροπορίας. Η 509η
Μονάδα της Πολεμικής Αεροπορίας ήταν η Μονάδα της Ατομικής Βόμβας. Υπηρέτησε ως ιερέας εκείνων που έριξαν τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Μετά από 22 χρόνια ως στρατιωτικός ιερέας συνταξιοδοτήθηκε ως Αντισυνταγματάρχης.
Ενδιαφέρουσα είναι η προσέγγιση του θέματος από τονRichard B. Hays στο
The moral vision of the New Testament: community, cross, new creation : a contemporary introduction to New Testament ethics (Continuum International Publishing Group, 1997):
No comments:
Post a Comment