«The Christians in power acted exactly like their former persecutors. Indeed, existing forms of torture, slavery, and mutilation (e.g., eunuchry) were not abolished, but widely used by the Christian emperors. Nor did Christian ferocity come only from the political officials among its sympathizers. From the beginning, there were violent conflicts within the Church over questions of heresy and leadership. The election of the Bishop of Rome in 366 was settled by the murder of several hundreds of one Christian faction by another; struggles over the Bishoprics of Constantinople and Alexandria were fought out by mobs hurling stones. When the Church felt its strength, its pagan opponents were subject to ferocious violence, as in the case of the philosopher Hypatia».
[«Όταν ανέλαβαν την εξουσία οι Χριστιανοί έπραξαν όπως οι πρώην διώκτες τους. Πράγματι, υπάρχουσες μορφές βασανισμού, η δουλεία, και ο ακρωτηριασμός (πχ ευνουχισμός) δεν καταργήθηκαν, αλλά χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από τους χριστιανούς αυτοκράτορες. Ούτε προήλθε η χριστιανική αγριότητα μόνο από τους πολιτικούς αξιωματούχους που βρίσκονταν μεταξύ των φίλα προσκείμενων. Από την αρχή, υπήρχαν βίαιες συγκρούσεις στο εσωτερικό της Εκκλησίας για ζητήματα αίρεσης και ηγεσίας. Η εκλογή του Επισκόπου της Ρώμης το 366 ολοκληρώθηκε με τη δολοφονία αρκετών εκατοντάδων της μίας χριστιανικής παράταξης από την άλλη· η πάλη για τις επισκοπές της Κωνσταντινούπολης και της Αλεξάνδρειας διεξαγόταν από πλήθη που εκσφενδόνιζαν πέτρες. Όταν η Εκκλησία αντιλήφθηκε τη δύναμή της, οι παγανιστές αντίπαλοί της έγιναν αντικείμενο άγριας βίας, όπως συνέβη στην περίπτωση της φιλοσόφου Υπατίας».]
* Randall Collins,
«Three Faces of Cruelty: Towards a Comparative Sociology of Violence»,
[Τρία Όψεις Σκληρότητας: Προς μια Συγκριτική Κοινωνιολογία της Βίας]
Theory and Society, Springer, Τόμ. 1, Αρ. 4 (Χειμώνας, 1974), σ. 426.
No comments:
Post a Comment