«The movement to legalize some form of euthanasia has often been called the right-to-die movement. The name seems strange, since nothing is more unquestionably guaranteed to everyone than death. What the movement’s supporters want to protect is not really the right to die but the right to have some degree of control over the time and manner of one’s death—as one group puts it, “the right to choose to die.” They believe that competent adults with less than six months to live should be legally permitted not only to refuse life-sustaining medical treatment but also to receive a physician’s help in ending their lives if they request it. Some right-to-die supporters feel that people who have an incurable degenerative or disabling condition should also be allowed to ask for aid in dying, even though their illness is not terminal.
People who oppose the movement, on the other hand, say that no individual’s right outweighs the state’s duty to protect life and the physician’s duty not to harm patients. They fear that if physician-assisted suicide or euthanasia is legalized, society will slide down a “slippery slope” toward coercing and even perhaps forcing vulnerable members—the elderly, chronically ill, disabled, poor, and minorities—to die against their will. The so-called right to die, they say, will become a duty to die».
«Το κίνημα για τη νομιμοποίηση κάποιου τύπου ευθανασίας συχνά έχει αποκληθεί κίνημα για το δικαίωμα στο θάνατο. Το όνομα φαίνεται παράξενο, καθώς δεν υπάρχει τίποτα πιο αναντίρρητα εγγυημένο για τον καθένα όσο ο θάνατος. Αυτό που οι υπέρμαχοι του κινήματος επιθυμούν να προστατεύσουν δεν είναι στην πραγματικότητα το δικαίωμα στο θάνατο αλλά ο έλεγχος σε κάποιο βαθμό του χρόνου και του τρόπου που πεθαίνει κάποιος—όπως το θέτει μια ομάδα, "το δικαίωμα να επιλέγεις να πεθάνεις". Πιστεύουν ότι ικανοί για δικαιοπραξία ενήλικοι με χρόνο ζωής μικρότερο των έξι μηνών θα πρέπει να τους επιτρέπεται νομικά όχι μόνο να αρνηθούν την ιατρική περίθαλψη ζωτικής υποστήριξης αλλά επίσης να λάβουν τη βοήθεια ενός γιατρού για να τερματίσουν τη ζωή τους αν το επιθυμούν. Κάποιοι υποστηρικτές του δικαιώματος στο θάνατο πιστεύουν ότι άτομα που βρίσκονται σε κατάσταση αθεράπευτη και επιδεινούμενη ή που προκαλεί αναπηρία θα έπρεπε επίσης να έχουν τη δυνατότητα να ζητήσουν τη συνδρομή για το θάνατο, ακόμη και όταν η ασθένειά τους δεν είναι καταληκτική.
Άτομα που αντιτίθενται στο κίνημα, από την άλλη πλευρά, δηλώνουν ότι δεν υπάρχει ατομικό δικαίωμα που να υπερβαίνει το καθήκον της πολιτείας να προστατεύει τη ζωή και το καθήκον του ιατρού να μην βλάπτει τους ασθενείς. Φοβούνται ότι αν η ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία ή ευθανασία νομιμοποιηθεί, η κοινωνία θα κατρακυλήσει σε έναν "ολισθηρό κατήφορο" προς τη σύμπραξη ή ακόμη και την επιβολή στα ευπαθή μέλη της—τους ηλικιωμένους, τους χρόνια αρρώστους, τους ανάπηρους, τους φτωχούς, και τις μειονότητες—του θανάτου παρά τη θέλησή τους. Το λεγόμενο δικαίωμα στο θάνατο, λένε, θα γίνει καθήκον για θάνατο».
* Lisa Yount,
Right to Die and Euthanasia (Library in a Book),
Facts on File, 2007, σσ. 3, 4.
No comments:
Post a Comment