Ορολογία: Η Εβδομήκοντα & η Παλαιά Ελληνική / Terminology: Septuagint & the Old Greek

«The title of the collection of the first five books of the Greek Old Testament became known as the Septuagint, with its numeral abbreviation LXX. Later Christian retellings extended the inspirational nature of the Greek Pentateuch to all the books that eventually became part of the Greek Old Testament.

Before proceeding, a few comments about terminology of the Septuagint are in order. As Karen Jobes and Moisés Silva so accurately state, the adjective “the” modifying Septuagint is misleading. There is no such thing as the Septuagint. Unlike the Latin Vulgate or most modern biblical translations, no one person or group was responsible for the translation of all the Hebrew scriptures into Greek. Rather, what became known as the Septuagint was undertaken by different translators, at different times, and in different locations. Thus, each biblical book has its own separate origin and history. It was only later when scribes bundled together the many separately translated books into codices that “the Septuagint” appeared to be a unified work. Even then, as Jobes and Silva caution, the particular collection of Greek texts that make up the earliest single volume manuscripts usually came together by happenstance, not intention (2000, 30–31).

Most scholars agree that it is more accurate to use the term “Septuagint” and its standard abbreviation “LXX” to refer only to the books of the Pentateuch. The other books are better described as the Old Greek (OG)».

[«Ο τίτλος της συλλογής των πρώτων πέντε βιβλίων της Ελληνικής Παλαιάς Διαθήκης έγινε γνωστός ως η των Εβδομήκοντα, με την αριθμητική του σύντμηση Ο'. Αργότερα οι χριστιανικές επαναδιηγήσεις επέκτειναν τον χαρακτήρα της θεοπνευστίας της Ελληνικής Πεντατεύχου σε όλα τα βιβλία τα οποία τελικά συναπάρτισαν την Ελληνική Παλαιά Διαθήκη.

Πριν συνεχίσουμε, θα ήταν κατάλληλα κάποια σχόλια γύρω από την ορολογία τής Εβδομήκοντα. Όπως ακριβώς αναφέρουν οι Karen Jobes και Moisés Silva, το προσδιοριστικό "η" αναφορικά με την Εβδομήκοντα είναι παροδηγητικό. Δεν υφίσταται η Εβδομήκοντα. Ανόμοια με τη Λατινική Βουλγάτα ή τις περισσότερες σύγχρονες μεταφράσεις, κανένα άτομο ή καμία ομάδα δεν είχε την ευθύνη της μετάφρασης όλων των Εβραϊκών γραφών στα Ελληνικά. Μάλλον, αυτό που έγινε γνωστό ως η Εβδομήκοντα το ανέλαβαν διαφορετικοί μεταφραστές, σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, και σε διαφορετικούς τόπους. Συνεπώς, κάθε βιβλικό βιβλίο έχει τη δική του ξεχωριστή καταγωγή και ιστορία. Δεν ήταν παρά μόνο αργότερα που οι γραφείς συγκέντρωσαν μαζί τα πολλά ξεχωριστά μεταφρασμένα βιβλία σε κώδικες ώστε εμφανίστηκε «η των Εβδομήκοντα» ως ένα ενοποιημένο έργο. Ακόμη και τότε, όπως εφιστούν την προσοχή οι Jobes και Silva, η συγκεκριμένη συλλογή ελληνικών κειμένων που συναποτέλεσαν τον αρχαιότερο ενιαίο τόμο χειρογράφων συνήθως συγκεντρώνονταν μαζί από σύμπτωση και όχι από πρόθεση. (2000, 30-31)

Οι περισσότεροι λόγιοι συμφωνούν ότι είναι ακριβέστερο να χρησιμοποιείται ο όρος "Εβδομήκοντα" και η πάγια σύντμησή της "Ο'" μόνο αναφορικά με τα βιβλία της Πεντατεύχου. Τα άλλα βιβλία [ενν. της Παλαιάς Διαθήκης/Εβραϊκών Γραφών] περιγράφονται καλύτερα ως Παλαιά Ελληνική (ΠΕ)».]

* Susan Brayford,
Septuagint Commentary Series: Genesis,
Brill, Leiden/Boston 2007, σ. 2.

Σημ. Στο τεχνικό αυτό κείμενο, ο όρος «the Septuagint» αποδόδηκε με μεταφραστική ισοδυναμία ως «η των Εβδομήκοντα» ή απλά «η Εβδομήκοντα» εννοώντας «η μετάφραση των Εβδομήκοντα».