«Το δεύτερο θέμα είναι η γλώσσα των αναγνωσμάτων. Είναι γεγονός αναμφισβήτητο οτι η γλώσσα της Αγ. Γραφής απέχει πολύ από εκείνη που ομιλεί και κατανοεί σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού. Έτσι μόνο τα ιστορικά μέρη της Αγ. Γραφής είναι κάπως κατανοητά από τό εκκλησίασμα, ενώ τα διδακτικά, και ιδίως οι επιστολές, είναι δυσνόητα και εν πολλοίς ακατανόητα. Και το χάσμα συνεχώς μεγαλώνει. Το πρόβλημα υπάρχει και δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια μας μπροστά σ' αυτό. Και η λύσις του δεν είναι δυνατόν να επιτευχθή με την εξύψωσι του γλωσσικού επιπέδου τού λαού, όπως υποστηρίζουν μερικοί, γιατί αυτή αφ' ενός μεν δεν είναι έργο της Εκκλησίας, αφ' ετέρου δε δεν είναι δυνατόν να καλύψη όλο το φάσμα του εκκλησιαστικού πληρώματος. Μόνη λύσις κατά τη γνώμη μου είναι να εισαχθή το συντομώτερο δυνατόν η ανάγνωσις των αγιογραφικών περικοπών από δόκιμη μετάφρασι που θα γίνη υπό την επίβλεψι της Ι. Συνόδου από ειδικούς καθηγητάς σε γλώσσα ευπρεπή και κατανοητή και θα αποδίδη πιστά το νόημα του πρωτοτύπου. Μια τέτοια θαρραλέα απόφασις δεν θα είναι αντίθετη, αλλά απολύτως σύμφωνη προς την αρχή και την παράδοσι της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία ανέκαθεν υπεστήριζε την τέλεσι της θείας λατρείας και την ανάγνωσι της Αγ. Γραφής στη γλώσσα τού κάθε λαού και κατέκρινε δικαίως τη Δυτική Εκκλησία, η οποία ισχυρίζετο ότι μόνο σέ τρεις γλώσσες πρέπει να λατρεύεται ο Θεός: εβραϊκά, ελληνικά και λατινικά. Η Δυτική Εκκλησία όμως προ πολλού έχει εγκαταλείψει την αρχή αυτή και χρησιμοποιεί στη λατρεία τις τοπικές γλώσσες. Δεν είναι παράλογο να εμμένη σήμερα η Ορθόδοξος Εκκλησία σ' αυτό που επί αιώνες κατέκρινε;»
* Πρωτοπρ. Κωνσταντίνου Παπαγιάννη,
«Τα Αγιογραφικά αναγνώσματα και το κήρυγμα στη θεία Λειτουργία»,
Το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας,
εκδ. Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήνα 2004, σσ. 93, 94. [pdf]
No comments:
Post a Comment