«Ο Φίλωνας αντλεί από τους Πυθαγόρειους, τον Αριστοτέλη, τους Σκεπτικιστές και τους Στωϊκούς και δημιουργεί ένα δεσμό μεταξύ Ιουδαϊσμού και Ελληνισμού. Συνδέει επίσης Ιουδαϊσμό και Χριστιανισμό. Έχει επιδράσει στον Ιουστίνο και στους μεγάλους χριστιανούς της Αλεξάνδρειας, Ωριγένη και Κλήμεντα, καθώς και στον άγιο Αμβρόσιο Μεδιολάνων. Το σημαντικό είναι στη θεολογία του ότι μεταφράζει την Παλαιά Διαθήκη με τους όρους της ελληνικής φιλοσοφίας. Οι όροι «πνεύμα», «απόρροια», «υετοί», «σπέρματα», «λόγος» είναι ισοδύναμοι, γιατί όλοι αυτοί εξυπονοούν γι’ αυτόν ελληνική φιλοσοφία, μας ενημερώνει ο Μητροπολίτης Μεθόδιος Φούγιας (μνημονευθέν έργο του, σελ. 143-144).
Ο σκοπός της χριστιανικής φιλοσοφούσας διανόησης ήταν η σύνθεση Ελληνισμού – Χριστιανισμού επί τη αποδείξει των αληθειών της χριστιανικής αποκάλυψης. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύθηκαν σπουδαίοι Απολογητές του Χριστιανισμού με σπουδές στα εθνικά κέντρα της εποχής και απόφοιτοι φιλοσοφικών σχολών. Οι απολογητές αντλούν τα επιχειρήματά τους από τη Στωική φιλοσοφία, τους Επικούρειους, το Νεοπλατωνισμό και τους Κυνικούς. Βγαίνουν δε σε διάλογο με τον εθνικό κόσμο υπερασπιζόμενοι τη νέα θρησκεία με τη βοήθεια των Ελλήνων φιλοσόφων, των οποίων όχι ολίγες αντιλήψεις αναγνωρίζουν ότι προέρχονται με τη μεσολάβηση του Πνεύματος Θεού από το χώρο της όντως αλήθειας».
* Μιχαήλ Χούλης,
«Η σύγκραση Ιουδαϊσμού, Ελληνισμού και Χριστιανισμού
ως μοναδικό και ανεπανάληπτο κριτήριο αυθεντικής ερμηνείας
του νοήματος της Ιστορίας». *
No comments:
Post a Comment