«Εδώ ενθυμήθηκα να την υπομνήσω, δια την κακήν μεταχείρησιν, οπού κάμνουν την σήμερον, όχι μόνον λαϊκοί, αλλά και Ιερωμένοι και Αρχιερείς, εις το χόρτον το καλούμενον Νικοτιανήν [...] Έστι δε τούτο, ο κοινώς παρά πάντων λεγόμενος Καπνός. Παρακαλώ λοιπόν τον Πανιερώτατόν μου Δεσπότην, να μη μιμηθή τους κακώς μεταχειριζόμενους το χόρτον τούτο, και εις κάθε καιρόν, και εμπρός εις κάθε πρόσωπον, βάλλοντας τούτο εις το στόμα, και εις τους μυκτήρας. Α'. διατί αυτή η μεταχείρησις είναι εναντία εις την χρηστοήθειαν, η οποία είναι μια εξαίρετος αρετή από τας ηθικάς. Β'. διατί αυτή είναι ανοίκειος εις τον υψηλόν χαρακτήρα της Ιερωσύνης, και Αρχιερωσύνης. Και Γ'. διατί είναι εναντία εις την υγείαν του σώματος. Είναι εναντία εις την χρηστοήθειαν. [...] Η μεταχείρησις του καπνού, αναιρεί τούτον τον όρον της χρηστοήθειας, και αντεισάγει ήθη βάρβαρα, ήθη άγροικα, και ήθη αηδή και εις τους βλέποντας, και εις τους ακούοντας και εις τους φανταζομένους [...] Η μεταχείρησις του καπνού είναι ανοίκειος εις το υψηλόν χαρακτήρα των Αρχιερέων, και Ιερέων. Διατί ο Αρχιερεύς είναι τύπος Θεού, και Εικών του Ιησού Χριστού· όθεν και όλα τα ήθη πρέπει να ήναι Χριστομίμητα, σεμνά, και πρόξενα, όχι σκανδάλου, αλλά ωφελείας εις τον λαόν. Ποίαν δε σεμνότητα έχει η άσεμνος μεταχείρησις του βρομερωτάτου χόρτου; ή ποίαν ωφέλειαν, μάλλον δε ποίον σκάνδαλον δεν προξενεί εις τους Χριστιανούς, το να βλέπουν τον Αρχιερέα, και Ιερέα των, να βαστάζη με τους οδόντας του μίαν μακράν Βέργαν τρυπημένην; να ανάπτη ένα μικρόν χοάνηρα εις την άκραν; να ευγάνη από την μύτην και από το στόμα καπνόν δυσωδέστατον; και να είναι γεμάτος ο οίκος του, από ένα παχύ και μαύρον σύνεφον μιας σιγχαμεράς αναθυμιάσεως; [...] Όταν δε αυτό και δια της ρινός, και δια του στόματος ροφώσι, και πίνωσι την δυσωδεστάτην αποφοράν του καπνού, την οποίαν πολλοί μη υποφέροντες, λειποθυμούσι, πώς έπειτα έχουν να είναι, κατά το επάγγελμά των, ευωδία, και οσμή ζωής εις τους πλησιάζοντας; Δια τούτο και εις όλον το ευσεβέστατον Βασίλειον της Ρωσσίας είναι νόμος απαράβατος, το να μη μεταχειρίζωνται όλως έμπροσθεν των ανθρώπων καπνόν, όλα τα τάγματα των Ιερωμένων, και Κληρικών, ούτε δια της ρινός, ούτε δια του στόματος· και όποιος τούτο ποιήση, νομίζεται από τους πολλούς, τόσον παράνομος, ωσάν σχεδόν να επόρνευσε (Β. Κορινθ. Β). [...] Η κακή και υπερβολική μεταχείρησις του καπνού, είναι εναντία και εις αυτήν ακόμη την υγείαν του σώματος. Διατί πολλοί από τους τούτον συνεχώς μεταχειριζομένους, ευρέθησαν μετά θάνατον, έχοντες τα σπλάγχνα κεκαυμένα, και τον εγκέφαλον εξηραμένον, και καπνισμένον. [...] Η χρήσις αυτού είναι περισσότερον μία κακία, παρά χρεία. [...] Πλην εάν τινας, Αρχιερεύς, ή Ιερεύς, θέλη να μεταχειρισθή το χόρτον του καπνού, μόνον και μόνον δια υγείαν του σώματος ας το μεταχειρίζεται [...] ουχί όμως έμπροσθεν άλλων, αλλά κατ΄ ιδίαν· και προς ιατρείαν μόνην, ουχί δε προς ηδονήν και ευχαριστίαν».
(σσ. 72-76)
* Νικόδημος Αγιορείτης (ο Νάξιος),
Εγχειρίδιον Συμβουλευτικόν, 1801.
No comments:
Post a Comment